_ n n i e n n a v i ż ż u _

Nienawiść. 

Tragedia, cóż powiedzieć? 

W maju napisałem:

Jest jeszcze masa współpracowników, do których dołączył ostatnio satyryk Tadeusz Drozda. To nie tak, że do kompletu brakuje im tylko lekarza psychiatry. Nie wolno ignorować ludzi niebezpiecznych dla otoczenia! Nakręcają oni atmosferę, huśtają nastrojami coraz wyżej. W końcu trafi się jakiś idealista, który będzie chciał zapobiec wojnie domowej, obozom koncentracyjnym i uwolni Polskę od czającego się w mroku dyktatora. Fizyczna eliminacja nazisty będzie czynem chwalebnym! Niewiadomski długo uchodził za świętego męczennika za sprawę.

PS. dłuższe ps, w sprawie demencji inteligenta pracującego z dużego miasta.
Skalski, nawiązując do wiersza Marcina Wolskiego i pochylając się z troską nad oszołomstwem - pisze: Wolski świetnie wie, że Narutowicz został zamordowany w rezultacie endeckiej nagonki, a Kaczyńskiego nikt nie zamierzał zabijać i nie zabił.
Wypada sklerotykowi przypomnieć, choćby słynne tytuły artykułów z endeckiej prasy "Zapora" i "Zawada".  Nawet gen, Haller przemawiając w uniesieniu z balkonu nie groził śmiercią Narutowiczowi, zapowiadał tylko że w razie czego nie zabraknie broni.

Kto nawoływał - dosłownie i wprost - do wyeliminowania Kaczyńskich z polityki, kto życzył Polsce jak najgorzej, kto zapowiadał nieposłuszeństwo obywatelskie i kto rozumiał terrorystów do tego stopnia że zastanawiał się czy nie podłożyć pod to wszystko bomby, nie będę przypominać, choć objawy sklerozy są bardzo widoczne. Warto ruszyć organem z uwiądzie.

1922

2005-2010

Niestety, z drugiej strony, aż żal patrzeć na to co wypisuje teraz pisowska odmiana lemingów.

Co to pisała o nienawiści Szymborska? Nie, nie w 1992 r, wcześniej. 

A to:

Nienawidzą naszego węgla.
Nienawidzą naszych cegieł i przędzy.
Nienawidzą tego, co już jest.
Nienawidzą wszystkiego, co będzie.

Naszych okien i kwiatów w oknach.
Naszych lasów i ciszy leśnej.
Nawet wiosny, bo to nasza wiosna.
Nawet szkoły z wesołymi dziećmi.

Rozpruli atom jak pancerną kasę,
lecz nic prócz strachu nie znaleźli w kasie.
O, gdyby mogli, gdyby mogli tym strachem
uderzyć w domy i fabryki nasze.

W nasze okna i kwiaty w oknach.
W nasze lasy i ciszę leśną.
Nawet w wiosnę, bo to nasza wiosna.
Nawet w szkoły z wesołymi dziećmi.

O, gdyby mogli - gdyby mogli... Wiemy.

Więc oczy mamy przenikliwe.
Więc serca mamy niełamliwe.
Więc czoła mamy nieustraszone.
Więc ręce mamy niezwyciężone.

Wisława Szymborska -  ROBOTNIK NASZ MÓWI O IMPERIALISTACH.

http://nielubiegazety2.blogspot.com/

P.O. shame, disgrace. Hańba.

Platforma wstydu

October 15th, 2010 by rybinski | Posted in: Bez kategorii

Dzisiaj w "Rzeczpospolitej" ukazał się mój tekst pt. Platforma wstydu, w którym pokazuję faktyczne przemówienie napisane na prośbę ważnego posła PO na niedawny kongres tej partii, którego jednak nie wygłosił.

W Polska The Times ukazał się wywiad który przeprowadził ze mną red. Andrzej Godlewski, w internecie tytuł brzmi – Tusk zadłuża Polskę nawet bardziej niż Gierek. W tym wywiadzie obarczam osobistą odpowiedzialnością Donalda Tuska za brak reform.

http://www.rybinski.eu/?p=1800&lang=pl

***

- Takie przemówienie mógł wygłosić jeden z ważnych posłów PO na niedawnym kongresie tej partii. Ale nie wygłosił - pisze Krzysztof Rybiński

autor: Robert Gardziński

źródło: Fotorzepa

Krzysztof Rybiński

Takie przemówienie mógł wygłosić jeden z ważnych posłów PO na niedawnym kongresie tej partii. Ale nie wygłosił. Szkoda, bo może wtedy byłaby szansa na poważną debatę nad tym, że PO prowadzi Polskę w objęcia pięciu kryzysów:

Panie Premierze, Panie Marszałku, Panie i Panowie.

Polska przetrwała kryzys finansowy bez recesji jako jedyny kraj UE. Zostaliśmy zieloną wyspą Europy. Ale na horyzoncie widać już wielkie wyzwania, podczas gdy Platforma Obywatelska i jej rząd nie inicjują prawie żadnych działań dla zmniejszenia ryzyka złych scenariuszy. Mamy przed sobą pięć możliwych kryzysów:

1. Kryzys finansów publicznych. W 2010 r. pierwszy raz w historii deficyt sektora przekroczy znacznie 100 mld zł i 8 proc. PKB mimo przyspieszenia wzrostu gospodarczego, które powinno przynieść wzrost dochodów i spadek deficytu. Według rządu dług publiczny ma się w magiczny sposób zatrzymać na granicy 54,99 proc. PKB, bo po jej przekroczeniu czeka nas seria drastycznych cięć wydatków, które mogą spowodować recesję i dramatyczny wzrost bezrobocia. Jak rząd reaguje na te zagrożenia.

Nasila kreatywne księgowanie w budżecie, chowając część długu przed społeczeństwem. Nie finansuje ZUS zmuszając go do pożyczania w bankach i do przejadania Funduszu Rezerwy Demograficznej. Parlament nakłada na samorządy obowiązki, nie dając im finansowania, co zmusza je do zadłużania. Rząd udaje, że wydatki na autostrady nie podbijają zadłużenia, skoro trafiły do Krajowego Funduszu Drogowego. Planuje, że od przejęcia władzy w 2008 r. do 2013 r. zadłuży Polskę na 330 mld zł, a razem z KFD na ponad 360 mld zł. To w odniesieniu do dochodu narodowego w 2013 r. wynosi ponad 20 proc, czyli tyle ile wyniósł przyrost długów po sześciu latach rządów Gierka.

Zadłużamy kraj i jednocześnie oszukujemy, tak oszukujemy Polaków, nie mówiąc im prawdy o przedzawałowym stanie finansów publicznych. Zamiast reform podnosiły podatki. Co się stało z liberalnymi hasłami gospodarczymi, które kiedyś PO niosła na sztandarach.

2. Kryzys demograficzny. Polskę czeka poważny kryzys ludności związany z niską liczbą urodzeń. Według GUS w 2050 r. będzie nas tylko 33 mln, będziemy małym krajem starych ludzi. Mamy ostatnią szansę, by to zmienić, bo pokolenie wyżu demograficznego jest w wieku ok. 25 lat. Jeżeli do 2020 r. pokolenie to nie będzie miało wielu dzieci, to osiągnie wiek 35 lat i potem na długie dekady Polska stanie się demograficzną pustynią.

Jaka jest reakcja rządu i niektórych kolegów parlamentarzystów na te wyzwania. Zamiast zaproponować poważną politykę prorodzinną, o której mówi np. pani profesor Kotowska, wolimy tolerować fakt, że w Polsce można zostać 40-letnim emerytem, jeśli się nosi mundur.

Zamiast zaproponować reformę KRUS, przez przesunięcie do ZUS bogatych rolników i pseudorolników, wolimy tolerować fakt, że w małych miastach i na wsiach tylko 16 proc. dzieci chodzi do przedszkola, bo nie stać nas na ich budowę. Jasne, że nie stać, skoro mamy tak młodych emerytów. Pytam, czy to sprawiedliwe wobec naszych dzieci, by ich kosztem finansować nienależne przywileje obecnych grup interesów.

3. Kryzys energetyczno-klimatyczny. Wielu analityków ostrzega przed nadchodzącym od 2012 r. okresem black-outów. Jeśli ten scenariusz się zrealizuje, możemy stracić wiele miejsc pracy, bo inwestorzy wybiorą kraje, gdzie są stabilne dostawy prądu.

Duża część majątku wytwórczego i sieci przesyłowych ma 30 – 40 lat i w najbliższych latach będzie wyłączana ze względów bezpieczeństwa. Piszą o tym uznani naukowcy i znawcy problemu: Jerzy Buzek, Michał Kleiber, Janusz

Steinhoff i Krzysztof Żmijewski. Tymczasem trudno znaleźć w planach finansowych rządu adekwatne nakłady na nowe moce wytwórcze lub na nowe połączenia energetyczne z sąsiednimi krajami.

4. Kryzys zdolności do mądrego rządzenia. Parlament, w którym jesteśmy największą partią, uchwala stosy ustaw, które coraz bardziej ograniczają możliwości rozwoju kraju. W rankingach OECD jesteśmy od lat najbardziej przeregulowaną gospodarką. Dlaczego tolerujemy, by zatrudnienie w administracji szybko rosło, przez co musimy podnosić podatki. Według GUS to zatrudnienie przez pięć lat wzrosło o 100 tys. etatów. Za znaczną część tego wzrostu odpowiada PO. Jak to możliwe, że dostaliśmy miliardy euro na budowę e-administracji, a tymczasem spadamy w światowych jej rankingach.

5. Kryzys elit i przywództwa. To najgłębszy kryzys ze wszystkich pięciu, bo z niego biorą się pozostałe. Jeśli elity kraju ignorują ryzyka, jeśli jedyną odpowiedzią na te ryzyka są PR imarketing polityczny, jeśli zamiast o wyzwaniach wolimy rozmawiać o krzyżu, o dopalaczach, bo to jest dobre dla naszych sondaży, to oznacza, że mamy poważny kryzys elit i przywództwa.

Nadszedł najwyższy czas, żeby się zmienić. Żeby wrócić do ideałów, które kiedyś zebrały nas w PO. Dziś wielu z nas ma wrażenie, że nie mamy już ideałów, że liczy się tylko wysokość słupka poparcia i władza.

To ważne, ale jeżeli to jedyny cel, który nam przyświeca, to wszyscy, jak tu jesteśmy, będziemy się wstydzić spojrzeć w oczy naszym dzieciom.

***

Autor jest profesorem, rektorem Wyższej Szkoły Ekonomiczno-Informatycznej w Warszawie.

Rzeczpospolita