nielubiegazety2 * i m p r e s j a na czasie

PIĄTEK, 29 CZERWCA 2012    SEE

Freemana sobie oprawiajcie, albo Wencla... Póki jeszcze wolno

Możecie też oprawić Lisiewicza, lansowaną przez niego legendę polskich kiboli wraz z jego miłością i cały zespół Gazety Polskiej. A najlepiej oprawcie ich wszystkich razem.

Gdy zobaczyłem skandaliczną oprawę Boże chroń fanatyków wbiło mnie w fotel. Myślałem, że znajdę chociaż jeden głos zwracający uwagę na profanację Sprawdziłem i okazało się, że wręcz przeciwnie. Pełen entuzjazm. Bracia po szalu przyznali jej w sezonie 2010/2011 Oskara. Pozbawiona oryginalnego dźwięku stanowi chwytającą, mnie za głowę, końcówkę filmu - apoteozy braci po szalu. W przeglądzie opraw X-lecia (2000-2011) zajęła drugie miejsce. Pierwsze przypadło oprawie Witamy w piekle. Szkoda, że oprawa Nienawidzimy wszystkich nie zdążyła się załapać na konkurs. Z pewnością trafiłaby na pudło. I byłoby to najtrafniejsze pudło braci po szalu.

• Najlepsze oprawy jesieni: Wygrana "Boże chroń fanatyków"
• Plebiscyty
• Oprawa Legii najlepsza w sezonie 2010/11! 
• 30 najlepszych opraw Legii

Legia - Den Haag 1:0. 10.10.2010. Fantastyczna oprawa na początku. Boże chroń fanatyków!

Legia Warszawa - Widzew Łódź 2002 - Witamy w piekle

Oprawa Legia - Spartak - Nienawidzimy wszystkich

Kolega Freeman, który chodzi ponoć bez stada, był uprzejmy napisać: Nie są priorytetem jakieś tam igrzyska mafii UEFA i jej polskiej rodziny o nazwie PZPN. Co oni nas obchodzą? Co nas obchodzi klubowy zespół PZPN, bo z pewnością nie jest to reprezentacja Polski?

Jakimi ścieżkami chodzi logika Freemana trudno dociec. Wcześniej, gdy on i ja dopingowaliśmy reprezentację, PZPN był przechowalnią działaczy partyjnych w osłonce bezpieczniacko-wojskowej a mecze drukowano aż furczało. Kolega Freeman nagle się obudził i stwierdził, że teraz to jest reprezentacja leśnych dziadów z PZPN. Otóż to nie jest nagłe przebudzenie. To po prostu zwykły syndrom kuczynizmu.

Przepraszam niezorientowanych w temacie, że nie naświetlam tła. Po prostu mi się nie chce. Kto ciekawy pozna je czytając mój blog.

O tym, że bracia po szalu z polski fuckują imprezę można się było dowiedzieć wcześnie. Zapowiadali to od dawna, nie tylko na jutubie.

Dojrzewające dzieci, dla których klub jest najważniejszy, że jest dla nich całym życiem można od biedy usprawiedliwić. Po dwudziestce to już jest dość dziwaczne, a w okolicach pięćdziesiątki nie do wyleczenia.

Tyle. Może jeszcze coś dorzucę. Zatem idź Freeman do zdjęcia. Będą Cię oprawiać.

Powyższy tekst był reakcją na zawarty w jednym z postów słodki bełkot TegoKtóryChadzaBez Stada czyly kol. Freemanahttp://blog-of-freeman.blogspot.com/2012/06/bracia-po-szalu-nie-dajcie-sie-wkrecic.html. Zajrzałem na chwilę do Naczelnego Kopytniaka Szatni24 i w trakcie dyskusji obiecałem, że odpowiem mu w formie postu. Tak zrobiłem. Z różnych względów postanowiłem go jeszcze nie wieszać na blogu. A że koniec Euro2012 za pasem, kobyłka na blogu.

Dorzucę jeszcze jedną uwagę. Wśród różnych przyczyn kiepskiego występu polskiej drużyny na Euro najbardziej rozbawiło mnie stwierdzenie, że przegraliśmy ponieważ nie było kibolskiej oprawy. No fakt. Oprawy nie było, a przecież gdyby była to pojutrze w Kijowie... ho, ho, ho. Prawda? No prawda, jak nie prawda, jak prawda.

Czy na pewno prawda? W najgłośniej oprawianych meczach reprezentacji Polski to estetyczne przeżycie na wiele się nie zdało. Piłkarzom. Oprawcom i owszem. Jednak prawda.


15.10.2008 r. Oprawa meczu Słowacja - Polska (2:1)

Oprawa meczu Litwa - Polska (2:0) 2011

Dobrze zrobiłem, że nie opublikowałem. Doskonale to komponuje się z tym co byłem przeczytałem założenia ustawy o szczególnym stosunku państwa do Piłki Nożnej zwanej dla niepoznaki ustawą o futbolu Proszbardz, ustawa nawet nie jest o piłce nożnej. Jacyś debilni światowcy wymodzili Ustawę o FUTBOLU.http://www.pis.org.pl/download.php?g=mmedia&f=zalozenia_ustawa_futbol.pdf
Od tego dopiero włos się na głowie jeży.

W rozdziale I powinny znaleźć się normy prawne stwierdzające, że piłka nożna ma status dyscypliny sportu o szczególnym znaczeniu społecznym (dyscyplina narodowa). Niezbędna wydaje się deklaracja ustawodawcy, że piłka nożna w związku ze swym statusem i znaczeniem społecznym, ekonomicznym i  w  dziedzinie  promocji  Polski  na  arenie  międzynarodowej,  podlega  szczególnej  trosce  ze  strony państwa, które przy pomocy swoich organów  aktywizuje inne podmioty (w tym PZPN) do należytego wypełniania  zadań  w  dziedzinie  popularyzacji  piłki  nożnej,  wsparcia  tych  podmiotów  w  ich działaniach oraz  uczestniczenia w  finansowaniu  futbolu,  w  tym infrastruktury  sportowej  o  statusie obiektów  narodowych  (stadiony,  ośrodki  szkoleniowo-treningowe,  jednostki  badawczo-rozwojowe, szkoły wyższe).

Postuluje się powołanie NCRF, którego elementami będą Akademia Futbolu (AF) o statusie szkoły wyższej, kształcąca  kadrę  menedżerską,  trenerską,  sędziów  i  obserwatorów  piłkarskich  oraz  osoby odpowiedzialne  za  organizację  i  rozwój  dyscypliny  na  szczeblu  władz  lokalnych  (administracji rządowej  i  samorządowej) oraz w  PZPN (bez względu  na to jaką mu nadamy ostateczną nazwę), a także Instytut Badań nad  Futbolem (IBF), jako jednostka badawcza zajmująca się opracowywaniem nowoczesnych  metod  szkoleniowych,  badań  nad  rozwojem  piłki  nożnej,  badań  w  dziedzinie medycyny  piłki  nożnej,  psychologii  sportu,  etc.  NCRF  ma  w  założeniu  być  jednostką  zbliżoną statusem do PAN, współfinansowaną przez państwo i PZPN.

Po prostu obłęd w stanie czystym. Najłatwiej to wykpić. Próbując choćby na podstawie tych wiekopomnych założeń znowelizować konstytucję, programy szkolne, czy Dekalog. Mnie wcale do śmiechu nie jest. Radosna twórczość na razie nieznanych akademików, jak po kursie uniwersytetu Humboldta czy Łomonosowa daje sporo do myślenia. Drodzy producenci tej ustawy informuję, iż możecie być pewni, że to przemyślę. Dlatego bardzo chciałbym wiedzieć, po nazwisku, kto wymyślił te brednie. Wcale nie z tego powodu, że ma wyjątkowo dobry towar.

bantustan tusqlandia od kuchni

ZAMIAST WSTĘPU.
turowski

 

Przed półfinałem Euro 2012 na Narodowym zaplanowano remont

Polski dyrektor Euro kazał "wypier*****". Komu? Jest afera!

futbol|Euro 2012|Adam Olkowicz|Michał Listkiewicz|euro2012    SEE

Fot. PAP/Bartłomiej Zborowski
 
Znów potwierdziło się niestety, że nasi działacze z dobrymi manierami są na bakier. Wczoraj na Narodowym... To było żenujące!
Wielu fanów z obawami podchodziło do Euro 2012 z powodu Grzegorza Laty. Były bowiem obawy, że prezes PZPN palnie jakąś gafę i będzie wstyd na całą Europę. Tymczasem niegdyś świetny piłkarz ukrył się w cieniu i nie było wokół niego żadnych kontrowersji (nie licząc pytań o dymisję).

Afera na Euro: "pierd** się, pierd** swoją matkę!" >>

Po ostatnim meczu w Polsce (Niemcy - Włochy) wydawało się, że nasi działacze tym razem test z dobrych manier zdali na piątkę. Okazuje się jednak, że turniej zakończył się skandalem na trybunie VIP. O sprawie pisze Przemysław Iwańczyk, dziennikarz sport.pl.

Głównym aktorem został Adam Olkowicz, który pełni rolę dyrektora Euro 2012 w Polsce. Gorąco zrobiło się, gdy spotkał Michała Listkiewicza. Zaczęło się od odtrącenia ręki byłego szefa PZPN. Chwilę później zrobiło się żenująco, gdy Olkowicz krzyknął do niedawnego kolegi

"Wypier*****"!

Zagraniczni goście zapewne i tak nie zrozumieli, ale na trybunie nie brakowało ważnych osobistości z Polski. Przedstawicieli rządu, byłych wybitnych piłkarzy, biznesmenów, artystów... Pewnie z wielkim zdziwieniem spoglądali na przedstawienie, jakie urządził dyrektor turnieju. Jak całą sprawę komentują dwaj zainteresowani?

Kto sprzedawał rządowe bilety na Euro? Internauci twierdzą, że... >>

Sprawę uznaję za zamkniętą - mówi na stronie sport.pl Listkiewicz.

Pan raczy żartować. Nie było żadnej scysji. Nie będzie żadnego komentarza. Dobranoc - zaprzeczył z kolei wściekły Olkowicz.

O co poszło? Zapewne chodzi o wywiad sprzed kilku dni, którego popularny "Listek" udzielił dziennikowi "Polska The Times". Nazwał tam Olkowicza świntuchem za to, że ten przypisał sobie wszystkie zasługi w organizacji Euro.

To nie pierwsza wpadka Olkowicza. Już kiedyś dał pokaz chamstwa. Wystarczy przypomnieć film sprzed trzech lat, na którym nazwał Stefana Majewskiego "chu**** trenerem". Wstyd, że taki człowiek pełni tak ważną funkcję w polskim futbolu!

ZOBACZ.



Kur**, ch*** - polscy sportowcy klną na potęgę. I to publicznie! >>

Robert Czykiel robert.czykiel@firma.o2.pl

ANEKS.

Mamy nowe piękne stadiony i beznadziejne murawy: Wstyd na cała Europę!

mikar, km, pele

22.03.2012 , aktualizacja: 22.03.2012 13:56

A A A Drukuj

Murawy na pięknych polskich stadionach są w dramatycznym stanie

Na Euro 2012 zbudowano w Polsce piękne stadiony, które na razie mają fatalne murawy. Na obiektach we Wrocławiu, Gdańsku i Poznaniu boiska są w tak beznadziejnym stanie, że piłkarze boją się na nich grać.

Fot. Lukasz Cynalewski / Agencja Gazeta

Murawa na Stadionie Miejskim w Poznaniu

Fot. Mieczysław Michalak / Agencja Gazeta

Fatalna murawa na wrocławskim stadionie

- Najbardziej musicie dbać o murawę. To na niej piłkarze będą grać podczas Euro, to po niej oceni was świat - przestrzegał prezydent UEFA Michel Platini podczas ostatniej wizyty we Wrocławiu. Gdyby Francuz zobaczył jak teraz wyglądają boiska na stadionach szykowanych na mistrzostwa Europy, pewnie złapałby się za głowę.

Żyj sportem razem z nami, jesteśmy także na Facebooku - wroclaw.sport.pl>

Murawy na obiektach we Wrocławiu, Gdańsku i Poznaniu są w tak fatalnym stanie, że zawodnicy nie chcą na nich występować. Wszystkie one przypominają kartofliska, klepiska lub piaskownice, a nie miejsce do gry w piłkę.

- Ten mecz kosztował nas dużo sił, a jeszcze gorzej grało się z powodu murawy która tu jest. Miałem nawet obawy o zdrowie zawodników, bo boisko jest naprawdę ciężkie - narzekał Petr Nemec trener Arki Gdynia po pucharowym meczu ze Śląskiem Wrocław. Jego piłkarze po przyjeździe do Wrocławia byli zaskoczeni, że boisko jest w tak fatalnym stanie. Dla gospodarzy niespodzianką to nie było, bo murawa beznadziejnie wygląda od początku roku, a z powodu jest złego stanu trener Orest Lenczyk musiał raz odwołać nawet trening swoich piłkarzy. Szkoleniowiec wolał żeby grali oni na równej nawierzchni starego stadionu przy ul. Oporowskiej.

Nie inaczej jest w Poznaniu. Tam murawa wymieniana była już pięć razy, ale jej stan nadal jest fatalny.

- Takie boisko to kompromitacja, ciężko było się utrzymać na nogach - mówi Jarosław Araszkiewicz trener pierwszoligowej Warty Poznań, która wraz z ekstraklasowym Lechem występuje na stadionie przy Bułgarskiej. Opiekun "Kolejorza" Mariusz Rumak stwierdził za to: Murawa w Poznaniu w ogóle nie nadaje się do gry w piłkę.

Ostatnio podobny problem pojawił się także na PGE Arenie w Gdańsku. Tam murawa po położeniu wyglądała znakomicie, ale ostatnio zupełnie się popsuła. Po ligowym meczu z Koroną Kielce na stan boiska narzekał zarówno trener Lechii Paweł Janas jak i kapitan zespołu Łukasz Surma. - Mecz z Koroną przypominał typową ligową młóckę. Przypominają mi się mecze, które grało się zawsze w marcu, na takiej murawie, na której piłka skakała i nie można jej było dobrze przyjąć - stwierdził ten ostatni.

Dlaczego murawy na pięknych polskich stadionach są w tak fatalnej kondycji. Osoby, które za nie odpowiadają solidarnie zwalają winę na srogą zimę... i brak światła. Obiekty we Wrocławiu, Gdańsku i Poznaniu w części są bowiem zadaszone i w niektóre miejsca promienie słońca nie docierają.

- Tam trawa otrzymuje nawet 15-krotnie mniej światła, niż powinna do optymalnego rozwoju. Dlatego oprócz podgrzewania murawy należy stosować specjalne urządzenia do jej naświetlania. Jeśli tego zabraknie, to w miesiącach, kiedy światło słoneczne nie daje dostatecznego naświetlenia, murawa szybciej się niszczy i nie ma czasu na regenerację. Gdyby zastosowano doświetlanie, które wiąże się oczywiście z niemałymi kosztami, wówczas murawa regenerowałaby się szybciej. Bez tego proces jej odbudowy przebiega znacznie wolniej - mówi Marek Wypychowski prezes firmy Zielona Architektura zajmującej się trawą na PGE Arenie.

Tak naprawdę piłkarze na beznadziejnych boiskach będą się więc męczyć aż do końca sezonu. Po nim, a jeszcze przed Euro 2012 boiska we Wrocławiu, Gdańsku i Poznaniu mają być wymieniane. W każdym z miast będzie to koszt około 400 tys. zł.

ANEKS II.
http://waluty.onet.pl/czyzby-to-zloto-bylo-dla-zuchwalych,18893,5176052,1,prasa-detal

1:13 min

Burzliwy tydzień dla złotego, co dalej z polską walutą? - - Tydzień był burzliwy dla złotego – uważa Marek Rogalski z Domu Maklerskiego BOŚ. Co przyniosą kolejne dni? O tym w materiale wideo. - Onet Biznes 

Polska - t o n i e * wyborcy nie wy leczeni

 w y b o r c y  nie/wy  l e c z e n i
od  AH:

od MURDER STALIN

-  pełna zgnilizna trwa, brak  całkowicie wyleczonych -

od  BANDY CZWORGA MAFII PL:
c o n t i n u e
- ł a t a n i n a  TRWA, AD 2012 -

zaczepił mnie ostatnio na ulicy

znajomy, który przez lata manifestował swą pogardę dla "Kaczora", szydził ze mnie, z mojego przekonania, że na polską delegację udającą się 10 kwietnia 2010 r. do Katynia dokonano zamachu. I teraz zatrzymuje mnie i powiada: miałeś rację, platfusy to najobrzydliwsze typy, jakie do tej pory rządziły.
Nie przerywam mu, czekam, co powie jeszcze, a on, że zrobili ludzi w konia z lekami, że on bierze od lat duńską insulinę, a teraz refundują tę od Krauzego, no i najważniejsze: - wiesz, chyba tym razem zagłosuję na PiS.
W tym momencie zdjąłem rękawiczkę i uścinąłem mu dłoń, bo to nie była taka sobie deklaracja, lecz bunt kogoś, kto przez lata fanatycznie wierzył rządzącym ciemniakom.
Na odchodne rzucił mi jeszcze; - i wiesz, co ci powiem, chyba masz rację, że oni maczali swe łapy w tym zamachu.
"W tym zamachu" - powiedział, "oni maczali swe łapy".

pozdrawiam

KISIEL 8129776 | 16.02.2012

APPENDIX.
NADZIEJA -

  SEE
   moraine
APPENDIX II.
Blog  Martynka.  SEE

"KTO MIECZEM WOJUJE...", CZYLI TAJEMNICA ZAŁĄCZNIKA 4.11

• 
• 
• 
• 

 

Komisja Millera publikując swój raport 29 lipca 2011 roku, potwierdziła główne tezy MAK, według której  przyczyną katastrofy samolotu TU 154M w dniu 10 kwietnia 2010 roku był błąd pilota, polegający na zejściu maszyną na wysokość zaledwie  5 metrów. O dalszym biegu wypadków przesądzić miała smoleńska brzoza, która wyrosła niespodziewanie na drodze lotu tupolewa. Jeden z ekspertów komisji Millera, pan Jedynak stwierdził nawet  w porywie szczerości, że gdyby nie ta brzoza, samolot zapewne nie uległby rozbiciu, gdyż wylądowałby awaryjnie. Wszystkiemu winna była pancerna brzoza, która ściągnęła nieszczęście na polską delegację, a kontakt z nią miał wprawić samolot w niekontrolowany obrót w lewo, powodując obrócenie samolotu podwoziem do góry, co miało  być zabójcze dla pasażerów.

A jak było naprawdę?

Eksperci ZP na czele z profesorem Kazimierzem Nowaczykiem wiele miesięcy spędzili na żmudnych analizach, w których starali się odtworzyć rzeczywisty przebieg wydarzeń z 10 kwietnia 2010 roku, gdyż oficjalna wersja była na tyle niespójna i niefizyczna z naukowego punktu widzenia, że w kręgach naukowców od początku budziła poważne wątpliwości. Profesor Nowaczyk na podstawie danych z oficjalnych raportów, znajomości praw fizyki i właściwości aerodynamicznych samolotu , a przede wszystkim na podstawie danych uzyskanych z firmy produkującej systemy TAWS i FMS (Universal Avionics System) stworzył najbardziej prawdopodobną trajektorię lotu TU 154 M z dnia tragedii. Już kilka miesięcy temu w swoich prezentacjach udowodnił, że polski samolot w miejscu, gdzie rośnie pancerna brzoza, znajdował się kilkanaście metrów wyżej, niż podawała to komisja MAK i Millera. Według  profesora Nowaczyka tupolew nigdy nie znalazł się poniżej 20 metrów nad poziomem pasa, toteż nie jest możliwe, aby zahaczył skrzydłem o brzozę, co potwierdziły symulacje profesora Biniendy. Naukowiec z Akron udowodnił, że właściwości konstrukcyjne skrzydła powodowały, iż  z powodzeniem ścięłoby brzozę, nie tracąc nic ze swoich właściwości. 

Po ogłoszeniu wyników przez ekspertów ZP zarówno członkowie komisji Millera, jak i politycy rządzącej partii, a także pomniejsi oddelegowani na odcinek smoleński w Internecie, udowadniali, że ekspertów zespołu dopadła mania prześladowcza, ciężka paranoja, tudzież inne schorzenie, powodujące utratę trzeźwej oceny faktów i dowodów w sprawie. Ileż to się naklikali i nagardłowali co poniektórzy, z profesorem Artymowiczem na czele, aby udowodnić, że trajektoria komisji Millera jest jedyną słuszną, opartą na rzetelnych dowodach, a profesor Nowaczyk nie ma pojęcia, o czym mówi.

 

Tymczasem los bywa okrutny, a kłamstwo ma zazwyczaj krótkie nogi. Panowie z komisji Millera oraz ich polityczni zwierzchnicy najwyraźniej nie docenili determinacji zwykłych obywateli Rzeczypospolitej, zarówno tych w  kraju, jak  i poza jego granicami w dążeniu do poznania prawdy o śmierci polskiego prezydenta, generałów i wielu ludzi ważnych dla  naszego państwa.

Profesor Nowaczyk analizując dane, doprecyzowując ostatnie sekundy lotu tupolewa sięgnął po wizualizacje będące załącznikami do raportu Millera. Szczególnie istotny okazał się załącznik 4.11, na którym pokazano symulację lotu TU 154 M w ostatnich sekundach. W wizualizacji kluczowe okazały się parametry wysokości podawane na trzech wysokościomierzach.  Dane do wysokościomierzy widocznych na symulacji zostały wprowadzone przez samą komisję Millera na podstawie zapisów skrzynki parametrów lotu, a ich wiarygodność potwierdził przewodniczący PKBWL Maciej Lasek.

 

Zdumiewające jest to, że te parametry zaprzeczają nie tylko samej wizualizacji, ale i  wnioskom raportu Millera.  W momencie uderzenia w brzozę samolot był na wysokości 591 stóp, co w przeliczeniu na metry daje 180 m. Uwzględniając fakt przestawienia wysokościomierza przez I pilota, a także różnicę wynikającą z nachylenia zbocza można łatwo oszacować, że samolot w chwili przelotu nad brzozą znajdował się na wysokości około 20 metrów, a nie jak chce MAK i Miller 5,1m!

 

Mamy zatem sytuację wręcz niebywałą, niczym z kiepskiego kryminału: oto komisja państwowa, badająca największą tragedię w powojennej historii Polski  nie tylko posunęła się do ukrycia pewnych danych (TAWS#38), nie tylko zlekceważyła fakt, ze samolot po minięciu brzozy leciał jeszcze 140 m prosto, przy niezmienionym kursie, co wyklucza beczkę autorotacyjną, ale co najgorsze i najbardziej szokujące, ta sama komisja w sposób absolutnie niezrozumiały zbudowała fałszywą trajektorię lotu, narrację wypadkową, która nie znajduje potwierdzenia w parametrach lotu, które sama opublikowała.

 

Wobec tych faktów nie można pozostać obojętnym, gdyż jest to kolejny dowód na to, że samolot nie miał kontaktu z brzozą, nie wykonał beczki autorotacyjnej a tym samym tragedia i śmierć wszystkich pasażerów nastąpiła w wyniku innego, gwałtownego zdarzenia, którego początek najprawdopodobniej miał miejsce w tak skrzętnie ukrywanym punkcie TAWS#38.

 

http://www.msw.gov.pl/portal/pl/2/9332/Protokol_z_zalacznikami_dostepny_na_stronach_internetowych.html?search=35234865

 

 

                                                                                         WAŻNY APEL

 

Proszę o podpisywanie petycji do administracji prezydenta Obamy w sprawie utworzenia międzynarodowej komisji ds. Smoleńska.

wwws.whitehouse.gov/petitions/!/petition/support-polish-nation-appeal-international-investigation-smolensk-2010-air-crash/tDSMBfXr 

 

w Rocznicę * Poznań, 28.VI.1956

 Poznański Czerwiec

Strona Pamięci Poznańskiego Czerwca 1956

•     Historyczny czerwiec 56′
• Przebieg zamieszek na ulicach Poznania
• Uczestnicy Powstania w czerwcu 56`
• Przyczyny strajków w okresie PRL-u
• 
  

SEE    Prof. Paweł Wieczorkiewicz - Napiszmy historię Polski od nowa

- Najnowsza historia Polski przyzwoicie nie została opisana w ogóle - czytamy w niepublikowanym dotąd wywiadzie z prof. Pawłem Wieczorkiewiczem. Czy najnowsza historia Polski została już w całości opisana? Nie ma już w niej nic do odkrycia?

Wręcz przeciwnie. Właściwie przyzwoicie nie została opisana w ogóle. Jest w niej nadal wiele niewyjaśnionych zagadek i tajemnic. Wiele poglądów i teorii, w które wszyscy głęboko wierzymy, nie ma nic wspólnego z prawdą. W dużej mierze to wina polskich historyków, o których - mówię to z bólem - mam bardzo złe zdanie.

Dlaczego?

To grupa osób o bardzo zachowawczym sposobie myślenia. Nie są w stanie wyobrazić sobie, że w rzeczywistości mogło być inaczej, niż im się wydaje. A poglądy i teorie wyrabiali sobie, czytając prace swoich poprzedników pracujących w warunkach komunistycznego zniewolenia. Polscy historycy to grupa skostniała intelektualnie. Oskarżam polskich historyków o brak wyobraźni i elastyczności, o niemożność oderwania się od schematów. A w pokoleniu 60-latków są to schematy wypracowane w PRL. Wszyscy jesteśmy ich więźniami. Powtarzamy w kółko te stereotypowe, błędne sądy i przekazujemy je naszym wychowankom. Środowisku polskich historyków potrzebny jest silny, ozdrowieńczy wstrząs. Może byłby nim proces lustracyjny.

To jaki powinien być dobry historyk?

Powinien być otwarty na nowe koncepcje. Powinien do badanych problemów podchodzić na nowo, odrzucając wszystko, co napisano w PRL. Powinien stawiać najbardziej szalone tezy i pytania, bo w szaleństwie jest zalążek geniuszu. Praca historyka polega na zadawaniu pytań, a nie powtarzaniu w kółko tych samych odpowiedzi. Mój postulat jest następujący: wymażmy całkowicie całą pisaną historię Polski po 1939 roku i napiszmy ją od nowa!

Panie profesorze, czym powinni się zająć historycy II wojny światowej?

Przykład pierwszy z brzegu. Grot-Rowecki i jego aresztowanie. Grono historyków zajmujących się Armią Krajową ze względów patriotyczno-dżentelmeńskich do dziś nie ujawnia prawdy o tym, jak generał wpadł w ręce gestapo. A są ślady które wskazują na osobę bliską córce Grota, jej narzeczonego, który miał to zrobić dla pieniędzy. Mało tego, najrozsądniejsi z oficerów gestapo wcale nie byli zadowoleni z tego aresztowania. To wcale nie był dla nich - tak jak my twierdzimy - „wielki sukces”. Zatrzymanie dowódcy AK, a co za tym idzie zamęt i reorganizacja ugrupowania, burzyło bowiem cały system kontroli jaką Niemcy sprawowali nad podziemiem.

Kontroli?

Mamy dwie legendy podziemia niepodległościowego. Podziemie podczas II wojny światowej i podziemie solidarnościowe podczas stanu wojennego. Przykra prawda jest jednak taka, że jedno i drugie było w 80 procentach rozpracowane przez policje polityczne.

Dlaczego więc w obu przypadkach nie zlikwidowano tych organizacji?

Bo każda dobra policja polityczna - a zarówno w SB, jak i gestapo byli wysokiej klasy fachowcy - uważa, że rozpracowany przeciwnik jest mniej niebezpieczny, bo niczym nie może zaskoczyć. Można go kontrolować, a czasami nawet inspirować jego działania poprzez wkręconą w jego szeregi agenturę (w przypadku „Solidarności” armia TW, których ujawniono w ostatnich latach, to tylko wierzchołek góry lodowej). Rozbicie istniejącej struktury podziemnej poprzez masowe aresztowania powoduje zaś, że przeciwnik podejmuje działalność samorzutną, nieprzewidywalną. A więc z punktu widzenia służb specjalnych bardziej niebezpieczną. Z czasem zaś założy nowe struktury, które trzeba będzie na nowo rozpracowywać. Po co zadawać sobie tyle trudu?

Tak rozumowali Niemcy w okupowanej Polsce?

Owszem. Poza tym w gestapo znajdowali się też rozsądni ludzie - co nie zmienia faktu, że byli zbrodniarzami - którzy uważali, iż prędzej czy później, gdy do Europy zacznie się zbliżać sowiecki walec, trzeba się będzie z Polakami jakoś dogadać. Pewne niepisane porozumienia i układy zawierano zresztą i wcześniej. Sprowadzały się mniej więcej do tego, że obie organizacje robią swoje, ale od pewnego poziomu nie robią sobie krzywdy.

A jak wyglądała kwestia infiltracji AK przez Sowiety?

Obawiam się, że jeszcze gorzej. Sowieccy agenci w szeregach polskich władz i polskiej armii podziemnej mieli wielkie wpływy. Wykorzystywali to, że AK z czasem zaczęła skręcać mocno w lewo. Polskie podziemie ostatecznie nie podjęło w końcu działań zgodnych z niemieckimi interesami, ale z sowieckimi. Choćby nieszczęsna operacja „Burza” z powstaniem warszawskim na czele. Na powstaniu zyskała tylko jedna strona - Sowiety. I tu należy sobie zadać pytanie, czy Stalin mógł, a jeżeli tak, to w jaki sposób, wpłynąć na to, że Warszawa akurat 1 sierpnia 1944 roku stanęła do walki. Odpowiedź na to pytanie mogłaby się okazać szokująca.

Wstydliwą dla podziemia sprawą jest chyba również kwestia jego budżetu.

O tak, to bardzo niewygodny temat. Z Londynu szedł do kraju strumień pieniędzy. Znaczna ich część była jednak wydawana na cele prywatne, czyli po prostu defraudowana. Kolejna część trafiała zaś do kas rozmaitych partyjek, koterii i grupek. A kto w podziemiu miał pieniądze – ten rozdawał karty.

Polsce mamy również tendencję do robienia bohaterów z ludzi, którzy na to nie bardzo zasługują.

Wiem, do czego pan pije - Sikorski. Rzeczywiście nie był to mąż stanu. Sytuacja, w której się znalazł, znacznie go przerosła. Abstrahując od tego, kto i dlaczego go zabił, jako premier i naczelny wódz - nie zdał egzaminu. Ale i wcześniej miał poważne grzechy na sumieniu. Mam o nim bardzo negatywne zdanie. Myślę, że w okresie międzywojennym był agentem francuskim, a przynajmniej tak się zachowywał, jakby nim był. Działał na szkodę państwa polskiego i jako taki powinien zostać prawomocnie skazany. Udzielał Francuzom bardzo wyczerpujących informacji o polskim wojsku, w 1938 roku skłonny był te same informacje przekazać Czechom.

A Anders?

Anders również nie był postacią bez skazy i mało nadaje się na bohatera narodowego. W 1941 r. na Łubiance mówił NKWD wszystko, co chciała usłyszeć...

Sugeruje pan, że był agentem Stalina lub szedł mu na rękę?

No cóż, po owocach ich poznacie. Anders zrobił trzy rzeczy. Najpierw wyprowadził we właściwym momencie wojsko z Sowietów. Proszę sobie wyobrazić, że armia Andersa bije się na froncie wschodnim w kwietniu 1943 roku. Niemcy ogłaszają przez radio, że odkryli masowe groby w Katyniu. I co, Polacy nadal biją się u boku bolszewików? Oczywiście nie. Armia Andersa natychmiast przeszłaby na stronę Niemiec. Wyobraża pan sobie taki zwrot? To by mogło storpedować plany Stalina. Potem Anders bezsensownie skrwawił wojsko pod Monte Cassino najbardziej ideowy, antysowiecki element. A na końcu zrobił wszystko, żeby nikt z Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie nie wrócił do kraju.

Ale w ten sposób ocalił ich przed kazamatami UB.

Oczywiście. Ale to było także na rękę komunistom i Stalinowi. Bo gdyby mieli w okupowanej Polsce ze 150 tysięcy żołnierzy z polskiej armii na zachodzie, to sowietyzacja naszego kraju mogłaby natrafić na znacznie większe problemy. W roku 1956 żywioł ten - zakładam, że co najmniej połowa by przetrwała - mógł się okazać decydujący. Nacisk z ich strony na konfrontację z Sowietami mógłby być tak silny, że Chruszczow by się jednak zawahał i nie przysłał do Polski Armii Radzieckiej. W takiej sytuacji, być może już w 1956 roku mielibyśmy rok 1989. Przecież kadra niepodległościowa była w Polsce tak przetrzebiona i wyczerpana, że rok 1956 robili właściwie komuniści. Plus niedobitki AK, które nie były w stanie opracować własnej koncepcji politycznej. Gdyby do akcji wkroczyli andersowcy, historia mogłaby się potoczyć inaczej.

Panie profesorze, czy w swoich analizach nie przecenia pan roli tajnych agentów i służb?

Historyk, który mówi krytycznie o tak zwanej spiskowej teorii dziejów, jest historykiem niepoważnym, hołdującym historii dla idiotów lub prostaczków, którzy wierzą w to, co widzą w telewizji i czytają w gazetach. Jest bowiem historia prawdziwa i historia medialna, fasadowa. Ta prawdziwa w dużej mierze toczy się za kulisami. A za nimi działają przede wszystkim tajne służby.

W Polsce także?

Oczywiście. Weźmy choćby sprawę wyjazdu Michnika do Moskwy w 1989 roku...

Nie sugeruje pan chyba, że Michnik był agentem?

Agentem nie był. Był natomiast potężnym graczem, działającym właśnie za kulisami. W 1989 r. pojechał do Związku Sowieckiego, aby dogadać się z tamtejszymi towarzyszami ponad głową Jaruzelskiego. Był zbyt inteligentnym, zbyt ambitnym człowiekiem, żeby nie dojść do wniosku, że sam III RP nie zbuduje i nie zrealizuje swoich koncepcji. Dlatego próbował podjąć współpracę z Moskwą, ale podkreślam - nie była to współpraca natury agenturalnej, tylko rodzaj gry politycznej. Michnik tłumaczył to sobie zapewne mniej więcej tak, że idzie z tymi progresywnymi, liberalnymi towarzyszami spod znaku Gorbaczowa, żeby poprawić komunizm. Hasło Michnika i Gorbaczowa było przecież takie samo: socjalizm z ludzką twarzą.

Jakie tajemnice kryją dzieje służb specjalnych PRL?

Tysiące tajemnic! W tej sprawie naprawdę mało wiemy. Choćby - wydawałoby się szalona - sprawa tak zwanych matrioszek, czyli agentów podstawianych do armii Andersa czy później Berlinga. To jest mniej więcej to samo, co pokazano w „Stawce większej niż życie”. Zamiana Kowalskiego na podobnego do niego Iwanowa. Uczono faceta języka polskiego oraz biografii osoby, którą miał zastąpić. Sprawę tę pierwszy raz poruszył Piotr Jaroszewicz. Zaraz potem został zamordowany. Niewykluczone, że dotknął problemu, który jeszcze w 1992 roku był tak newralgiczny dla rosyjskiego wywiadu, że trzeba go było uciszyć.

Kto mógł być taką matrioszką?

Być może Bierut, a może nawet Jaruzelski. Nic pewnego na ten temat nie wiadomo. Są tylko pewne przesłanki.

Brzmi to mało prawdopodobnie.

No cóż, warto by to jednak zbadać. 30 lat temu jeden z najważniejszych generałów Wojska Polskiego, zastępca szefa Sztabu Generalnego, na spotkaniu z elewami szkoły oficerskiej po kolejnym toaście zaczął przemawiać płynnie po rosyjsku. To wzbudziło pewną konsternację. Generał zauważył, co się stało i się zmieszał: „Wiecie, ja z żoną tak rozmawiam w domu i zapomniałem się” - zaczął się tłumaczyć. Nigdy nie poznamy w pełni historii PRL - zwracał na to uwagę Edward Ochab w rozmowie z Teresą Torańską - dopóki nie będziemy wiedzieli, kto w kierownictwie politycznym, jak się wyraził Ochab, był „ich”, a kto był „nasz”.

Myślę, że wszyscy - niezależnie od tego, jakim językiem mówili - byli „ich”...

To prawda. Ale mimo wszystko polscy komuniści mieli jakąś większą lub mniejszą - na ogół mniejszą - przestrzeń do samodzielnego działania. Ciekawe jest, jakie były relacje między sowiecką a polską bezpieką. Jakie wzajemne zależności. Czy UB, a potem SB było bezpośrednio, niemal z urzędu, podporządkowane NKWD i KGB, czy też polecenia wydawano jakimiś nieformalnymi kanałami. Jaką rolę w tym procesie odgrywała partia? Czy służby ją omijały, czy też miała coś do powiedzenia? To bardzo ciekawa siatka wzajemnych zależności, o której wiemy bardzo mało. A przecież policja polityczna odegrała główną rolę w spektaklu zwanym PRL. Niewykluczone, że wszystkie tak zwane wydarzenia, do których dochodziło w PRL, były prowokacjami służb. Poznań '56, Grudzień '70, Czerwiec '76, a wreszcie Sierpień '80. W każdym z tych wypadków jest to bardzo prawdopodobne. My teraz budujemy wokół tamtych wydarzeń patriotyczne ołtarze, a rzeczywistość mogła być zupełnie inna. Tak samo można zresztą postawić hipotezę, że powstanie listopadowe było prowokacją, a powstanie styczniowe to już z pewnością.

Czy są na to jakieś dowody?

Jest mnóstwo przesłanek. Na przykład Radom ’76. Rozmawiałem ostatnio z jednym z wysokich radomskich funkcjonariuszy partyjnych z tego okresu. I nagle zadał mi takie pytanie: czy nie zwróciło pańskiej uwagi to, że trzonem wystąpień była załoga Waltera, zakładów produkujących sprzęt wojskowy, w których 25 proc. ludzi było na etatach kontrwywiadu, a cała reszta była w zasadzie zmilitaryzowana? Cała kadra tych zakładów, łącznie ze zwykłymi robotnikami, składała się z najbardziej zaufanych ludzi! I to oni by się nagle zbuntowali? Mój rozmówca przeglądał potem wraz z radomskimi milicjantami zdjęcia z zamieszek i okazało się, że najbardziej agresywni przywódcy tłumów to były osoby w Radomiu nigdy wcześniej niewidziane. To samo powtórzyło się później w Gdańsku.

Rozumiem, że skłania się pan do tezy, że upadek komunizmu był operacją służb specjalnych?

Tak. Wiele źródeł wskazuje, że była to gigantyczna, przemyślana i kontrolowana operacja. W szczegółach oczywiście mogła się wymknąć spod kontroli, bo każda taka akcja ma swoją dynamikę. Ale ostatecznie wszystko się udało. A celem służb było bowiem zachowanie kontroli nad finansami podczas transformacji ustrojowej. Następnie zaś dzięki tym pieniądzom oraz powiązaniom i doświadczeniu przejęcie kontroli nad państwami byłego imperium i nowo powstałą Rosją.

Dlaczego komunistyczne służby miałyby coś takiego zrobić?

KGB doszło do wniosku, że należy położyć kres istnieniu pasożyta za jaki uważało partię. Przecież organizacja ta stała się całkowicie zbędnym czynnikiem. Służby były tak potężne, że za pomocą zakulisowej gry mogły doskonale same kontrolować imperium. Mieć władze i zarabiać pieniądze. Aby to jednak osiągnąć - trzeba było usunąć komunistów. Już wcześniej ludzie, którzy kierowali bezpieką, jak Jeżow, Beria i inni - próbowali zrobić mniej więcej coś podobnego. Stalin, a później Chruszczow potrafili się jednak obronić.

Jeżeli przyjąć pana tezę, to jak ta operacja przebiegała w Polsce?

Rezydent sowieckiego wywiadu w Polsce gen Pawłow, nota bene jeden z najmądrzejszych ludzi w KGB - w swoich pamiętnikach pisał, że już w połowie lat 70 dostał polecenie z Moskwy, żeby nie budować już agentury sowieckiej w partii władzy. Nie miało to już sensu. Kazano mu wziąć się do opozycji, która być może kiedyś przejmie władze. Agentura umieszczona wewnątrz „Solidarności” zostaje odpowiednio poinstruowana, służby rozgrywają swoją partię. A potem już idzie samo: Okrągły Stół, wybory, wyprowadzenie sztandaru PZPR i utworzenie nowego układu, z ludźmi bezpieki na górze, a właściwie w cieniu. Czyli to, o czym mówiłem: fasadowa historia i prawdziwe ośrodki decyzyjne, o których zwykły śmiertelnik nic nie wie. Dzisiejsze partie polityczne mogą być nie tylko zinfiltrowane, ale nawet stworzone przez sowiecki, a później rosyjski wywiad. I nie muszą to być partie lewicowe.

Czyli służby naszego wschodniego sąsiada nadal działają na wielką skalę w naszym kraju?

To były i są najlepsze, najbardziej sprawne służby na świecie. Służby, które łączą bezwzględność z wielkimi koncepcjami i potrafią patrzeć daleko do przodu. Jak pisał Bułhakow: dokumenty nie płoną. Wszelkie palenie akt to zwykły teatr. Niszczy się zawsze jakieś duplikaty, bezwartościowe kwity administracyjne i tym podobne rzeczy. To co najważniejsze, to co ma prawdziwe znaczenie - zawsze się zachowuje. W przypadku PRL - w Moskwie. Nie jest tajemnicą, że kopie akt polskiej bezpieki szły do Moskwy. Oni mają wszystko i dzięki temu do dziś kontrolują wielu agentów. Agentury tej prędko nie odkryjemy. Dopiero teraz, po 60, 70 latach z trudem dokopujemy się do prawdy o agenturze sowieckiej w II RP. Ale warto mieć świadomość, że tacy ludzie u nas działają. I to na najwyższych szczeblach. Należy o tym pamiętać zawsze, gdy dochodzi do jakichś konfliktów czy sporów polsko-rosyjskich. Należy wówczas uważnie wsłuchać się w debatę publiczną: artykuły prasowe, wypowiedzi polityków. Od razu widać, kto reprezentuje rosyjski punkt widzenia.

Komentarz ŁŁ: jestem wdzięczny, że Rzeczpospolita opublikowała ten wywiad (chociaż całość była w gazecie lecz tylko na www.rp.pl/plusminus) ale pytam: Dlaczego szanowna redakcja czekała z tą publikacją aż 2 lata?Jest to pytanie raczej retoryczne.

< Powrót/Zurück		Dalej/Weiter >

APOPENDIX.

To ten potwór w "skórze małpy człekokształtnej" zgotował nam ten los ... "Szczęśliwcy" dotarli do celu, ale czy przeżyli ? GUŁag  o1 GUŁag  o2 Represje Baza Danych Dla tych co nie pamiętają, jak bywało w czasach "zimnej wojny" i  późniejszych   "odwilży" ... ... socjalistyczny raj na ziemi Pomysłowość Polaków nie zna granic. Powyżej - elektryczny podgrzewacz wody. Współczesny "Chełmoński" - czyli socjalistyczna beznadziejność. "Niczego nie żałuję. Pod komitet partii bym poszedł, nawet gdybym wiedział, jak za to oberwę. Może tylko bardziej bym się stawiał tym wściekłym psom z ZOMO i MO.  Może by mnie zabili, ale nie umierałbym sam - deklaruje 30 lat później Stanisław K. Dziś ma chory kręgosłup, nadciśnienie i 400 zł renty. Ma też nową rodzinę, dla niej warto żyć, i chce rozmawiać o Radomskim Czerwcu. - Żeby ci, których wtedy nie było na świecie, wiedzieli, jak w PRL gnoili ludzi, a ci, co bili, że pamiętamy. Milicjant, co świadczył przeciwko mnie, przyznał mi się potem do wszystkiego. Doniósł, że widział, jak w komitet rzucam butelką pepsi. Niezłe, co? Zamach na Gierka i socjalizm imperialistycznym napojem! Ten Czerwiec to mi SB długo potem pamiętała. W latach 80. straszyli, nachodzili." Sierpień  -  1980  -  Gdańsk 1980  -  1992 *   *   *   *   * Wiersz napisany przez noblistę Czesława Miłosza we Lwowie, w 1939 roku. Wydrukowany w miejscowej prasie za zezwoleniem władz sowieckich. Runą w łunach, spłoną w pożarach Krzyże kościołów, krzyże ofiarne I w bezpowrotnym zgubi się szlaku Lechickiej ziemi Orzeł Polaków O słońce jasne, wodzu Stalinie, Niech władza Twoja nigdy nie zginie Niech jako orłów prowadzi z gniazda Rosji i Kremla płonąca gwiazda Na ziemskim globie flagi czerwone Będą na chwałę grały jak dzwony Czerwona Armia i wódz jej Stalin Odwiecznych wrogów swoich obali Zmienisz się rychło w wieku godzinie Polsko , a twoje córy i syny Wiara i każdy krzyż na mogile U stóp nam legnie w prochu i pyle !!! Teraz proszę przeczytać ten wiersz nie zwrotkami, lecz jako „poziomy” tekst: Runą w łunach, spłoną w pożarach ..... na ziemskim globie flagi czerwone, Krzyże kościołów , krzyże ofiarne ....... będą na chwałę grały jak dzwony

Filip Bajon: wyjście robotników z zakładów Cegielskiego

Opublikowano 29 marca 2011, autor: admin   SEE

Nakręciłem ten film dla Polaków, tak jednak, żeby był zrozumiany przez innych – mówi Filip Bajon. 

28 czerwca 1956 roku był pogodnym, słonecznym dniem. Tego dnia prawie wszyscy mieszkańcy Poznania wyszli na ulice, by wziąć udział w protestacyjnym pochodzie. Byli oszukiwani, dość mieli niesprawiedliwości. Hasła na niesionych transparentach żądały „chleba i wolności”. Dotarli do centralnego punktu miasta, którym był Plac Mickiewicza (wtedy Plac Stalina). Potem rozegrał się dramat. Padły strzały, polała się krew, zginęli ludzie. Teraz, po 40 latach, reżyser Filip Bajon wraca do tamtych tragicznych wydarzeń w swoim filmie „Poznań 56″.

Filip Bajon: Nakręciłem ten film dlatego, że byłem świadkiem tamtych wydarzeń. Gdybym nie widział tego na własne oczy, to pewnie bym się nie podjął. Poznań ma swój koloryt lokalny, który wcale nie jest łatwo uchwycić. Wydaje mi się, że ja potrafię. Byłem wtedy dzieckiem, miałem 9 lat. Mieszkałem w Poznaniu, w dzielnicy Jeżyce. Teraz to prawie centrum miasta. To wszystko się działo niedaleko mojego domu. Widziałem demonstrację i zdobycie więzienia. Wybiegliśmy z kolegami z z podwórka, bo nagle coś zaczęło się dziać. 

Tak samo wybiegają z podwórka gnani ciekawością dwaj bohaterowie filmu „Poznań 56″. Obydwaj mają po 14 lat. Przyłączają się do demonstracji i… dają się porwać biegowi wydarzeń.

Filip Bajon: Proszę nie zapominać, że wtedy — w roku 1956 — jeszcze nie było telewizji i dla młodego chłopaka nie było zbyt wiele atrakcji. Bawiliśmy się w chowanego, w wojnę, graliśmy w piłkę. Nagle na ulicy zaczęła się prawdziwa wojna. A jak coś takiego się dzieje, dzieci nie upilnujesz. Polecą z ciekawości. Dlatego w Poznaniu zginęło 17 dzieci, wśród nich był Romek Strzałkowski. Jeden z moich bohaterów ginie dokładnie tak samo jak zginął Romek.

Film otwiera scena z filmu braci Lumiere „Wyjście robotników z fabryki w Lyonie”, po której następuje wyjście robotników z poznańskich zakładów „Cegielskiego”. Akcja rozgrywa się podczas tego jednego dnia – 28 czerwca 1956 roku, od rana do późnej nocy. W filmie pokazane są wydarzenia autentyczne, a więc demonstracja ludności, wiec pod komitetem KW PZPR, rozbijanie więzienia, starcie pod gmachem Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, pacyfikacja miasta.

Filip Bajon: Pokazuję właściwie wszystkie te wydarzenia, które wtedy się rozegrały, ale oszczędnie. Nie chodziło mi o to, żeby nakręcić film batalistyczny. Zresztą do dyspozycji miałem tylko trzy stare czołgi T-34, a i tak jeden z nich o mało nie przejechał operatora i kamery.
Film kończy fala represji, które zaczynają się późną nocą. Władza ludowa „odcina rękę podniesioną na socjalizm”. Jest jeszcze kilkuminutowy epilog, który rozgrywa się parę miesięcy później. To wtedy miały miejsce procesy zatrzymanych podczas Wypadków Czerwcowych. Tym scenom towarzyszy puszczone przez miejskie megafony słynne przemówienie mecenasa Stanisława Hejnowskiego, który bronił skazanych.

Do wszystkich swoich filmów Filip Bajon scenariusze pisał sam. Tym razem pomagał mu Andrzej Górny.

Filip Bajon: Andrzej Górny był wtedy moim kolegą, trochę starszym ode mnie. W Wypadkach Czerwcowych w Poznaniu w 1956 stracił oko. To on napisał nowelę literacką, na której podstawie później napisaliśmy scenariusz. Główny bohater zmienia się w trakcie akcji, na początku i na końcu filmu to są dwie różne osoby. Czternastoletni chłopak w ciągu tego jednego czerwcowego dnia przedwcześnie dojrzewa.

Film będzie czarno-biały.

Filip Bajon: Tak pamiętam te czasy. Jak zamykam oczy, to widzę to w czerni i bieli.

W głównych rolach dziecięcych wystąpili Mateusz Hornung i Arkadiusz Walkowiak. W męskich – Michał Żebrowski i Tadeusz Szymków. W rolach drugoplanowych gra plejada wspaniałych aktorów, między innymi: Jan Nowicki, Daniel Olbrychski, Jerzy Radziwiłowicz, Janusz Gajos i Władysław Kowalski.

Filip Bajon: Grają profesorów uniwersyteckich, którzy na stacji Poznań Główny zostali zamknięci w wagonie przestawionym następnie na bocznicę. Uwięzieni profesorowie przesiedzieli w nim cały dzień. Niewiele widząc, usiłowali komentować przebieg wypadków. Jednym z nich był profesor Grynberg. Opowiedział  mi o tym jego syn.

Reżyser nie zdecydował jeszcze, kto będzie autorem muzyki w jego filmie. Kiedyś współpracował z Michałem Lorencem.

Filip Bajon: Po raz pierwszy w życiu nie wiem, jaka powinna być muzvka w moim filmie. Im więcej czasu spędzam mi montażu „Poznania 56″, tym mniej o tym wiem. Być może nie będzie żadnej muzyki (muzykę jednak napisał Michał Lorenc – przypis S.Z.)

Reżyser stanowczo odcina się od przypuszczeń, że zrobił film rocznicowy. Nie chciał robić filmu kombatanckiego, martyrologicznego, politycznego, rozrachunkowego.

Filip Bajon: To, że zdjęcia do filmu zbiegły się z 40. rocznicą Wypadków Czerwcowych, to przypadek. Umówiliśmy się z Fundacją Poznań 56, że nic na siłę nie będziemy robić. Chodziło mi o to, żeby zrobić film, a nie wystawić laurkę.
Reżysera irytuje pytanie, dla kogo miałby być ten film, kogo zainteresować? A przecież nie jest ono pozbawione sensu. Ludzie są już zmęczeni polityką, odrzucili interesujący film Kazimierza Kutza „Śmierć jak kromka chleba” o wypadkach w kopalni Wujek w grudniu 1981 roku…

Filip Bajon: Dla kogo ten film nakręciłem? Żyję w kraju,  który się nazywa Polska  i nakręciłem ten film dla Polaków. A zrobiłem go tak, żeby był zrozumiany również przez innych.

SŁAWOMIR ZYGMUNT, KINO 1996, Nr 9