WPŁATY POLSKI do EU 2014 :
17 mld 700 mln 683 tys. zł.
1 mld 492 mln / mies
poniedziałek, 7 kwietnia 2014
Z doświadczeń US National Guard
Anna Maria Siarkowska
Doktorant na Wydziale Bezpieczeństwa Narodowego
Akademii Obrony Narodowej
Stowarzyszenie ObronaNarodowa.pl
Ruch na Rzecz Obrony Terytorialnej
http://www.obronanarodowa.pl/artykuly/display/wykorzystanie-doswiadczen-amerykanskiej-gwardii-narodowej-w-tworzeniu-bezpieczenstwa-polski-w-xxi-wieku
Bezpieczeństwo to potrzeba pierwotna, w swej naturze fundamentalna dla istnienia i rozwoju zarówno jednostek, grup społecznych czy całych narodów. Zapewnienie bezpieczeństwa to priorytetowy cel każdego państwa. Historia uczy, że bez armii, bez siły, bez dyscypliny, nie ma ani niezależności politycznej, ani wolności obywatelskiej (Napoleon Bonaparte), albowiem dobra armia to fundament organizacji państwowej, a tam gdzie jej brak, trudno o dobre prawo, i w ogóle o powstanie czegokolwiek dobrego (Niccolo Machiavelli). Naczelnym wyzwaniem dla narodu pozostaje zatem stworzenie armii zdolnej zapewnić mu obronę i ochronę oraz odstraszanie potencjalnego agresora. Warunkiem skutecznego odstraszania jest zapewnienie takiego potencjału obronnego, ażeby ryzyko agresji w percepcji przeciwnika wzrosło do poziomu, w którym staje się ona nieopłacalna.
Bezpieczeństwo narodowe Polski ma szczególny wymiar, podyktowany przez geostrategiczne położenie między państwami o aspiracjach mocarstwowych – Rosją a Niemcami. Doświadczenia historyczne uczą nas, że państwo w którym organizacja wojskowa społeczeństwa upada, staje się bezbronnym stepem (...), drogą publiczną dla obcych wojsk1. Taki los spotkał I Rzeczpospolitą, w której upadek morale i wszechobecna anarchia pociągnęły za sobą załamanie się systemu militarnego a w dalszej kolejności rozbiory, dokonane przez Rosję, Prusy i Austrię, wymazujące Polskę z mapy politycznej Europy na przeszło sto lat. Kolejna forma polskiej państwowości, II Rzeczpospolita, przyjęła natomiast błędną strategię obronną, ograniczającą armię do wojsk operacyjnych i oparła bezpieczeństwo narodowe na sojuszach. W konsekwencji wojna obronna 1939 r., wymuszona napaścią Niemiec i sowieckiej Rosji na Polskę, zakończyła się „piorunującą klęską wrześniową” i kolejnym upadkiem naszego państwa. Naród po raz kolejny utracił suwerenność, popadając w całkowitą zależność od komunistycznej Rosji.
Współczesna Polska również stoi przed wyzwaniem związanym z budową narodowych zdolności obronnych. Jako członek NATO zobowiązała się do rozwijania indywidualnej i zbiorowej zdolności do odparcia zbrojnego ataku (Artykuł 3 Traktatu Północnoatlantyckiego). Inne wymogi dla organizacji wojskowej III RP w obszarze bezpieczeństwa obejmują zdolność do współdziałania z wojskami NATO w ramach prowadzonych przez nie operacji typu out of area (poza terytorium państw członkowskich), przygotowanie Sił Zbrojnych do udzielenia niezwłocznego wsparcia polskich władz i społeczeństwa w sytuacjach kryzysowych, w tym podczas klęsk żywiołowych czy katastrof naturalnych oraz ochrony infrastruktury krytycznej.
W 2008 r. w Polsce przyjęto program profesjonalizacji Sił Zbrojnych. Głównym założeniem była rezygnacja z armii poborowej opartej na powszechnej służbie wojskowej, na rzecz ochotniczej armii zawodowej. Jednym z elementów profesjonalizacji było utworzenie Narodowych Sił Rezerwowych (NSR), które media nazwały polską Gwardią Narodowej. Gwardia Narodowa to jeden z komponentów amerykańskich sił zbrojnych zaś same Stany Zjednoczone stanowią dla wielu Polaków wzór godny naśladowania. Państwo to jest dla nas symbolem demokracji, najpełniej realizującym jej ideały a organizacja i funkcjonowanie amerykańskiego państwa budzi nasz zasłużony podziw. Nic więc dziwnego iż hasło polska Gwardia Narodowa odnoszące się do NSR było dla wielu skojarzeniem bardzo pozytywnym. Pytanie, jakie w tym miejscu należy zdecydowanie postawić, odnosi się jednak do zasadności owego porównania.
W swoim wystąpieniu zamierzam przybliżyć charakter Gwardii Narodowej USA i jej rolę w systemie bezpieczeństwa narodowego Stanów Zjednoczonych. Przedstawię zadania, jakie realizuje ta formacja, omówię jej organizację i strukturę oraz kwestie związane z procesem naboru i szkolenia rekrutów. Zaznaczam, że materiały wykorzystane w mojej pracy, pochodzą w całości ze źródeł anglojęzycznych, w znacznej mierze z powszechnie dostępnych źródeł internetowych, takich jak oficjalne strony Gwardii Narodowej. Podkreślam to z tego względu, iż w języku polskim ukazało się dotychczas niewiele publikacji na ten temat, zazwyczaj o szczątkowym charakterze. To zastanawiające, albowiem Stany Zjednoczone z uwagi na swą rangę w systemie międzynarodowym są jednym z państw, które najczęściej przyciągają uwagę polskich badaczy. Nie przeszkodziło to jednak w komercyjnym sukcesie określenia polska Gwardia Narodowa używanym w odniesieniu do nowoutworzonych Narodowych Sił Rezerwowych. Rozważmy zatem, czy rzeczywiście Narodowe Siły Rezerwowe zasłużyły na to miano i przyjrzyjmy się specyfice amerykańskiej National Guard.
Bezpieczeństwo narodowe Polski ma szczególny wymiar, podyktowany przez geostrategiczne położenie między państwami o aspiracjach mocarstwowych – Rosją a Niemcami. Doświadczenia historyczne uczą nas, że państwo w którym organizacja wojskowa społeczeństwa upada, staje się bezbronnym stepem (...), drogą publiczną dla obcych wojsk1. Taki los spotkał I Rzeczpospolitą, w której upadek morale i wszechobecna anarchia pociągnęły za sobą załamanie się systemu militarnego a w dalszej kolejności rozbiory, dokonane przez Rosję, Prusy i Austrię, wymazujące Polskę z mapy politycznej Europy na przeszło sto lat. Kolejna forma polskiej państwowości, II Rzeczpospolita, przyjęła natomiast błędną strategię obronną, ograniczającą armię do wojsk operacyjnych i oparła bezpieczeństwo narodowe na sojuszach. W konsekwencji wojna obronna 1939 r., wymuszona napaścią Niemiec i sowieckiej Rosji na Polskę, zakończyła się „piorunującą klęską wrześniową” i kolejnym upadkiem naszego państwa. Naród po raz kolejny utracił suwerenność, popadając w całkowitą zależność od komunistycznej Rosji.
Współczesna Polska również stoi przed wyzwaniem związanym z budową narodowych zdolności obronnych. Jako członek NATO zobowiązała się do rozwijania indywidualnej i zbiorowej zdolności do odparcia zbrojnego ataku (Artykuł 3 Traktatu Północnoatlantyckiego). Inne wymogi dla organizacji wojskowej III RP w obszarze bezpieczeństwa obejmują zdolność do współdziałania z wojskami NATO w ramach prowadzonych przez nie operacji typu out of area (poza terytorium państw członkowskich), przygotowanie Sił Zbrojnych do udzielenia niezwłocznego wsparcia polskich władz i społeczeństwa w sytuacjach kryzysowych, w tym podczas klęsk żywiołowych czy katastrof naturalnych oraz ochrony infrastruktury krytycznej.
W 2008 r. w Polsce przyjęto program profesjonalizacji Sił Zbrojnych. Głównym założeniem była rezygnacja z armii poborowej opartej na powszechnej służbie wojskowej, na rzecz ochotniczej armii zawodowej. Jednym z elementów profesjonalizacji było utworzenie Narodowych Sił Rezerwowych (NSR), które media nazwały polską Gwardią Narodowej. Gwardia Narodowa to jeden z komponentów amerykańskich sił zbrojnych zaś same Stany Zjednoczone stanowią dla wielu Polaków wzór godny naśladowania. Państwo to jest dla nas symbolem demokracji, najpełniej realizującym jej ideały a organizacja i funkcjonowanie amerykańskiego państwa budzi nasz zasłużony podziw. Nic więc dziwnego iż hasło polska Gwardia Narodowa odnoszące się do NSR było dla wielu skojarzeniem bardzo pozytywnym. Pytanie, jakie w tym miejscu należy zdecydowanie postawić, odnosi się jednak do zasadności owego porównania.
W swoim wystąpieniu zamierzam przybliżyć charakter Gwardii Narodowej USA i jej rolę w systemie bezpieczeństwa narodowego Stanów Zjednoczonych. Przedstawię zadania, jakie realizuje ta formacja, omówię jej organizację i strukturę oraz kwestie związane z procesem naboru i szkolenia rekrutów. Zaznaczam, że materiały wykorzystane w mojej pracy, pochodzą w całości ze źródeł anglojęzycznych, w znacznej mierze z powszechnie dostępnych źródeł internetowych, takich jak oficjalne strony Gwardii Narodowej. Podkreślam to z tego względu, iż w języku polskim ukazało się dotychczas niewiele publikacji na ten temat, zazwyczaj o szczątkowym charakterze. To zastanawiające, albowiem Stany Zjednoczone z uwagi na swą rangę w systemie międzynarodowym są jednym z państw, które najczęściej przyciągają uwagę polskich badaczy. Nie przeszkodziło to jednak w komercyjnym sukcesie określenia polska Gwardia Narodowa używanym w odniesieniu do nowoutworzonych Narodowych Sił Rezerwowych. Rozważmy zatem, czy rzeczywiście Narodowe Siły Rezerwowe zasłużyły na to miano i przyjrzyjmy się specyfice amerykańskiej National Guard.
Historia GN
Przed wojną o niepodległość Stanów Zjednoczonych każda spośród trzynastu kolonii założycielskich miała swoje siły milicyjne. Tworzyły je uzbrojone grupy zwykłych obywateli, przygotowane do walki w przypadku konfliktu. Milicja odegrała decydującą rolę w rozpoczęciu i zwycięstwie oddziałów kolonialnych w wojnie o niepodległość USA. Po zakończeniu wojny Konstytucja Stanów Zjednoczonych zobowiązała Kongres do kontynuowania rozwoju milicji. Warto zaznaczyć, że kiedy gen. Tadeusz Kościuszko, bohater wojny o niepodległość USA, powrócił do Polski i przejął dowództwo nad naszym pierwszym powstaniem narodowym z 1794r., próbował zaimplementować milicyjny sposób organizacji wojskowej społeczeństwa amerykańskiego na polskim gruncie. Niestety, tej misji nie udało mu się zakończyć z sukcesem a szukanie zwycięstwa w drodze konfrontacji zbrojnej z armią zaborcy przy użyciu wojsk regularnych zakończyło się klęską insurekcjonistów.
Skuteczność bojowa jednostek typu milicyjnego i ich przydatność została potwierdzona we wszystkich poważniejszych konfliktach, w które zaangażowane były Stany Zjednoczone. Formacje milicyjne walczyły w wojnie secesyjnej, zarówno po stronie Północy jak i Południa, zaś po wejściu w życie National Defence Act z 1916 r. oficjalnie uznano Gwardię Narodową za główne siły rezerwy Armii Stanów Zjednoczonych. Podczas I Wojny Światowej oddziały GN stanowiły 40 proc. wszystkich jednostek amerykańskich wprowadzonych do walki, natomiast w trakcie II Wojny Światowej gwardziści walczyli na wszystkich głównych teatrach wojny (np. 29 dywizja piechoty Gwardii Narodowej brała udział w lądowaniu w Normandii, znanym jako D-Day). W roku 2005 Wojska Lądowe Gwardii Narodowej tworzyły ponad 50 proc. sił U.S. Army skierowanych do walki w Iraku. Udział Gwardii w działaniach wojennych w Iraku był największy od czasów II Wojny Światowej.
Służba w Gwardii Narodowej USA jest uznawana za powód do chluby. Dotychczas aż dwudziestu prezydentów Stanów Zjednoczonych było oficerami Gwardii Narodowej. Pierwszym był sam George Washington, jeden z Ojców Założycieli USA i prezydent tego państwa, który - zanim objął najwyższy urząd w państwie - był dowódcą milicji kolonialnej stanu Wirginia, następnie zaś naczelnym wodzem armii amerykańskiej w walce z Anglikami. Prócz Georga Washingtona w Gwardii Narodowej służyli m.in. Thomas Jefferson, Abraham Lincoln, Theodore Roosvelt, Harry S. Truman czy George W. Bush2.
Gwardia Narodowa a Konstytucja USA
W systemie prawnym Stanów Zjednoczonych Gwardia Narodowa posiada umocowanie konstytucyjne. Artykuł I § 8 Konstytucji USA stanowi, iż Kongres ma prawo powołać milicję, celem zapewnienia wykonywania ustaw Unii, tłumienia powstań i odpierania najazdów3. Jednocześnie II Poprawka głosi, że dobrze zorganizowana milicja jest niezbędna dla bezpieczeństwa wolnego stanu, dlatego prawo obywateli do posiadania i noszenia broni nie może być naruszone4. Przytoczona poprawka została wprowadzona wskutek zasadniczej roli, jaką odegrała milicja w zwycięstwie kolonialnych oddziałów nad Anglikami w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Tym samym Kongres został zobowiązany do stworzenia silnej, zdyscyplinowanej i dobrze zorganizowanej formacji milicyjnej o charakterze terytorialnym, służącej zarówno bezpieczeństwu poszczególnych stanów, jak i całego państwa federalnego.
Słowo milicja zostało użyte w treści Konstytucji w rozumieniu najstarszej formy organizacji wojskowej - państwa, narodu czy plemienia - o charakterze terytorialnym. Współcześnie pojęciu milicja odpowiadają jednostki obrony terytorialnej, takie jak niemiecka Landwehra, polska Armia Krajowa czy właśnie amerykańska Gwardia Narodowa. Sama nazwa National Guard została po raz pierwszy użyta w Ameryce w 1825 r. przez milicję stanu New York dla uczczenia wizyty Markiza de Lafayette, francuskiego arystokraty i bojownika o wolność Stanów Zjednoczonych, który podczas Rewolucji Francuskiej dowodził francuską Garde Nationale de Paris. Obecnie terytorialne oddziały milicji wszystkich stanów noszą miano Gwardii Narodowej.
Misje Gwardii Narodowej
Funkcjonowanie Gwardii określiła Ustawa o Milicji z 1903 tzw. Militia Act (znana również jako Dick Act), w wyniku której dotychczas istniejące milicje stanowe zostały zebrane w jeden, obecnie istniejący system. Ponieważ zadaniem tej formacji jest służba zarówno państwu jak i lokalnej społeczności, Gwardia posiada podwójny, stanowo-federalny charakter a jej główną misją jest reagowanie na zagrożenia, zarówno wewnętrzne jak i te, które wymagają obecności amerykańskich sił zbrojnych poza granicami kraju.
Na szczeblu federalnym GN stanowi część ogólnych sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych i jako taka podporządkowana jest Prezydentowi USA, który pozostaje jej naczelnym dowódcą5. Może ją wykorzystywać do reagowania na zagrożenia o skali państwowej, do ochrony granicy z Meksykiem a także w misjach bojowych i stabilizacyjnych poza granicami kraju. Obecnie żołnierze National Guard bardzo często wspomagają w działaniach wojska operacyjne, służąc w Iraku (New Dawn), w Afganistanie (Enduring Freedom) czy Libii (Odyssey Dawn). Na szczeblu stanowym gwardziści podlegają gubernatorowi. Główne zadania jednostek stanowych związane są z niesieniem pomocy w trakcie klęsk żywiołowych (powodzi, trąb powietrznych, trzęsień ziemi czy burz), kontrolowaniem i likwidowaniem zamieszek wewnętrznych wśród ludności, udziałem w operacjach mających na celu walę z rozprowadzaniem narkotyków czy też wspieraniem władz cywilnych w wypadkach stanów zagrożenia, przy organizacji ewakuacji, systemów łączności, transportu i komunikacji. Warto zaznaczyć decydującą rolę jaką odegrali żołnierze Gwardii Narodowej w niesieniu pomocy ludności i likwidowaniu skutków huraganu Katrina w 2005 r. Zmobilizowano wówczas ponad 50 tys. gwardzistów do pomocy ludności stanów Luizjana i Missisipi. Szybkie i silnie ukierunkowane działania podjęte wówczas przez Gwardię Narodową oceniono jako te, które pokazują jej istotę jako formacji, która jest zawsze gotowa i zawsze na miejscu (always ready, always there), określając ją jednocześnie, jako skarb narodowy6.
Organizacja i struktura
Każdy spośród 50 stanów USA wraz z Dystryktem Kolumbia, Portoryko, Wyspą Guam oraz Wyspami Dziewiczymi, posiada stacjonujące na swoim obszarze jednostki Gwardii Narodowej. Gubernatorzy stanowi posiadają wobec nich kompetencje dowódcze. W czasie pokoju odpowiedzialnymi za szkolenie i utrzymanie gotowości bojowej są głównodowodzący Gwardii Narodowej danego stanu (Adjutants General), podlegający gubernatorom stanowym.
Podstawowymi rodzajami formacji zbrojnych Gwardii Narodowej są Wojska Lądowe (Army National Guard) oraz Wojska Powietrzne (Air National Guard). Szefowie poszczególnych rodzajów wojsk mianowani są przez odpowiednie sekretariaty wojsk lądowych i powietrznych, natomiast odpowiadają przed Szefem Biura Gwardii Narodowej. Samo Biuro Gwardii (National Guard Bureau) zlokalizowane jest na szczeblu federalnym w Departamencie Obrony USA (Secretary of Defence). Zarządza i nadzoruje polityką związaną z przekazywaniem funduszy federalnych na działalność stanowych oddziałów Gwardii w obszarze wykonywanych przez nie zadań o charakterze federalnym a także pełni funkcję komunikacyjną pomiędzy państwami związkowymi (stanami) a Sekretariatami Wojsk Lądowych i Powietrznych (Secretary of the Army i Secretary of the Air Force) podległych Departamentowi Obrony USA. Biuro Gwardii jest także odpowiedzialne za określenie zasad i wymagań dot. szkoleń oraz możliwości ich finansowania. Pod względem wojskowym podlegają mu wszystkie jednostki GN.
Gwardia Narodowa jest organizacją wojskową o charakterze terytorialnym a jej placówki rozlokowane są na terenie całego kraju. Dla Amerykanów to jeden z głównych atutów tej formacji. Obecnie na terenie Stanów Zjednoczonych znajduje się blisko trzy tysiące jednostek Gwardii Narodowej, które są podstawą do zapewnienia wsparcia o różnym charakterze w obszarze bezpieczeństwa. Dzięki temu obojętne jest, czy wezwanie mobilizacyjne pochodzi od gubernatora stanu czy prezydenta USA. Gwardziści są bowiem zawsze gotowi i zawsze na miejscu (Guard Soldiers are always ready and always there), zaś zakres ich zadań i obszar działania obejmuje właściwie wszystko to, co konieczne (whatever is needed, wherever is needed7).
Szkolenie
Gwardia Narodowa jest formacją ochotniczą, w której służba trwa osiem lat. Ochotnicy mogą jednak zadeklarować wybór wariantu trzyletniego lub sześcioletniego, dzięki czemu po upływie trzech lub sześciu lat mają możliwość przejścia do Individual Ready Reserve. W jej ramach pozostają wprawdzie w gotowości do odpowiedzi na wezwania związane z zagrożeniami lokalnymi, aż do upływu kontraktowych ośmiu lat, ale nie biorą już udziału w szkoleniach i treningach z własną jednostką.
Siłą Gwardii Narodowej są jej żołnierze. Poprzez odpowiednio zaplanowany i zaprogramowany system szkoleń osoby przyjmowane do służby pozyskują konieczne kompetencje i rozwijają posiadane umiejętności. Są także wdrażane do przestrzegania dyscypliny służbowej, zasad życia koszarowego, odpowiednio motywowane do pełnienia służby i gotowości do poświęceń. Szkolenie obejmuje zarówno wzrost wydolności fizycznej, jak i stymulację rozwoju psychicznego. Ocena skuteczności amerykańskiego systemu wpajania wartości i zdobywania twardości charakteru jest wysoka. W ciągu zaledwie dziesięciu tygodni zmienia on niezdyscyplinowanych i rozkojarzonych nastolatków, w dobrych, twardych i skłonnych do poświęceń żołnierzy. Tym sposobem w krótkim czasie następuje przemiana zwykłego cywila, w świadomego, zdolnego do działania i godnego zaufania Obywatela-Żołnierza. Jest to oczywiście możliwe dzięki doświadczonym i świetnie wyszkolonym instruktorom, odpowiednio przygotowanym do tego celu.
Armed Services Vocational Aptitude Battery (ASVAB)
Tuż po zakwalifikowaniu ochotnika do służby w Gwardii Narodowej, przechodzi on testy sprawności fizycznej. Jednocześnie dokonuje się oceny predyspozycji kandydata za pomocą testu zwanego Armed Services Vocational Aptitude Battery. Pozwala on na określenie, która ścieżka kariery najpełniej odpowiada zainteresowaniom i umiejętnościom kandydata i w jakiej profesji można najlepiej wykorzystać jego zdolności. Na tej podstawie, po przejściu przez trening podstawowy, ochotnik zostanie skierowany do pracy w piechocie, lotnictwie, ciężkiej lub lekkiej artylerii, w siłach specjalnych lub w wywiadzie wojskowym, w logistyce, łączności, wojskach inżynieryjnych, w służbie medycznej, transporcie, przy konserwacji maszyn czy w administracji.
Basic Combat Training (BCT)
Kolejnym krokiem jest skierowanie rekruta na podstawowe przeszkolenie wojskowe, tzw. Basic Combat Treining. Czas, który upływa od wypełnienia testu predyspozycji do wyjazdu na BCT, zależny jest od wybranej przez kandydata profesji i trwa od kilku tygodni do kilku miesięcy. W tym okresie uczestniczy on w programie przygotowującym do służby w Gwardii Narodowej, tzw. Recruit Sustainment Program (RSP). Za każdy dzień czynnego uczestnictwa w programie RSP wypłacane jest wynagrodzenie. Na tym etapie ochotnik zaznajamiany jest z terminologią i zasadami protokołu obowiązującymi w Gwardii Narodowej, z jej historią i zadaniami oraz przygotowywany jest do tego, czego może oczekiwać w ramach podstawowego przeszkolenia wojskowego. Sam Basic Combat Treining trwa dziesięć tygodni i jest podzielony na trzy etapy – Red Phase (1-3 tydzień), White Phase (4-5 tydzień), Blue Phase (6-9 tydzień) – w trakcie których stopniowo wdrażany jest w podstawy służby wojskowej.
Advanced Individual Training (AIT)
Po zakończeniu przeszkolenia podstawowego kadet kierowany jest na zaawansowane szkolenie indywidualne (ang. Advanced Individual Treining) gdzie zostaje zaznajomiony z wybraną przez siebie specjalnością wojskową (Military Occupational Speciality), czyli z pracą i zadaniami, jakie będzie wykonywał na rzecz Gwardii Narodowej. Czas, jaki zajmuje przeszkolenie, wynosi od 2 do 12 miesięcy i - podobnie jak miejsce, w którym się ono odbywa - jest uzależniony od charakteru przyszłych zadań.
Generalnie żołnierz GN może wybrać profesję dla siebie spośród 150 oferowanych zawodów. Od jego indywidualnej decyzji zależy to, czy podejmie pracę w zawodzie w którym ma już doświadczenie, czy też spróbuje swoich sił w czymś zupełnie nowym. W ten sposób umożliwia się gwardzistom nabycie umiejętności, które - w zależności od wybranej specjalności – będą mogli wykorzystać później w środowisku cywilnym albo też takich, które przygotują ich do wykonywania zadań o charakterze stricte wojskowym.
Szkolenia okresowe
Okresowe szkolenia żołnierzy Gwardii Narodowej prowadzone są w trybie weekendowym raz w miesiącu, w miejscu zamieszkania, zaś raz do roku, najczęściej w lecie, organizowane są obowiązkowe szkolenia wyjazdowe, trwające dwa tygodnie. Za każdy dzień pełnienia czynnej służby gwardzista otrzymuje honorarium. Jego wysokość jest uzależniona od rodzaju zajmowanego stanowiska i doświadczenia żołnierza.
Warto podkreślić, że o ile mobilizacja w sytuacji zagrożeń o charakterze lokalnym lub ogólnokrajowym wymaga, by żołnierz Gwardii Narodowej był skoszarowany, o tyle tak szybko, jak pełniona misja zostanie zakończona, wraca on do cywilnego trybu życia i miejsca swojego zamieszkania. Tak zorganizowany system pozwala na połączenie pracy zawodowej w strukturach cywilnych ze służbą wojskową w Gwardii Narodowej i w pełni realizuje ideał żołnierza-obywatela (Citizen-Soldier - Civilian in peace, soldier in war8).
Wymogi
Do Gwardii Narodowej przyjmowane są osoby w przedziale wiekowym od 17 do 35 lat. Wyjątkiem są ochotnicy którzy przekroczyli 35 rok życia, ale mają za sobą służbę wojskową, znają języki obce lub posiadają specjalistyczne umiejętności. Do najbardziej poszukiwanych zalicza się kapelanów, prawników oraz personel medyczny. Kolejnym warunkiem jest posiadanie obywatelstwa Stanów Zjednoczonych, choć nie jest on wymogiem niezbędnym. W Gwardii służyć mogą także cudzoziemcy, pod warunkiem, iż długotrwale i legalnie przebywają na terenie USA. Przyszli gwardziści spełniać muszą także wymogi medyczne, takie jak dobry stan zdrowia czy kondycji fizycznej, oraz moralne, związane ze zdrowiem psychicznym i niekaralnością. Osoby, które popełniły drobniejsze wykroczenie, po upływie przewidzianego prawem czasu mogą w zasadzie ubiegać się o przyjęcie do Gwardii. Nie dotyczy to jednak przestępstw zamieszczonych na liście opublikowanej na oficjalnej stronie Gwardii Narodowej, których popełnienie zamyka przed ochotnikiem wszelkie możliwości służby w tej formacji. Należą do nich m.in. zabójstwa, kradzieże z włamaniem, rozboje, porwania dzieci, udział w zamieszkach czy sodomia. Większość stanów wymaga także, aby rekruci mieli dyplom szkoły średniej lub byli w trakcie jego uzyskiwania, jednakże co do zasady, każdy stan ustala swoje własne wymagania edukacyjne.
Wynagrodzenie
Żołnierze Gwardii Narodowej otrzymują wynagrodzenie za czas, jaki przeznaczają na służbę i szkolenie. Jego wysokość jest uzależniona od rangi i doświadczenia żołnierza, pracy, jaką wykonuje oraz wykształcenia, jakie posiada. Zasada jest prosta - im wyższe kwalifikacje, tym wyższe świadczenia. Wysokość należnych świadczeń można łatwo obliczyć za pomocą kalkulatora zamieszczonego na stronie internetowej Gwardii Narodowej. Rodzaje podstawowych świadczeń to: Active Duty Pay (czyli wynagrodzenie otrzymywane za czynną służbę, w trakcie wyjazdów lub treningów); Drill Pay (świadczenie otrzymywane za dwudniowy, weekendowy trening raz w miesiącu); Annual Training Pay (świadczenie otrzymywane za coroczny, dwutygodniowy trening). Wysokość powyższych świadczeń jest uzależniona od rangi żołnierza, jego doświadczenia i zajmowanego stanowiska.
Zniżki, przywileje i inne świadczenia
Żołnierze Gwardii mogą latać za darmo na pokładach samolotów wojskowych na terenie Stanów Zjednoczonych. Ponieważ ilość miejsc na pokładach statków powietrznych jest ograniczona, pierwszeństwo przewozu ustalane jest na podstawie statusu żołnierza (służba czynna lub rezerwa) lub jego sytuacji życiowej (wypadki losowe). Ponadto gwardziści i ich rodziny mogą korzystać z szeregu przywilejów na terenie amerykańskich baz wojskowych na całym świecie. Są to m.in. możliwość kupna towarów w strefie wolnocłowej, zniżki w domach towarowych i sklepach spożywczych oraz rabaty na usługi hotelarskie. Inne formy świadczeń motywacyjnych dotyczą takich kwestii, jak pozyskiwanie kredytów mieszkaniowych bez konieczności wnoszenia wkładu własnego, możliwość wykupienia atrakcyjnych cenowo pakietów opieki zdrowotnej (program TRICARE Reserve Select) oraz polis na życie (Family Servicemembers' Group Life Insurance) dla gwardzistów i członków ich rodzin. Żołnierze Gwardii Narodowej objęci są także Federalnym Planem Emerytalnym (Federal Retirement Plan) w ramach którego po skończeniu 60 roku życia mają gwarantowaną wypłatę świadczeń emerytalnych do łącznej kwoty niemal 288 000 dolarów, czyli ponad 1600 dolarów miesięcznie wypłacanych przez prawie 15 lat, przy założeniu dwudziestoletniej służby pełnionej przez jeden weekend w każdym miesiącu oraz odbywania corocznego, dwutygodniowego szkolenia.
Efektywność kosztowa
Wydana w Waszyngtonie w 1993 r. encyklopedia International Military and Defense definiuje obronę terytorialną jako komponent nowoczesnej struktury militarnej, którego powiązanie z systemem niemilitarnym w decydujący sposób wpływa na skuteczność obrony narodowej 9. Z powyższej definicji wynika zatem, iż komponent OT w siłach zbrojnych państwa jest niezbędny, dla zapewnienia skuteczności obrony narodowej. Struktura sił zbrojnych USA, na którą składają się wojska operacyjne (armia stała, zawodowa), wojska rezerwy (Army Reserve) oraz Gwardia Narodowa (National Guard), uwzględnia komponent OT w systemie bezpieczeństwa narodowego. Amerykańską formacją obrony terytorialnej jest właśnie Gwardia Narodowa. Warto zwrócić uwagę na poniższą tabelę:
Zestawiono tu potencjał bojowy zapewniany przez poszczególne komponenty sił zbrojnych z kosztami, jakie w związku z tym musi ponieść budżet obronny USA. Z powyższego jasno wynika, iż zapewniając 46 proc. zabezpieczenia bojowego, Gwardia Narodowa kosztuje podatnika niewiele – niecałe 10 proc., w przeciwieństwie do wojsk operacyjnych, które zapewniając tą samą wielkość potencjału bojowego, pochłaniają aż 85,7 proc. środków budżetowych.
Obecnie środki przeznaczane na Wojska Lądowe Gwardii Narodowej (Army National Guard) stanowią niecałe 11 proc. budżetu wojsk lądowych USA. Jednocześnie żołnierze GN tworzą 32 proc. całości personelu wojsk lądowych. Z kolei Wojska Sił Powietrznych Gwardii Narodowej pochłaniają niecałe 6,5 proc. budżetu sił powietrznych, zapewniając jednocześnie 21 proc. personelu.
Należy przy tym pamiętać, że choć już te szacunki wskazują na to, że Gwardia Narodowa jest formacją wysoce efektywną kosztowo, zapewniając kilkukrotnie większy potencjał względem poniesionych nakładów, to jednak na poziom kosztów w dużym stopniu wpływ ma użycie sił Gwardii Narodowej jako sił ekspedycyjnych, poza granicami kraju. Mimo to koszty, jakie należy ponieść rocznie na utrzymanie jednego żołnierza użytego do działań operacyjnych, są w przypadku gwardzisty ponad trzykrotnie niższe (45 000 $), niż w przypadku żołnierza armii regularnej (146 000 $). Nic dziwnego zatem, iż podczas debaty w Kongresie USA amerykański senator Patrick Leahy ocenił, że "Gwardia Narodowa jest niczym skrojona na miarę siła, zarówno dla tych, którzy chcą ciąć wydatki, jak i dla tych, którzy szukają sposobów na wzrost zdolności militarnych, albowiem gwardziści (żołnierze i piloci) mogą zapewnić obie rzeczy jednocześnie10".
Z kolei Komisja Gwardii Narodowej i Rezerwy pracująca z mandatu Kongresu USA nad raportem dot. roli i misji komponentów rezerwy w siłach zbrojnych oraz wykorzystania ich możliwości dla osiągnięcia krajowych celów bezpieczeństwa, w tym obrony narodowej, w raporcie z 2008 r. oceniła: "Biorąc pod uwagę pojawiające się wyzwania fiskalne w obliczu których stoi naród, przewidywane zapotrzebowanie na siły zbrojne, a także wyjątkowe możliwości tkwiące w komponentach rezerwy oraz ich efektywność ekonomiczną, Komisja nie dostrzega żadnej rozsądnej alternatywy względem zwiększenia użycia i oparcia się w większej mierze na komponentach rezerwy.11"
Podsumowanie
Siły zbrojne najsilniejszego państwa świata, Stanów Zjednoczonych, są oparte na znacznym udziale komponentu rezerwowego, jakim jest Gwardia Narodowa – formacja obrony terytorialnej. Narodowe Siły Rezerwowe (NSR) w żadnej mierze nie mogą być uważane za rodzimy odpowiednik Gwardii. NSR nie tylko nie stanowią oddzielnego rodzaju sił zbrojnych, ale służą tylko i wyłącznie uzupełnianiu wakatów w wojskowych siłach operacyjnych. Używanie określenia „polska Gwardia Narodowa” w stosunku do Narodowych Sił Rezerwy, to nadużycie, które wprowadza w błąd opinię publiczną. Polska nie posiada obecnie komponentu OT w ramach swoich sił zbrojnych, co budzi niepokój i zasadne pytania o zdolności obronne polskiego systemu militarnego. Doświadczenia historyczne polskiej państwowości oraz organizacja wojskowa wiodących państw na arenie międzynarodowej dowodzi, że komponent nowoczesnej obrony terytorialnej jest niezbędnym elementem sprawnego, suwerennego demokratycznego państwa – zapewnia największe zdolności obronne, najmniejszym kosztem finansowym. W 2002 r. czołowy strateg Stanów Zjednoczonych prof. Zbigniew Brzeziński, b. doradca prezydenta Jimmiego Cartera ds. bezpieczeństwa narodowego, gościł w Akademii Obrony Narodowej. W trakcie swojego wystąpienia sformułował on – na bazie amerykańskich doświadczeń - koncepcję strategii obronnej RP, której jednym z filarów są właśnie wojska obrony terytorialnej. Zdaniem Z. Brzezińskiego, koncepcja obronna Polski powinna opierać się na:
1. Wilkach: zawodowych i mobilnych jednostkach wyborowych o dużej sile ogniowej, nękających przeciwnika;
2. Jeżach: kilku z góry wybranych miejskich ośrodkach trwałego oporu, przygotowanych na ciężkie walki uliczne
3. Osach: grupach dywersyjnych obrony terytorialnej, stosujących działania nieregularne.
Brzeziński podkreślał, używając przenośni, że wilki gryzą, jeże kłują a osy kąsają a zatem narodowa organizacja wojskowa powinna uwzględniać wszystkie trzy uzupełniające się elementy, w razie zagrożenia stosowane łącznie.
Reasumując, dla budowy silnego, suwerennego państwa polskiego, posiadającego realne możliwości odstraszania, niezbędnym jest, by siły zbrojne RP składały się z dwóch komponentów – elitarnych wojsk operacyjnych i wojsk obrony terytorialnej. Obecnie realizowana koncepcja polskich sił zbrojnych zmierza jednak w zupełnie innym kierunku. Należy podkreślić, że ograniczanie polskich sił zbrojnych do wojsk operacyjnych pozbawia Polskę realnych możliwości obronnych. Ażeby je zapewnić, należy odbudować wojska obrony terytorialnej, jako osobnego komponentu Sił Zbrojnych RP. W tym celu warto korzystać z rodzimych tradycji walki zbrojnej, w którą działania o charakterze partyzanckim, nieregularnym, są głęboko wpisane a jednocześnie posiłkować się doświadczeniami formacji takich jak Gwardia Narodowa USA, które pokazują, że użycie formacji obrony terytorialnej może być wszechstronne. Zamiast bezzasadnie i bezrefleksyjnie powtarzać frazesy o NSR jako polskiej Gwardii Narodowej, sięgnijmy realnie po rozwiązania stosowane w Stanach Zjednoczonych i innych państwach zachodnich, które komponent OT uczyniły podstawą swojego systemu obronnego.
Reminiscence
ZAMIAST WSTĘPU.
UKRAINE/ sędziów zmusili przejść korytarzem hańby
http://hromadske.tv/politics/ukrayinskikh-suddiv-zmusili-proiti-koridorom-ganbi/
____________________________________________________________________
UKRAINE/ sędziów zmusili przejść korytarzem hańby
Українських суддів змусили пройти коридором ганьби
.http://hromadske.tv/politics/ukrayinskikh-suddiv-zmusili-proiti-koridorom-ganbi/
____________________________________________________________________
„Polski establishment prywatnie uznaje Lecha Wałęsę za głupka” – mówi Piotr Gontarczyk
W III RP zakłamywanie historii nie różni się wiele od czasów głębokiego PRL-u. Piotr Gontarczyk, politolog i publicysta, a przede wszystkim historyk, autor głośnej pozycji „Polska Partia Robotnicza – droga do władzy” i współautor jeszcze głośniejszej książki „SB a Lech Wałęsa” opowiada o hipokryzji polskich elit. Tych elit, które prywatnie uważają polskiego noblistę za… zwykłego głupka, ale publicznie, wbrew oczywistym faktom, bronią mitu byłego prezydenta. Rozmawiamy także o książce Piotra Zychowicza „Obłęd 44″, traktującą o Powstaniu Warszawskim. W ostrych słowach, w oparciu o warsztat naukowy i sprawdzone fakty krytykuje tę pozycję, uznając ją jednocześnie za bardzo szkodliwą. Podkreśla, że kalumnie rzucane w stronę Powstańców są de facto gorsze od tych, którymi obrzucali naszych bohaterów komuniści. Fascynująca rozmowa, dzięki której, razem z serią wywiadów z Krzysztofem Wyszkowskim (1, 2, 3), odkłamujemy współczesną historię Polski. Serdecznie zapraszamy:
Subskrybuj:
Posty (Atom)
