** memento ** kraina cytat **

niedziela, 3 marca 2013

Pracują dla Polski * portal P O B U D K A

Na czasie

STAN PAŃSTWA pod rządami Tuska z PO i PSL na rok 2012:

- 470 zł - realna średnia renta netto.

- 880 zł - realna średnia emerytura netto.

- 1 420 zł - realna średnia płaca netto.

- 1 700 000 - osób - nie objętych ubezpieczeniem medycznym.

- 5 000 000 - bezrobotnych bez prawa do zasiłku â€“ poza rejestrem, łącznie z emigrantami zarobkowymi.

- 1 900 000 - bezrobotnych pobierających średni zasiłek 534 zł netto

- 320 000 - bezdomnych.

- 2 000 000 - emigrantów wyjazdy w latach â€“ 2007 â€“ 2012.

- 370 000 - dzieci niedożywionych.
- 800 000 dzieci głodnych
-13 500 000 - osób żyjących poniżej min. biologicznego- przyjęto kryteria ONZ â€“ dzienny wydatek na utrzymanie 1 osoby nie przekracza 2,5 $ USA.

- 93% - przedsiębiorstw państwowych â€žsprywatyzowanychâ€ â€“ zlikwidowanych.

- 98% - sektora bankowego w obcych rekach, rządowa propaganda twierdzi że jest to 70%.

- 4 600 - zlikwidowanych placówek oświatowych szkoły, przedszkola, żłobki
- 100 000 nowych urzędników w latach 2007-2012r

- 56 000 - samochodów służbowych -dla naczelników, dyrektorów , krawaciarzy itp.

- 4â€“5 - m-cy średni czas oczekiwania na wizytę u spec. lekarza !!!

- 67 lat - wiek emerytalny.

- 2 000 000 000 zł€“ koszt wybudowania najdroższego w Europie stadionu w Warszawie, który nie będzie w stanie po euro2012 zarobić na siebie. -

- najdroższe w Europie autostrady i najdroższe opłaty za przejazd nimi. -

- najdroższa energia elektryczna w Europie -

- najdroższe ceny za gaz w Unii Europejskiej -

- najdroższe prowizje bankowe i najwyższy w UE % na pożyczki. -
- najdroższe w Europie opłaty za Internet i połączenia telefoniczne -

- najdroższe leki w Unii Europejskiej. -

- najdroższe opłaty za naukę i przedszkola.

Euro2012: Nie dwa miliony zagranicznych kibiców, tylko nieco ponad 400 tysięcy. Nie 900 milionów zł zysku z ich obecności, tylko 450 milionów. Nie długofalowe zyski liczone w miliardy, tylko owszem, liczone w miliardach, ale odsetki od kredytów.

Jeśli do tego dodać rozczarowanych restauratorów, zadłużenie miast-gospodarzy na gwałt podnoszących podatki i opustoszałe stadiony, na których nic się nie będzie działo z uwagi na koszty, to trzeba dojść do wniosku, że Euro 2012 było gorszym kataklizmem niż słynna powódź tysiąclecia z 1997 roku.

W końcu kosztowała ona jedyne 4,5 miliarda tyle co nasze puste stadiony.

Rok 2013: Większa akcyza zgodnie z dyrektywą (sic!) UE na olej napędowy i gaz LPG, wzrosną ceny żywności i tak już drogiej w stosunku do zarobków większości Polaków.

18-20% rejestrowanego bezrobocia, mimo ogromnej emigracji zarobkowej niespotykanej w żadnym cywilizowanym europejskim kraju.

Źródło: komentarz z wp.pl

http://www.pobudka.com.pl/

Felietony

Najwyższy czas panom podziękować

Od afery do afery, od katastrofy do katastrofy – oto rządy ekipy Tuska. Przez 5 lat rządów Donald Tusk wyczerpał chyba limit dla Polski. No ale niestety tak będzie. Będą zderzać się samoloty, pociągi, samochody a nawet ludzie, ponieważ ten rząd jest jak peerelowska bezpieka – wszystko chce wiedzieć i wszystkim sterować. Niestety ręcznie sterować koleją, portami lotniczymi się nie da, nie ta epoka. Ale to wcale nie wynika z tego, że chcą lepiej – nie, oni myślą, że zrobią to najlepiej. Nikomu nie wierzą, nawet własnemu narodowi. Jak się nic nie robi to chociaż trzeba sterować. Bo sobie myśli jeden z drugim, że sternik to taki ktoś, co sobie tylko siedzi i rusza sterem. Niestety tak nie jest. Ten rząd a szczególnie jego premier ma jeszcze jedną przywarę – jest próżniakiem. Ale on nie jest próżniakiem czasu PRL – co to nic nie robi bo mu się nie chce. On jest próżniakiem nowoczesnym – unijnym - strukturalnym, co to wokół siebie taki zamęt robi, że wszyscy myślą, że pracuje, samolotami lata, że usiąść czasu nie ma. Jak w tym żarcie co to robotnik z taczką pustą biegał, bo jak mówił taki zapiernicz, że nie ma czasu naładować. Mało tego, on się martwi za cały naród. On tak się wczuwa w ludzkie nieszczęście jak dobry aktor – przykład wywiadu po katastrofie koło Szczekocin. Tak na marginesie to Szczekociny zawsze leżały na Kielecczyźnie a nie na Śląsku. No taki był tam Chrystus frasobliwy, że tylko do krzyża przybić. A minister Nowak to chyba w sadzach się uczernił, bo miał gębę jak kominiarz. I to jest właśnie hipokryzja – tak wielka, że tylko w mordę dać. A jak wyroki jeden z drugim umie ferować. „Błąd człowieka” – to taki katastroficzny slogan platformy. Bo oto sam najjaśniejszy Komorowski orzekł, że to błąd człowieka. Taki wielki aparat władzy ze swoją wszechmocą a zrzuca winę na jednego człowieka – statystycznego Kowalskiego, na pilotów źle wyszkolonych, na pijanego generała itd.

Hipokryzja i arogancja władzy za rządów Tuska jest tak wielka, że gdyby się dała zmaterializować to przesłoniłaby Himalaje. A najgorzej wkurza to, że ci którzy powinni Polaków bronić – milczą. Kościół milczy, nie milczał za komuny a teraz milczy – dlaczego? Święty Stanisław patron Polski potężniejszemu panu się przeciwstawił, kardynał Stefan Wyszyński występował przeciwko Bierutowi, Gomułce i Gierkowi a dziś o wiele potężniejszy episkopat nie może dać sobie rady z jednym Donaldem.

Opozycja milczy, jak milczy to się godzi na wszystko. Polacy coraz bardziej są pozostawieni swemu losowi, nie ma kto ich bronić. Nasza opozycja jest jak z opowieści o „złym i dobrym policjancie”. A Polacy jeszcze mają złudną nadzieję, że dowiedzą się prawdy o Smoleńsku. Mało tego wszyscy są przeciwko Kościołowi – jakby to on w Polsce rządził. Wkoło i to samo – majątek Kościoła. A spytał kto kiedy - skąd mają majątek Michnik, który w 1989 roku miał jedne portki, Kwaśniewski, wszyscy powyżej pułkownika z dawnego SB. Czyje są banki, huty, stocznie – czyje? – na pewno nie polskie, a Kościół jest polski – to chociaż ma to jest nasz – tutejszy – każdy biskup jest Polakiem a prezesi banków są Polakami?, prezesi największych hut są Polakami?, najbogatsi tej ziemi są Polakami? Ilu z nich chodzi do kościoła?

Zresztą dzisiaj nic już nie dziwi:

Katolicki naród wybiera ateistę na prezydenta

Publiczna telewizja promuje satanistę

W sejmie chłopy chodzą w sukienkach

Zdrajcy narodu są hołubieni i przyjmowani na salonach

Bohaterowie głodują a kaci żyją z dostatnich emerytur

Agenci służą do mszy

Cuda na kiju

To chyba nie środek Europy – to chyba nie Polska, nie Unia Europejska a jakaś Amazonia ludożerna a rządy Tuska to zły sen.

To jest rząd, który jak żaden inny umie przekuć klęskę w sukces. Tylko co przez pięć lat zrobił dla przeciętnego Kowalskiego? A przepraszam - zrobił - firmę w jednym okienku – więziennym. Więc najwyższy czas panom podziękować jak mawiał książę Jarema.

Z ostatniej chwili – no i mamy kolejną aferę – tym razem aferę jajeczną, ale jaja!

Wojciech Kalisz

Więcej<<<

piątek, 1 marca 2013

Naszym Żołnierzom * "- Panie, kiedy tu wrócicie? "

MOTTO:

* NIE PŁACZ. * ZACIŚNIJ ZĘBY. * WALCZ.

..

Pamięci cc ppłk. dypl. inż. Macieja K a l e n k i e w i c z a, podwójnego Kawalera VM

"Bezrukij Major" - część 6

Nasz przyjazd do ministerstwa wywołał wyraźną konsternację. Udostępniono nam kopię pisma, którego przecież „nie dostaliśmy”, i zdecydowanie chłodno zaproszono do stołu rozmów. Okazano teczkę pełną autentycznych zbiorowych protestów przeciwko upamiętnianiu „polskich bandytów i morderców”. Zapytałem, czy są jakieś protesty spoza wsi, których nazwy wymieniłem. Jak przypuszczałem - nie było. Z kolei oni zapytali, czy w związku z pobytem tam w czasie wojny „polskich legionierów” były jakieś wypadki śmierci wśród mieszkańców tych wsi.
- Nie było - wykrzyknął odruchowo konsul Kalinowski.
- Niestety, były - skorygowałem z obłudnym zasmuceniem, wywołując konsternację u mego towarzysza i wyraźne ożywienie białoruskich rozmówców.
A ja mówiłem prawdę. Kilkanaście lat wcześniej, w czasie pierwszego stypendialnego pobytu w USA, spędziłem kilka dni pod Nowym Jorkiem u przeuroczego gawędziarza Stanisława Szabuni - por. „Licho”, byłego dowódcy 2 kompanii w V batalionie kpt. Stanisława Truszkowskiego „Sztremera” z 77 pułku piechoty AK. Usłyszałem wtedy po raz pierwszy złowieszczą prawdę o wsi Pielasa.

Obecny widok cmentarza żołnierzy Armii Krajowej w Surkontach.

Pod koniec marca 1944 r., późnym wieczorem w Wielką Sobotę, „Licho” przyprowadził do Pielasy ciężko zgonioną przemokniętą i zmarzniętą kompanię. Na polach leżał jeszcze śnieg. Mimo iż wśród mieszkańców Pielasy była znaczna przewaga nacjonalistycznych rodzin litewskich, znanych z tego, że pochodzący z nich młodzi ludzie służyli u szaulisów, „Licho” zdecydował się zająć kwatery właśnie tu. Powody były dwa: pierwszy - skrajne zmęczenie żołnierzy, drugi - bogata Pielasa dawała nadzieję na odkarmienie partyzantów świątecznymi wiktuałami. Na wszelki wypadek jednak wystawiono podwójne warty. Przed północą przyprowadziły one do porucznika dwóch młodych Litwinów, złapanych przy próbie opuszczenia wsi. Przyciśnięci do muru zeznali, że do niemieckiej żandarmerii w Lidzie wysłał ich wójt Pielasy z wiadomością o kwaterujących tu polskich „gościach”. Niepokojąca jednak w ich zeznaniach była wiadomość, że ze wsi wysłano trzech gońców, a ujęto tylko dwóch.
„Licho” poderwał więc cichym alarmem rozespaną i złorzeczącą kompanię i tuż po północy wymaszerowali, aby kilka kilometrów dalej przygotować zasadzkę na lidzkiej szosie. Czekali bardzo długo, ale się nie doczekali. Niemcy bowiem nie przyjechali, lecz przylecieli. Przed południem nadleciały dwa bombowce z lotniska w Lidzie, gdzie stacjonował cały pułk lotniczy. Najpierw z cekaemów ostrzelały wychodzących z kościoła ludzi, a potem zrzuciły na Pielasę serię bomb. W efekcie zginęło i rannych zostało prawie 20 osób, spłonęło także kilkanaście zagród.

Opowiedziałem o tym wydarzeniu białoruskim rozmówcom, kończąc, że choć miało ono miejsce na pięć miesięcy przed bojem w Surkontach z pocztem „Kotwicza” i że w grę wchodziły dwa absolutnie różne oddziały, tu leży źródło całej nienawiści. Zamiast się rozprawić ze swoim wójtem, kolaborantem niemieckim, tamtejsi Litwini po dziesiątkach lat szukają odwetu na Polakach.
Stwierdziłem z ulgą, że atmosfera przy stole wyraźnie się poprawiła. Zapytano, jakie są nasze życzenia w sprawie Surkont. Sprowadziłem je do czterech punktów:

1. Doprowadzenie do zamknięcia wrót fermy krowiej z obecnie używanej strony i uruchomienie ich ze strony przeciwnej,
2. Zgoda na zbudowanie przez stronę polską cmentarzyka żołnierskiego, ogrodzonego i składającego się z pojedynczych grobów,
3. Uroczyste poświęcenie go z zachowaniem polskiego ceremoniału wojskowego,
4. Zgoda na umieszczenie na kurhanie odpowiedniej tablicy z napisem zgodnym z polską tradycją.

Zauważyłem, że ten ostatni punkt zaniepokoił ich najbardziej. Aby więc dobrze ich usposobić do rozmowy na ten temat, przekazałem im podarunek od naszej Rady - tekę zawierającą kilkanaście fotogramów przedstawiających wyjątkowo zadbane cmentarze sowieckich żołnierzy w Polsce. Do tego dołączyłem jedno ze zdjęć wykonanych przez Marka Gołkowskiego w Surkontach. Zestawienie było szokujące.
Nasza propozycja tekstu tablicy brzmiała: „Żołnierzom Armii Krajowej Okręgów «Nów» i «Wiano» poległym za Polskę pod Surkontami 21 VIII i w Poddubiczach 19 VIII 1944 r.”

- Pod Surkontami? Z naszymi bojcami? Za Polskę? - zaperzył się jeden z rozmówców.
Na szczęście przewidziałem taką reakcję i miałem pod ręką kilka zdjęć z zagranicy, gdzie na cmentarzach polskich żołnierzy widniał zwrot „Za Polskę”. Było to: Monte Cassino, Tobruk, Narwik, Bolonia, Teheran i inne. To go uspokoiło. Zgarnęli złożone im materiały i zapewnili, że to rozważą. Ja zaś uznałem sprawę za definitywnie załatwioną. [...] Po przyjeździe do Warszawy od razu zdecydowaliśmy w Radzie o skierowaniu do realizacji budowy cmentarzyka w Surkontach. Podjęła się tego PAX-owska Fundacja Ochrony Zabytków. Jej dyrektor, obecny prezes Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, ppłk Stanisław Karolkiewicz, przed 60 laty dowodził 1 kompanią w III batalionie 77 pułku piechoty AK na Nowogródczyźnie, dawał więc gwarancję najlepszego z możliwych wykonania tej pracy.

Na realizację naszych zamierzeń w Surkontach czekaliśmy 15 miesięcy. Wreszcie w niedzielę 8 września 1991 r. na zadeszczonej polanie surkonckiej zgromadziło się prawie 2 tys. ludzi. Połowa przyjechała z kraju, reszta przybyła stąd, z całej ziemi lidzkiej i z Wilna, mimo iż nikt żadnych zawiadomień nie dawał. Były poczty sztandarowe AK z Okręgów Białostockiego, Wileńskiego i Nowogródzkiego, parę autobusów kombatantów, wojskowi werbliści i fanfarzyści oraz proboszcz katedry polowej Wojska Polskiego z Warszawy, dziś już śp. ks. mjr Tadeusz Dłubacz, celebrans uroczystości religijnych. Przyjechały rodziny poległych z żoną i córkami ppłk. dypl. Macieja Kalenkiewicza. Cmentarzyk okolony niskim murkiem kamiennym gromadził wyciągnięte w szeregi mogiły z krzyżami. Po raz pierwszy od pół wieku był uporządkowany, uznany i uczczony.

Uroczystości w Surkontach 8 września 1991 r.
W obszernym sprawozdaniu opublikowanym w „Polsce Zbrojnej” Andrzej Wernic napisał:
„Dopiero obecnie, dzięki staraniom i inicjatywie Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa i jej wiceprzewodniczącego dr. Cezarego Chlebowskiego można było przystąpić do uporządkowania tego miejsca. Na polu walki, wśród ugorów i łąk, nieopodal wielkiej obory kołchozu, stanął wojenny cmentarzyk: groby i symboliczny kamienny pomnik z krzyżem i napisem: Żołnierzom Armii Krajowej Okręgów «Nów» i «Wiano» poległym za Polskę pod Surkontami 21 VIII 1944 i w Poddubiczach 19 VIII 1944”.

Surkonty. Obelisk z krzyżem i tablicą pamiątkową następującej treści: ŻOŁNIERZOM ARMII KRAJOWEJ/ OKRĘGÓW „NÓW" I „ WIANO "/ POLEGŁYM ZA POLSKĘ/ POD SURKONTAMI 21 VIII 1944 R. I W PODDUBICZACH 19 VIII 1944 R.

Wygraliśmy więc walkę o wszystko, łącznie z treścią tablicy. Po mszy polowej przemawiałem w imieniu Rady Pamięci przy Premierze RP. Mówić z tej pozycji, w takim miejscu i czasie oraz z takiej okazji było niezmiernie trudno. Zbyt mało tu jeszcze wtedy można było powiedzieć, za to zbyt wiele się chciało, ale rozsądek nakazywał powściągliwość. Powiedziałem więc tylko:
„Czas i miejsce naszego modlitewnego spotkania mają wymiar historyczny. Trafi ono bowiem nie tylko do historii rodzin przybyłych tutaj poległych żołnierzy AK, do historii ziemi lidzkiej. Stanie się początkiem zapisu nowego historycznego rozdziału niepodległej Rzeczypospolitej Polskiej i stojących na progu niepodległości Białorusi i Litwy. 47 lat temu na tej polanie rozegrał się jeden z największych dramatów wojennych. Siły bezpieczeństwa ZSRR uderzyły na tkwiący w obronie poczet ppłk. «Kotwicza». Bój był nierówny, oddział polski został pokonany. Do 13 poległych w walce akowców doszło ponad 20 dobitych bagnetami i kolbami. Rzucono ich w to miejsce. Trzykrotnie przyjeżdżały różne komisje. Wydobywano trupy, aby sprawdzić, czy jest wśród nich «bezrukij major». Niestety był. 47 lat w tej niepoświęconej ziemi czekali na katolicki pochówek. Mówię to dlatego, iż przed nami nowy rozdział historii, nowe zapisywanie naszych przyjaźni z narodami Litwy i Białorusi. Przyjechaliśmy z ziemi polskiej, na której znajduje się 475 cmentarzy wojennych żołnierzy radzieckich. Pochowaliśmy ich godnie i pięknie. Postąpiliśmy tak, gdyż śmierć łagodzi urazy i nakazuje tak nasza wiara. Ten cmentarz pozostanie pod opieką ludności zawsze wiernej Polsce i, miejmy nadzieję, także obecnych gospodarzy tej ziemi. Proszę was, gospodarze, bądźcie ludzcy dla tych, których powierzamy waszej opiece. Niech odpoczywają w spokoju”.

8 IX 1991 r. Rodziny poległych żołnierzy AK składają wieńce na grobach swoich bliskich, poległych w bitwie pod Surkontami.
Kiedy odchodziłem od ołtarza, złapała mnie za rękę starowinka - babuleńka, niespodziewanie pocałowała w dłoń i zapytała:
- Panie, kiedy tu wrócicie?
Jeszcze dziś, po ładnych parunastu latach, wspomnienie to wywołuje u mnie dławienie w gardle. Od czasu do czasu mam z Surkont sygnały, że cmentarzyk stoi nienaruszony.

"Przechodniu, powiedz Polsce, żeśmy polegli wierni w jej służbie".

Anglojęzyczna wersja tekstu (na stronie www.doomedsoldiers.com):
Major dypl. inż. Maciej Kalenkiewicz (1906-1944), nom de guerre "Kotwicz", And the Battle Against the NKVD At Surkonty - August 21, 1944.>

Opracowano na podstawie:
Atlas polskiego podziemia niepodległościowego 1944–1956, red. Rafał Wnuk, Sławomir Poleszak, Agnieszka Jaczyńska, Magdalena Śladecka, Warszawa - Lublin 2007,
Banasikowski Edmund, Na zew Ziemi Wileńskiej, Warszawa - Paryż 1990,
Chlebowski Cezary, W armii Państwa Podziemnego, Warszawa 2005,
Erdman Jan, Droga do Ostrej Bramy, Warszawa 1990,
Korab-Żebryk Roman, Operacja wileńska AK, Warszawa 1988,
Krajewski Kazimierz, Na Ziemi Nowogródzkiej. "Nów" – Nowogródzki Okręg Armii Krajowej, Warszawa 1997,
Krajewski Kazimierz, Ziemia Nowogródzka i Grodzieńska. Polskie cmentarze i groby wojenne oraz miejsca pamięci narodowej z okresu walk o niepodległość XVIII – XX w., Toruń 2004,
NKWD o polskim podziemiu 1944-1948. Konspiracja polska na Nowogródczyźnie i Grodzieńszczyźnie, oprac.: Andrzej Chmielarz, Warszawa 1997,
Sierchuła Rafał, Macieja Kalenkiewicza „Kotwicza” droga do Surkont, [w:] „Nasz Dziennik”, Nr 51 (3068), 29.02.2008,
Teczka specjalna J. W. Stalina. Raporty NKWD z Polski 1944-1946, wybór i oprac. Tatiana Cariewskaja [i in.], Warszawa 1998,
Urbankowski Bohdan, Czerwona msza czyli uśmiech Stalina, Warszawa 1998.
„Bezrukij Major” - część 1>

Strona główna>
http://podziemiezbrojne.blox.pl/2008/08/Bezrukij-Major-czesc-6.html

ANEKS.

Strona internetowa

http://www.hieronimdekutowski.pl/

w rolach głównych wystąpią: