Аэродром «Смоленск-Северный» - MODUS OPERANDI

KULISY MORDU POLITYCZNEGO III

                                                KULISY MORDU  POLITYCZNEGO !! 
                                                                             III

   Po raz kolejny zachęcam wszystkich do uzupełnienia swych księgozbiorów domowych o znakomicie udokumentowaną źródłowo książkę Leszka Szumowskiego p.t. ”Zamach w Smoleńsku” wydaną przez wydawnictwo Bollinari Publishing Mouse, której wybrany fragment prezentuję w niniejszym artykule.
  Odsłania ona nam mroczne kulisy mordu politycznego, dokonanego z premedytacją i szeroko pojętym okrucieństwem na przedstawicielach Narodu Polskiego z Prezydentem RP ś.p. prof.. Lechem Kaczyńskim z małżonką oraz 94 wybitnych reprezentantach naszego kraju.
   Obnaża celowe działania obecnych władz RP w skrywaniu prawdy przed opinią publiczną, próbą zamiecenia jej pod dywan, matactwa faktami i dokumentacją tej tragedii.
   Czy moja ocena postępowania naszych władz wobec tej straszliwej tragedii jest słuszna i znajduje swe uzasadnienie w prezentowanych materiałach prezentowanej książki, autorstwa dziennikarza śledczego, przekonać się należy samemu, czytając ją w całości, której nie zastąpią zamieszczone poniżej wybrane przeze mnie fragmenty.

Prezydent i "jego" pilot -kapitan Arkadiusz Protasiuk na lotnisku w Wilnie, kwiecień 2009r; źródło litewska telewizja
                                                    Ostatni lot
      Obchody 70-lecia zbrodni katyńskiej miały stać się jedną z najważ­niejszych patriotycznych uroczystości organizowanych przez Lecha Kaczyńskiego. Prezydent - niepodległościowiec - zadbał o to, aby hołd pomordowanym oficerom oddali przedstawiciele wszystkich rodzajów j Sił Zbrojnych, wszystkich urzędów centralnych, a także wielu stowarzyszeń - głównie prawników. Miało to nawiązywać do środowisk, z których wywodzili się zamordowani w 1940 roku oficerowie i podoficerowie. Przed wojną nie wszyscy pełnili służbę w Wojsku Polskim. Wielu pracowało jako lekarze, urzędnicy, prawnicy, naukowcy. Było też i wielu księży. Wszystkich w ostatnich dniach sierpnia wcielono do różnych jednostek wojskowych. Po klęsce w 1939 roku  wzięci do niewoli znaleźli się w obozach w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie, gdzie zostali zakwalifikowani jako„niebezpieczni" lub „niereformowalni"- nie chcieli bowiem nawrócić się na komunizm. Zakwalifikowano ich więc do rozstrzelania. W kwietniu 1940 roku w lesie katyńskim (odda­lonym o kilka kilometrów od Smoleńska) zaczęto wykonywać masowe egzekucje. Trwały do czerwca. 10kwietnia 2010 roku, w siedemdzie­siątą rocznicę tamtych wydarzeń, prezydent miał wylądować w Smoleń­sku, potem w kolumnie samochodowej przejechać na polski cmentarz -  w miejsce, gdzie mordowano Polaków. Miał przejechać tą samą drogą,   którą 70 lat wcześniej więzienne samochody NKWD woziły skutych kajdankami polskich żołnierzy. W Katyniu miała zostać odprawiona msza święta w intencji zamordowanych oficerów. Po niej prezydent Kaczyński miał wygłosić przemówienie.
W czasie prezydentury Lecha Kaczyńskiego była to pierwsza wizy­ta, której nadano tak ogromną rangę i w której udział wzięło tylu dy­gnitarzy państwowych. W sobotę 9 kwietnia do Smoleńska pojechali pociągiem przedstawiciele rodzin katyńskich i grupa posłów i sena­torów. Wśród nich min: Antoni Macierewicz, Jolanta Szczypińska, Paweł Kowal, Beata Kempa. Na cmentarz w Katyniu dotarli około godziny 10 rano czasu rosyjskiego (8 czasu polskiego). Prezydent miał przyjechać godzinę-półtorej godziny później. Wstawało piękne słoń­ce, nic nie zapowiadało tragedii. Na polskim cmentarzu zaczęły się modlitwy i śpiewy.
Dlaczego Macierewicz i inni nie polecieli samolotem? Rządowy tupolew był zbyt mały, aby pomieścić wszystkich przedstawicieli pol­skiej delegacji. Tym bardziej, że z uwagi na rangę wizyty, prezydent zaprosił do swojego samolotu przedstawicieli Sił Zbrojnych i najważ­niejszych urzędów. Był więc Ryszard Kaczorowski - ostatni prezydent II Rzeczypospolitej na Uchodźstwie, generał dywizji Kazimierz Gilarski -dowódca garnizonu warszawskiego, generał broni pilot Andrzej Błasik — dowódca Sił Powietrznych, generał dywizji Włodzimierz Potasiński - dowódca Wojsk Specjalnych, wiceadmirał Andrzej Karweta -dowódca marynarki wojennej, wicemarszałkowie Sejmu Krzysztof Putra (z PiS) i Jerzy Szmajdziński (z SLD), wicemarszałek Senatu Krystyna Bochenek (z PiS), szef Instytutu Pamięci Narodowej Janusz Kurtyka, prezes Narodowego Banku Polskiego Sławomir Skrzypek, była działaczka „Solidarności" Anna Walentynowicz, Stefan Melak - przewodniczący Komitetu Katyńskiego, Stanisław Komorowski - wiceminister obrony narodowej i inni. Wielu spośród nich całe ży­cie poświęciło bezinteresownej walce o Polskę. Na pokładzie miało się znaleźć miejsce również dla brata prezydenta - Jarosława Kaczyńskie­go. Ten jednak w ostatniej chwili wycofał się.
Jarosław Kaczyński:   
Wiosną 2010 roku moja Mama trafiła do szpitala w ciężkim stanie i na zmianę z bratem staraliśmy się przy niej czuwać i odwiedzać ją. Le­szek był prezydentem i miał bardzo dużo obowiązków, więc częściej Mamę odwiedzałem ja. Ze względu na stan zdrowia Mamy postanowiliśmy, że ja nie pojadę do Smoleńska, tylko zostanę w Warszawie, abym mógł być przy Mamie.
Więc Leszek miał przewodzić delegacji, a po powrocie z Katynia przyjechać do szpitala i znów odwiedzić Mamę. Ostatni raz spotkaliśmy się właśnie w szpitalu, u Mamy w piątek 9 kwietnia. Leszek wyszedł, ja zostałem jeszcze. Nie mogłem się wtedy spodziewać, że widzę mojego uko­chanego brata po raz ostatni.
Niemal w ostatniej chwili, na dzień przed odlotem, Jarosław Kaczyń­ski ustąpił swoje miejsce posłowi PiS Zbigniewowi Wassermannowi-byłemu ministrowi—koordynatorowi służb specjalnych. Wassermann wahał się, czy polecieć z prezydentem czy z dziennikarzami i poprosił o radę swoich asystentów. Ci doradzili mu, aby leciał z prezydentem. „Bo tutką będzie bezpieczniej". Poseł PiS posłuchał. Gdyby wsiadł do jaka, przeżyłby.
Jarosław Kaczyński:
W piątek prosiliśmy pana Bronisława Komorowskiego - wówczas mar­szałka Sejmu, aby przełożył jedno mało znaczące głosowanie, aby posłowie z naszego klubu: Grażyna Gęsicka, Stanisław Zając i Aleksandra Natalii -Świat - mogli wcześniej opuścić Sejm i zdążyć na pociąg jadący na uro­czystości katyńskie. Bronisław Komorowski odmówił i te dwie koleżanki— plus jeszcze jeden poseł — nie zdążyli na pociąg i polecieli samolotem razem z moim bratem. Gdyby marszałek Komorowski nie okazał się tak małostkowy, te osoby  żyłyby do dziś.
Lech Kaczyński i jego współpracownicy chcieli, aby wizyta miała jak najgłośniejszy oddźwięk w mediach. Dlatego wyjątkowo, dla ekipy dziennikarskiej, zorganizowano osobny transport wojskowym samo­lotem. Jak-40 miał wystartować wcześniej, aby dziennikarze byli na miejscu przed delegacją prezydenta i zdążyli przygotować transmisję. Jaka obsługiwała trzyosobowa załoga: porucznik pilot Artur Wosztyl - dowódca, porucznik- pilot Rafał Kowaleczko i starszy chorąży Re­migiusz Mus - technik pokładowy. Aby uniknąć zamieszania, chcieli wystartować jeszcze przed przyjazdem pasażerów tupolewa. Cała pro­cedura przebiegła bez zakłóceń. Gdy szarzał świt, porucznik Wosz­tyl dostał zgodę na start. O godzinie 5.29 Jak-40 wzniósł się w górę i odleciał w stronę Smoleńska. Gdy maszyna startowała, z hangaru na Okęciu kolejna załoga wyprowadzała tupolewa o numerze bocznym 101. Załogę tę stanowili: kapitan pilot Arkadiusz Protasłuk (dowód­ca), major pilot Robert Grzywna, porucznik pilot Artur Ziętek (nawi­gator) i starszy chorąży Andrzej Michalak (technik pokładowy).
W grudniu 2010 roku w prasie pojawiła się informacja, że do­wódca nie chciał lecieć do Smoleńska. Nie miał aktualnych prognoz pogody i — prawdopodobnie — aktualnych kart podejścia. Jeden z pi­lotów z 36 pułku miał zeznać w trakcie śledztwa, że na płycie lot­niska doszło do ostrej wymiany zdań między Protasiukiem, a Błasikiem, który osobiście przekonał pilota do startu. Ta wersja wydaje się mało prawdopodobna, bo kapitan Protasiuk był odporny na naciski. Czy jednak tak było rzeczywiście - tego się nigdy nie dowiemy.
Prezydent i jego małżonka przyjechali na Okęcie spóźnieni. W efekcie samolot wystartował z prawie półgodzinnym opóźnieniem. Kapitan Protasiuk odbił się z pasa dopiero o 7:27. Chwilę później, kontroler z wieży na Okęciu zidentyfikował rządowego tupolewa, kazał wznieść się na wysokość 21 tysięcy stóp i skręcić bezpośrednio w stronę BAMSO. BAMSO to punkt wylotowy ze strefy kontroli zbliżeniowej lotniska Okęcie, położony po stronie wschodniej. Załoga pozdrowiła kontrolerów i poleciała w stronę granicy białoruskiej, aby później wylądować na lotnisku Siewiernyj.
Lotnisko Siewiernyj nazywane jest „piekielną dziurą". Powstało w roku 1920 na potrzeby lokalnego zarządu cywilnej floty lotniczej. Aż do 1941 roku stacjonowały tu samoloty Armii Czerwonej: fokkery, osławione junkersy i ANT-9 - prototypy późniejszych popularnych maszyn. Latem 1941, po agresji niemieckiej na ZSRR, hitlerowcy zaję­li okolice Smoleńska, w tym także lotnisko Siewiernyj. Z racji swojego położenia(przez kilka miesięcy było położonym najbliżej Moskwy por­tem lotniczym w rękach armii niemieckiej) zostało wyremontowane. Decyzję o rozbudowie i remoncie lotniska podpisał osobiście Hermann Goering - szef Luftwaffe (sił powietrznych III Rzeszy). Do 1943 roku lotnisko wykorzystywane było przez armię niemiecką - potem zostało przejęte z powrotem przez Armię Czerwoną i stało się na krótko bazą 475 szwadronu lotniczego, później pułku lotnictwa transportowego ZSRR. W latach 1951 - 1991stacjonował tu również pułk myśliw­ców. Od1974 roku lotnisko wykorzystywane jest głównie jako miejsce hangarowania i postoju samolotów - przede wszystkim jaków, które od lat przechodzą remonty generalne w pobliskiej fabryce. W okresie tzw. „zimnej wojny" - jaki były jednym z najpopularniejszych modeli samolotów wojskowych używanych w krajach demokracji ludowej. Po 1989 roku część państw byłego Układu Warszawskiego zaczęła wy­cofywać z użytku sowieckie maszyny, by zastąpić je amerykańskimi. W Polsce szło to bardzo opornie (powodem były względy finansowe), więc polskie jaki nadal latały do Smoleńska na naprawy. Lotnisko stało się również miejscem postoju Iłów-76 i Atononów-12, które są głów­nymi samolotami transportowymi rosyjskiej armii. Lotnisko zatrudnia na stałe około 50 osób, z czego większość zajmuje się wyłącznie pil­nowaniem terenu i pasów startowych. Od lat 60. władze wojskowe nie znajdowały pieniędzy na modernizację infrastruktury lotniska. Nie udało się wyremontować drogi dojazdowej do portu, ani posta­wić nowego ogrodzenia. W efekcie, codziennie przez teren lotniska przechodzi kilkadziesiąt osób, skracając sobie w ten sposób drogę do miasta.
Ja. rzadko latałem na takie lotniska pod względem oświetlenia, jak lotnisko w Smoleńsku. Chodzi mi (o) brak oświetlenia pasa, dróg koło­wania, progu pasa.(...) Chciałbym tylko zaznaczyć, iż wieża była tylko z nazwy. Faktycznie był to parterowy barak. Nie jestem w stanie powie­dzieć, czy podczas zarówno naszego lądowania, jak i Tu-154 ktoś stał przy wieży z jakimś urządzeniem technicznym - zeznał porucznik pilot Rafał Kowaleczko - drugi pilot jaka.
Co równie istotne, w ostatnich latach nie znalazły się pieniądze na nowoczesne systemy naprowadzania, ułatwiające pilotom bezpieczne lądowanie. Zabrakło m.in. ILS -Inteligent Landing System, zamiast którego ustawiono dwie radiolatarnie typu NDB.
   Nadajniki NDB to anteny, które wysyłają samolotowi sygnał w kształcie odwróconego stożka, informujący w jakim położeniu znajduje się samolot. Jeśli odchyla się od osi pasa startowego, radio­latarnie piszczą, zmuszając pilota do ustawienia się w osi pasa. Sygnał milknie, gdy powracają do odpowiedniego położenia. Sygnał trwa tym dłużej, im wyżej pilot jest nad radiolatarnią. Korzystając z radiolatarni NDB, pilot ma trzy ważne punkty. Pierwszy - 10 km od pasa - to wysokość 500 m i początek ścieżki lądowania. Drugi punkt - 6,1 km od progu pasa i wysokość 300 m. Ostatni to odległość 1,1 km i wysokość 70-120 m. Rozpoczynając podchodzenie do lą­dowania, pilot znajduje się 10 km od lotniska na wysokości 500 m. Otrzymuje wówczas sygnał pierwszego nadajnika NDB oddalonego jak wspomniano, o 6,1 km. Ustawia kąt opadania tak, aby nad tym nadajnikiem znaleźć się na wysokości 300 m. Sygnał pozwala ustawić samolot w osi do pasa. Samolot uzyskuje sygnał od nadajnika i kieruje się na niego. Pilot ustawia się na „zero" (kierunek osi pasa).
  Przelatując nad nadajnikiem uzyskuje znak -informację (czerwona lampka oraz sygnał), że przelatuje nad właściwym nadajnikiem. W tym miejscu może sprawdzić odległość od lotniska. Potem następuje przestawienie igły wskaźnika i pilot otrzymuje sygnał od drugiego nadajnika NDB, oddalonego o l lub l, l km od progu pasa. Odległość między radiolatarniami powinna więc wynosić 5 lub 5,1 km. Jeśli jest inaczej, pilot otrzymuje fałszywy sygnał co do odległości od pasa i może źle skiero­wać samolot. To zaś prowadzi do katastrofy.
Obie radiolatarnie postawione w Smoleńsku, bliższa i dalsza pro­wadząca, wyprodukowane zostały w latach 1981 i 1989, znajdowały się na wschodniej stronie pasa startowego. I nie działały tak, jak po­winny.
W dniu 10.04.2010 ustawiając się na kursie lądowania, biorąc wska­zania GPS, wskazówka ARK, wskazująca dalszą radiolatarnie, nakazy­wała wprowadzenie poprawki wprawo, pomimo, że GPS wskazywał, że jesteśmy na osi centralnie na pas 259,biorąc pod uwagę wskazania ARK, wprowadziłem poprawkę w prawo i kontynuowałem podejście, jak wyżej zeznawałem. Wskaźnik GPS wskazywał w tym momencie, że kontynuuję podejście z prawej strony ścieżki podejścia. Można wobec tego wnioskować, że współrzędne lotniska (KTA) nie wskazywały środka drogi startowej. Chciałbym również dodać, że wprowadzając odczytane z karty podejścia współrzędne bliższej i dalszej radiolatarni, odległość między nimi nie wy­nosi 5,15 km tylko 4,5 km odczytane z GPS. Zrobiłem to już w Polsce po katastrofie. Nikogo jeszcze o tym nie informowałem. Prokuratura jest pierwszym organem, któremu przekazuję tę informację - zeznał w śledz­twie dowódca jaka porucznik pilot Artur Wosztyl.
Źle zsynchronizowany system doprowadził do szeregu komplikacji  podczas manewru lądowania.;
Kontynuując podejście do bliższej radiolatarni, zauważyłem, że po przełączeniu na ARK(automatyczny radiokompas) na bliższą nie mam jednoznacznych wskazań. Wskazówka ARK na przyrządzie NPP wychy­lała się około 10stopni, raz w prawo raz w lewo. To świadczyło, moim zdaniem, o nieprawidłowej pracy radiolatarni. Podjąłem wobec tego decyzję o przełączeniu ARK na dalszą radiolatarnie i kontynuowanie podejścia, uwzględniając wskazania tejże radiolatarni. (...) Pomiędzy dalszą a bliższą, oprócz świateł APM nie widziałem żadnego innego oświetlenia lotniska. Identyczna sytuacja była po wylądowaniu na pasie, tzn. nie widziałem oświetlenia ani pasa ani też dróg kołowania - zezna­wał w prokuraturze dowódca Jaka-40.
Mimo tych licznych niedogodności, 10 kwietnia, chwilę po godzi­nie 7 rano, porucznik pilot Artur Wosztyl z wirtuozerią typową dla polskich pilotów posadził jaka na pasie startowym lotniska Smoleńsk — Siewiernyj. Dziennikarze obecni na pokładzie, nieświadomi proble­mów z lądowaniem, szybko opuścili pokład, przeszli formalności gra­niczne i udali się na cmentarz w Katyniu. Porucznik Wosztyl i dwaj jego koledzy zostali na lotnisku. Nie wiedzieli, że dzięki temu staną się najważniejszymi świadkami katastrofy rządowego samolotu. Sami mieli szczęście. Mgła nie była bardzo gęsta i porucznik Wosztyl mógł zobaczyć pas. Nie był więc zdany na radiolatarnie. Kapitan Protasiuk lądował we mgle i nie widział lotniska. I musiał być zdany na radiola­tarnie. A te wprowadziły go w błąd. Dlatego właśnie był przekonany, że znajduje się na poprawnej ścieżce lądowania, choć tak nie było.
Czy to możliwe, aby osoby odpowiedzialne za lotnisko w Smoleń­sku ustawiły radiolatarnie w złych miejscach? Lotnisko funkcjono­wało od 1920 roku, jako część infrastruktury wojskowej. Sprawność wojska była w ZSRR kwestią najważniejszą. Ktokolwiek ustawiłby radiolatarnie źle, zostałby oskarżony o sabotaż lub dywersję i skazany na śmierć lub na wiele lat łagru.
 W aktach prokuratorskiego śledztwa nie ma żadnych informacji pozwalających przypuszczać, że ktokolwiek zgłaszał zastrzeżenia co do pracy radiolatarni lub jakiejkolwiek innej części lotniskowej infrastruktury. Wniosek nasuwa się jeden, radiolatar­nie ustawiono źle tuż przed 10 kwietnia.
Tuż po godzinie 10 czasu rosyjskiego, kapitan Arkadiusz Protasiuk poinformował kontrolerów o opuszczeniu przestrzeni powietrznej Bia­łorusi.
Wleciał do Rosji i powoli zaczął przygotowywać się do lądowa­nia w Smoleńsku. Około 8:25 Lech Kaczyński zadzwonił z telefonu satelitarnego do swojego brata.
Jarosław Kaczyński:
Rozmowa dotyczyła tylko stanu zdrowia Mamy, niczego innego. Brat poradził mi na koniec, żebym jeszcze się trochę przespał, bo jestem bardzo zmęczony. Później pojawiły się jakieś pseudo rewelacje medialne, jakobym miał naciskać na mojego brata, aby koniecznie kazał pilotom lądować. To jest informacja nieprawdziwa i bardzo dla mnie krzywdząca. Abso­lutnie nie miało to miejsca. Nigdy nawet by mi to do głowy nie przyszło, aby tak zrobić .Ktoś, kto twierdzi, że namawiałem brata, aby zmuszał pilotów do lądowania, po prostu bezczelnie kłamie.
W pewnym momencie nasza rozmowa została przerwana, ale nie zaniepokoiło mnie to. Tak się często zdarzało przy rozmowach przez telefon satelitarny.
Kilkanaście minut przed katastrofą prezydent miał spokojny, opa­nowany głos. Jarosław Kaczyński nie miał więc powodów przypusz­czać, że za chwilę wydarzy się coś strasznego.
         Po godzinie 8:20 piloci! tupolewa połączyli się ze swoimi kolegami z Jaka-40, by zapytać o warunki na lotnisku. Dokładny zapis ich rozmów miał przedstawiać stenogram z czar­nych skrzynek udostępniony przez Rosjan stronie polskiej w czerwcu. Wszystko wskazuje na to, że zapis ten został umyślnie sfałszowany. Dowody na to przedstawimy w kolejnej części. Teraz wymienimy tyl­ko dwa najważniejsze. Pierwszy — opublikowany przez Rosjan zapis trwa dłużej niż wynosi maksymalny czas pracy rejestratora. Prawidło­wo działający rejestrator może nagrywać dwie minuty krócej. Drugi- treść zapisu odnośnie rozmów pilotów nie pokrywa się z zeznania­mi załogi jaka .Chorąży Mus zeznał w prokuraturze, że łącząc się z ko­legami z tupolewa powiedział „Arek  tu Remek". Z kolei w oficjalnych stenogramach czytamy, że powiedzieć miał „Remek jestem".
Ale to nie wszystko. Dotychczas utajniony jest rejestrator, zawie­rający parametry lotu. Stenogramy z CVR (Cockpit Voice Register-rejestrator rozmów załogi) dowodzą zaś, że Tu-154M z Lechem Kaczyńskim na pokładzie rozbił się dokładnie o godzinie 8:41:05,4 czasu polskiego. W tym momencie bowiem — według oficjalnej wersji -kończy się zapis rejestratora CVR. Aby odpowiedzieć na pytanie, co wydarzyło się w Smoleńsku, musimy więc posiłkować się innymi źródłami.
Źródło pierwsze: raport z elektrowni
W trakcie śledztwa wyszło na jaw, że samolot, tuż przed upadkiem, zahaczył skrzydłem o linię energetyczną w pobliżu Smoleńska. W wy­niku tego, w pobliskiej elektrowni przestał funkcjonować generator numer WŁ-602, który dostarcza prąd w okolice lotniska Siewiernyj.
10 kwietnia, po południu, kierownictwo smoleńskiej elektrowni po­wołało specjalną komisję, która miała wyjaśnić sprawę.
Tego samego dnia, po wnikliwym zbadaniu przebiegu zdarzeń, członkowie komisji podpisali się pod protokołem, który ma istotne znaczenie dla sprawy. To Dokument zbadania faktu odłączenia prądu.
Z protokołu wynika, że generator WŁ-602 przestał dostarczać prąd do okolicznych domów o godzinie 10:39:35 czasu rosyjskiego. Został z powrotem uruchomiony (w trybie awaryjnym) o godzinie 10:41:11 przez dyżurnego technika elektrowni Siewiernyj. Wtedy prąd z powrotem popłynął. I wtedy też zawyły syreny alarmowe w pobli­żu lotniska Siewiernyj. Moment ich włączenia zarejestrował telefonem komórkowym nieznany autor filmu z miejsca upadku tupolewa. Film ten (więcej o nim w kolejnym rozdziale)zarejestrował tajemnicze postaci kręcące się przy wraku samolotu i dziwne odgłosy przypominające strzały z broni palnej.
Co to oznacza?
Na dostępnym w Internecie nagraniu z telefonu ko­mórkowego, syreny alarmowe włączają się w 34sekundzie. Wcześniej, autor filmu biegł na miejsce zdarzenia i głośno sapał. Jeśli od godziny 10:41:11 (moment włączenia syren alarmowych) odejmiemy 34 sekun­dy, otrzymujemy godzinę 10:40:37 czasu rosyjskiego. O tej dokładnie godzinie została włączona kamera w telefonie komórkowym.
Wyjęcie telefonu, włączenie kamerki i ustawienie jej - zwłaszcza, gdy dzieje się to w biegu - zajmuje co najmniej 5 sekund. To by ozna­czało, że autor tajemniczego nagrania dowiedział się o upadku około godziny 10:40:32. To dowody, które w sposób niepodważalny i bez­sprzeczny wskazują ,że do upadku tupolewa musiało dojść najpóźniej o godzinie 10:40:32 czasu rosyjskiego, czyli o 8:40:32 czasu polskiego. Ale najprawdopodobniej doszło wcześniej.
Źródło drugie: prawa matematyki i fizyki
Kola - miejsce, w którym Tupolew uderzył o ziemię, znajduje się około kilometra od pasa startowego w Smoleńsku i dokładnie 250 m w linii prostej od miejsca uszkodzenia linii wysokiego napięcia. O tę linię samolot uderzył skrzydłem dokładnie o godzinie 8:39:35. Jeśli chcielibyśmy przyjąć oficjalną, rosyjską wersję, że do katastrofy doszło po godzinie8:41:06 oznaczałoby to, że odległość 250 m samolot po­konał w czasie przekraczającym półtorej minuty. Musiałby więc lecieć z prędkością... niewiele większą niż 12 km/h. Jest to niemożliwe, ponieważ dla ważącego ponad 80 ton tupolewa, minimalna prędkość lotu wynosi ponad 280 km na godzinę, a więc nieco więcej niż 75 m/ sęk. Jeśli przyjąć, że samolot podchodzący do lądowania leciał właśnie z tą prędkością, oznaczałoby to, że dystans 250 m pokonał w ciągu niecałych czterech sekund. Oznaczałoby to, że do zderzenia doszło najpóźniej o 8:39:38, a więc na prawie półtorej minuty przed oficjal­nym momentem katastrofy!
Źródło trzecie: pierwsza informacja
Pierwszą informację o katastrofie rządowego tupolewa podał Wik­tor Bater - korespondent Polsat News, od wielu lat pracujący w Rosji. Nasuwa się pytanie, czy podałby informację tej wagi, wiedząc, że jest nieprawdziwa? Oczywiście nie. Korespondent musiał przecież wie­dzieć, jakie skutki by to wywołało — także dla niego samego i jego wia­rygodności. Wiktor Bater nie ma w środowisku dziennikarskim opinii wariata ani konfabulanta. Nie zasłynął też z jakichś spektakularnych dziennikarskich wpadek. Trudno więc podejrzewać go o złą wolę lub manipulację w tej kwestii. Aby podać taką informację, dziennikarz mu­siał być pewien, że jest prawdziwa. A skoro ją podał tuż po godzinie 8:40, musiała być już wówczas potwierdzona. To oznacza, że do wy­padku doszło wcześniej. Potwierdza to tezę o tym, że katastrofa miała miejsce przed godziną 8:40!
Źródło czwarte: tajny nasłuch
Oficer Służby Wywiadu Wojskowego:
Polskie służby wywiadowcze od co najmniej dziesięciu lat dysponują ściśle tajnymi ośrodkami radionasłuchu. Ośrodki te mają specjalistyczny sprzęt nasłuchowy skierowany na teren za wschodnią granicą. Radary są bardzo czułe. Mogą zarejestrować każde pierdnięcie od Bugu aż po Ural. Oczywiście radary te są odpowiednio „zadaniowane", aby wychwytywa­ły tylko te dźwięki, które są nam potrzebne: wystrzeliwania rakiet, jazdy czołgów, start samolotów. Wszystko to, co jest dla nas interesujące z punktu widzenia obronności Polski.
W sobotę 10 kwietnia2010 roku między godziną 8:39:30, a 8:39:40 nasze radary zarejestrowały dwa, następujące po sobie w krótkim odstępie czasu wybuchy w okolicach lotniska Smoleńsk — Siewiernyj.
W każdym postępowaniu dowodowym, najbardziej istotne są trzy pytania: co?, gdzie? i kiedy? Odpowiedź napytanie „gdzie?" znana jest od początku: samolot rozbił się ponad kilometr przed początkiem pasa startowego lotniska Siewiernyj.
Na pytanie „kiedy?" udzieliliśmy od­powiedzi powyżej.
Teraz sprawa najważniejsza: „co?".
Co wydarzyło się tuż przed godziną 8:40 w pobliżu lotniska Smoleńsk- Siewiernyj?
   Robert T. —specjalista - pirotechnik Biura Ochrony Rządu:
Gdy patrzy się na zdjęcia wykonane na miejscu katastrofy, każdy, kto ma pojęcie o pirotechnice i awionice, zwróci uwagę na wygląd poszcze­gólnych elementów. Silniki, wirniki i łopatki pozostały w stanie prawie nienaruszonym. Jest to rzecz arcyważna, która zmienia nasze spojrzenie na przebieg wydarzeń ze Smoleńska. Turbina silnika samolotowego Tu-154M pracuje przecież z prędkością12 tyś. obrotów na minutę. Dochodzi do niej benzyna lotnicza —znacznie bardziej wybuchowa niż zwykła benzyna samochodowa. Jeśli przyjmiemy, że wersja Rosjan jest prawdziwa i samolot uderzył o ziemię, musiałoby dojść do wybuchu i turbina pracująca z tą prędkością musiałaby rozpaść się na dziesiątki tysięcy drobnych części. Po­dobnie jak wszystkie pozostałe elementy silnika.
Silnik Tu-154M to radziecki Sołowiow D30-KU. Jego długość wy­nosi 146 cm, waga to 2305 kg, ciąg maksymalny to103 kN, a ciśnienie sprężania wynosi 17:1.
W wyniku uderzenia o ziemię, ciężki silnik musi się rozpaść, a potężna siła spowodowana wybuchem benzyny lotniczej powinna rozrzucić jego fragmenty w promieniu nawet kilku kilometrów. Rzeczą oczywistą jest, że z owalnych komór, w których montuje się silniki, wykonanych z duralowej blachy, mógł pozostać co najwyżej ślad. Tymczasem na zdję­ciach widzimy je prawie w stanie nienaruszonym — analizuje Robert T.
Według oficjalnej, rosyjskiej wersji, na kilka sekund przed ude­rzeniem o ziemię, kapitan Protasiuk otworzył przepustnicę i dał pełny ciąg, aby osiągnąć maksymalną moc i podnieść samolot do góry. W tej sytuacji, turbina silnika tupolewa pracuje z prędkością 20 tyś. obr./min.
Przy takiej prędkości pracy turbiny, w wypadku uderzenia o ziemię, części powinny ulec jeszcze większej dewastacji niż w przypadku, jeśli turbina pracuje z prędkością 12 tyś. obr./min. - mówi major Robert T.
Zdaniem eksperta, całą sytuację można wytłumaczyć tylko w je­den możliwy sposób: w momencie uderzenia o ziemię silniki nie pracowały!!! W każdym innym przypadku, zostałyby z nich tylko drobne fragmenty rozrzucone w promieniu kilku kilometrów.
Skoro więc przyjmiemy za pewnik, że silniki tupolewa nie praco­wały w momencie katastrofy, istnieją tylko dwie możliwości. Pierwsza jest taka, że silniki zacięły się w powietrzu. W historii lotnictwa awa­rie silników samolotowych zdarzały się, jednak znany jest tylko jeden przypadek, kiedy awarii uległy jednocześnie wszystkie trzy silniki. Stało się to w grudniu 2010 roku na lotnisku Domodiedowo w Mo­skwie, w samolocie... Tu-154M.
Samolotem gwałtownie szarpnęło w bok, maszyna zjechała z pasa i rozbiła się na trawie. Dwóch pasa­żerów zginęło, a 83 zostało rannych. Jest absolutnie wykluczone, aby stało się tak 10 kwietnia w Smoleńsku. Gdyby do tego doszło, piloci na pewno zauważyliby to, a ślady tego zachowałyby się w ich rozmowach zapisanych w rejestrach czarnych  skrzynek..
  Skoro wykluczamy taki przebieg zdarzeń, pozostaje tylko jedna możliwość: silniki nie pracowały, bo samolot awaryjnie wylądował i kapitan Protasiuk po prostu je wyłączył!       
Oficer Służby Wywiadu Wojskowego:
Okoliczności katastrofy mogły być wyjaśnione już 10 kwietnia lub kilka  dni później. Wszyscy wiedzą, że każdy lot samolotu, zwłaszcza samolotu wojskowego (a takim był lot tupolewa do Smoleńska) jest rejestrowany dzięki nowoczesnym amerykańskim satelitom szpiegowskim. Tak samo było z tym lotem. Został nagrany, zdjęcia trafiły do zasobów NSA, więc wystar­czyło zwrócić się do Amerykanów z prośbą o ich udostępnienie.             
5 maja 2010 roku szef kolegium ds. służb specjalnych - Jacek Cichocki - oficjalnie potwierdził w rozmowie z RMF FM, że Ameryka­nie przekazali Polsce zdjęcia satelitarne dotyczące katastrofy samolotu z prezydentem Kaczyńskim na pokładzie. Cichocki podziękował stronie amerykańskiej za współpracę, ale nie ujawnił żadnych szczegółów.
Także prokuratura ograniczyła się tylko do lakonicznego komunikatu; że zdjęcia „mają ogromne znaczenie", a „zgodę na ich udostępnienie wydał resort obrony".
Tyle tylko, że Ministerstwo Obrony Narodów nigdy tego nie potwierdziło.
 Oficer Służby Wywiadu Wojskowego:    
Prokuratura bazowała na grze słów. Oczywiście, że zgodę na udostępnienie materiałów NSA wydał resort obrony, ale nie polski, tylko ame­rykański. Zgodę wydał Pentagon, a nie ministerstwo Bogdana Klicha. Naszych ministrów nikt nawet nie pytał o zdanie. My byliśmy bardo cie­kawi, jak zachowa się polska prokuratura, ponieważ te zdjęcia w bardzo dużym stopniu uwiarygodniają tezę, że w Smoleńsku doszło do zamachu, żeby nie powiedzieć, że w sposób jednoznaczny tę tezę potwierdzają.
Prowadząca śledztwo Wojskowa Prokuratura Okręgowa nie od­powiedziała konkretnie na żadne pytania odnośnie materiałów prze­kazanych przez NSA. Materiałów tych nie udostępniono także rodzi­nom ofiar ani ich pełnomocnikom procesowym. Trafiły do kancelarii tajnej z adnotacją„ściśle tajne". Dostęp do nich ma tylko kilku pro­kuratorów.
Rozmowa z oficerem Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego:
- W jakich okolicznościach te zdjęcia trafiły do Polski?
- Amerykańskie służby same, z własnej inicjatywy zorganizowały robocze spotkanie z kilkoma przedstawicielami naszych służb. Naszych było na tym spotkaniu pięciu: dwóch z Agencji Wywiadu, dwóch z ABW i jeszcze jeden człowiek, o którym nie mogę mówić. Do spotkania doszło poza Polską, ale bardzo blisko polskiej granicy, w miejscu, w którym Amerykanie mają swój lokal kontaktowy. Amerykanie powiedzieli, że satelity NSA nagrały cały lot tupolewa i zarejestrowały też moment tzw. „katastrofy".
- Satelita czy satelity?
- Satelity. Liczby mnogiej użyłem nieprzypadkowo. Amerykanie używają dwóch rodzajów satelitów szpiegowskich. Pierwszy typ nagrywa wszystko z góry, z bardzo dużej odległości. Drugi typ nagrywa z boku z niższej wysokości ,pod kątem. Dzięki temu każdy obiekt można, nagrać i z góry i z boku.
- Co satelity nagrały 10 kwietnia?
- Nagrały lot tupolewa i moment jego lądowania. Z tych nagrań wyni­ka, że samolot wylądował w błocie w tym lesie w pobliżu lotniska, trochę poobijany i pokiereszowany, ale wylądował. Zdjęcie zrobione chwilę póź­niej przedstawia już wrak tupolewa, którego fragmenty są porozrzucane. To już efekt wybuchu. Natomiast satelita wyższy, rejestrujący wszystko z „lotu ptaka" nagrał miejsce, gdzie tutka wylądowała. Technicy NSA powiększyli fragmenty tych zdjęć. Widać tam wyryte w błocie ślady kół samolotu, układające się w trójkąt. Dalsze powiększenie i wyskalowanie zdjęcia, pozwoliły wyliczyć, że ślady kół oddalone są o siebie o mniej niż 12 metrów.   Tymczasem w Tu-154M rozstaw podwozia wynosi11,5 metra.
- Co się działo z tymi zdjęciami?
- Wzięliśmy kilka z nich od Amerykanów, potem napisaliśmy notatkę do szefa ABW Krzysztofa Bondaryka, w której przedstawiliśmy przebieg spotkania z Amerykanami i ich ofertę dotyczącą zdjęć i załączyliśmy te zdjęcia, które dali nam Amerykanie. Myśleliśmy, że natychmiast spotka się to z reakcją i przełożeni każą nam oficjalnie wystąpić do strony ame­rykańskiej, aby te zdjęcia trafiły w nasze ręce. Ku naszemu zdumieniu tak się nie stało. Z tego, co słyszałem, Bondaryk napisał na ten temat notatkę do premiera Tuska, ale Tusk nie zdecydował się skorzystać z oferty Amerykanów. W każdym razie oficjalnie już do kolejnego spotkania nie doszło.
- A nieoficjalnie?
- Nieoficjalnie tak .I wtedy Amerykanie mówili, że jeśli polski rząd w taki sposób postąpił, to to  jest zdrada interesów narodowych i zdrada sojuszników z NATO, bo to oznacza, że rząd Donalda Tuska wspólnie z Rosją uczestniczy w matactwie. I tuszuje ślady zabójstwa prezydenta państwa NATO.
- A co się dalej działo z tymi zdjęciami?          
- Nie wiem. Zapytaj o to Tuska, albo Bondaryka.. Ale Amerykanie dali nam kopie tych zdjęć i nagrań^.
Jeśli zdjęcia, które otrzymałem od mojego informatora, są praw­dziwe (a nic nie wskazuje na to, aby było inaczej), oznacza to, że kapitanowi Protasiukowi udało się posadzić maszynę w błotnistym terenie przed lotniskiem w Smoleńsku i wyłączyć silniki. Chwilę póź­niej doszło do podwójnego wybuchu, którego siła wstrząsnęła kadłu­bem, odwróciła go na grzbiet i zmasakrowała siedzących wewnątrz pasażerów.
To zdjęcie  otrzymałem w maju 2010 r. od oficera ABW, który twierdził, że zostało mu przekazane przez NSA. Tupolew awaryjnie wylądował w lesie. potem doszło do wybuchu.
Niezależnie od wszystkiego, jest jeszcze jeden ślad, który, choć zacierany, potwierdza tę wersję. Oto na przedostatniej stronie stenogramów dostarczonych Polsce przez MAK w czerwcu 2010 roku, widnieje fragment rozmowy załogi. O 10:40:50 czasu rosyjskiego drugi pilot - major Robert Grzywna - mówi „odchodzimy". Następ­nie słyszymy sygnały dźwiękowe „PULL UP" i wysokość maszyny od ziemi, czytaną przez nawigatora -porucznika Artura Ziętka. Jest to wysokość coraz mniejsza. Świadczy to o tym, że samolot się zni­żał.
Jak to wyjaśnić? Przecież „odchodzi" się samolotem w górę, a nie w dół. Można to tłumaczyć tylko w jeden sposób. Major Grzywna nie powiedział „odchodzimy", lecz „podchodzimy". Ta drobna róż­nica fonetyczna ma tutaj ogromne znaczenie co do sensu słowa. Oto bowiem słowo„podchodzimy" wskazuje na to, że załoga do ostatniej chwili była przekonana, że jest na właściwej ścieżce i na właściwym kursie i postanowiła wylądować. Wówczas dźwięki zidentyfikowane przez MAK jako„odgłos zderzenia z drzewem" mógłby oznaczać, że faktycznie tupolew skosił drzewa, ale poszarpany i poobijany wylądo­wał dzięki mistrzowskim umiejętnościom kapitana Protasiuka i majora Grzywny. I wtedy aktywowano bombę próżniową.
Jeśli przyjmiemy -jak ustaliliśmy wyżej - że wszystkie wydarzenia miały miejsce półtorej minuty wcześniej niż podano to w stenogramach MAK, dochodzimy do wniosku, że słowo „podchodzimy" major , Grzywna wypowiedział nie o 8:40:50 lecz o 8:39:20. To w oczywisty sposób pokrywałoby się czasowo z tym, co wynika z raportu ze smoleń­skiej elektrowni i z tym, co nagrał telefonem komórkowym nieznany do dziś autor. 

 W stenogramach czarnych skrzynek, opublikowanych w czerw­cu przez MAK, oznaczono także rozmowy pilotów z wieżą kontroli w Smoleńsku. Wynika z nich, że kontrolerzy zezwolili pilotom zejść bardzo nisko, aż do 100 m. Inaczej zapamiętali to członkowie załogi polskiego Jaka-40.
Jak na wysokości 50 m nie zobaczycie pasa ,odlatujcie - porucznik Artur Wosztyl cytował prokuratorom rozmowę załogi tupolewa z wie­żą. Tego nie ma jednak w opublikowanych stenogramach z czarnych skrzynek. To dowodzi, że protokoły są niewiarygodne. Dowodzi też, że kontrolerzy są współwinni katastrofie. Na to samo wskazuje ich zacho­wanie w pierwszych minutach po tragedii.
Po tym, jak umilkły silniki Tu-154M, z wieży wyszedł jakiś mężczyzna w mundurze i udał się w kierunku pojazdów zabezpieczenia. Po chwili pojazdy ruszyły na sygnale. Następnie z wieży wyszedł kolejny mężczyzna w mundurze, wzrost około 160-165, krótko ostrzyżony, jasny blondyn, masywnej budowy ciała. Było widać, że jest zdenerwowany. Trzęsły mu się ręce. Odpalał papierosa. Do niego podszedł chorąży Mus - zeznawał porucznik pilot Artur Wosztyl.
Po tym jak Tu-154M rozbił się, ja przez radio z jaka skontakto­wałem się z wieżą i zapytałem się kontrolera co z naszym Tu-154M.
On odpowiedział, że źle. Później zapytałem się ponownie, co z na­szym samolotem tzn. Tu-154M. Kontroler powiedział, żebym wyszedł z Jaka-40. Kiedy wyszedłem, w moją stronę szedł mężczyzna umun­durowany, w wieku około 40-45 lat, niski blondyn o ogorzałej twarzy. Wtedy też powiedział mi, że Tu-154M spadł 1500 m przed pasem. Ten mężczyzna był przerażony, trząsł się i mamrotał, że jest już po nim. - zeznał w prokuraturze chorąży Remigiusz Mus.
W chwili, gdy załoga Jaka-40 rozmawiała z kontrolerami ze Smo­leńska, kilometr dalej, w lesie, rozgrywał się drugi akt dramatu.
   Zapewne wielu osobom po przeczytaniu tych fragmentów książki nasuwa się jedna myśl, jak to jest możliwe w XXI w. i przy obecnej technologii, że nasze władze posiadając tak ważne i namacalne dowody zbrodni, które pozyskali od naszych sojuszników z NATO, z uporem maniaka bronią absurdalnej tezy raportu MAK, który z perspektywy czasu nie odpowiada faktom rzeczywistym i stoi w sprzeczności z obiektywizmem i rzetelną prawdą, którą powinien się cechować zespół specjalistów od katastrof lotniczych, uzurpujący sobie prawo do statusu Komisji Międzynarodowej.
   Zebrany materiał śledczy przez autora tej książki, ukazuje nie tylko nieudolność prawa w naszym kraju, gdzie ludzie odpowiedzialni za udział lub współudział w tej zbrodni nie ponoszą żadnej odpowiedzialności i nawet do niej się nie poczuwają, ale również tragizm tych, którzy mieli wątpliwe szczęście przeżycia wybuchu samolotu, bo doświadczyli tego, czego doznali Ci, do których lecieli, by oddać im swój patriotyczny hołd.
  Za umiłowanie Ojczyzny i głęboki patriotyzm oraz szacunek i pamięć historyczną, Smoleńsk stał się ich Katyniem, a my o tym, jako Naród, nigdy nie zapomnimy i nie pozwolimy na zapomnienie przyszłym pokoleniom.

c.d.n. w następnym artykule.
http://mypis.pl/blogi/2214-as_us/wpisy/2849-kulisy-mordu-politycznego-iii

Polska vs POpolsza * 1981 2010 2011

RPrl pt."III RP" – kraj w którym żyjesz

Henryk Dąbrowski, 6 sierpnia, 2011 - 21:27

Lista osób zamordowanych lub zmarłych w nie wyjaśnionych okolicznościach

Michał Falzmann (28.10.1953 – 18.07.1991) – afera FOZZ
Walerian Pańko (08.10.1941 – 07.10.1991) – afera FOZZ
Janusz Zaporowski (? - 07.10.1991) - dyrektor Biura Informacyjnego Kancelarii Sejmu
W przeciągu kilku miesięcy od wypadku zmarł zarówno kierowca Lancii, jak i policjanci, którzy jako pierwsi przybyli na miejsce wypadku.
Jacek Sz. (?-1993) (potrzebne dane) – oskarżony w sprawie FOZZ
Piotr Jaroszewicz (08.10.1909 – 01.09.1992) – zamordowany, premier PRL
Alicja Solska−Jaroszewicz (1925 – 01.09.1992) - zamordowana
Tadeusz Steć (01.09.1925 – 12.01.1993) – zamordowany
Jerzy Fonkowicz (19.01.1922 – 07.10.1997) – zamordowany
Marek Papała (04.09.1959 – 25.06.1998) – zamordowany, Komendant Główny Policji
Ireneusz Sekuła (22.01.1943 – 29.04.2000) – samobójstwo (?), poseł na Sejm
Jacek Dębski (06.04.1960 - 12.04.2001) - zamordowany, polityk, były minister sportu
Jeremiasz Barański ps. Baranina (23.11.1945 - 07.05.2003) - samobójstwo w więzieniu, przestępca, jeden z przywódców gangu pruszkowskiego
Marek Karp (02.07.1952 - 12.09.2004) - historyk, sowietolog, założyciel i wieloletni dyrektor Ośrodka Studiów Wschodnich
Wojciech Franiewski (? - 2007) – samobójstwo w więzieniu
Sławomir Kościuk (1956 – 04.04.2008) – samobójstwo w więzieniu
Robert Pazik (1969 – 19.01.2009) – samobójstwo w więzieniu
Grzegorz Michniewicz (1961 – 23.12.2009) – samobójstwo, Dyrektor Generalny Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Artur Zirajewski ps. Iwan (29.01.1972 - 03.01.2010) - samobójstwo (?), płatny morderca, jeden z głównych świadków w sprawie zabójstwa komendanta głównego policji Marka Papały
Stefan Zielonka (1957 - przed 27.04.2010) - samobójstwo (?), szyfrant, chorąży

Lech Kaczyński (18.06.1949 – 10.04.2010) – prezydent RP
Ryszard Kaczorowski (26.11.1919 – 10.04.2010) – prezydent RP na uchodźstwie
Franciszek Gągor (08.09.1951 – 10.04.2010) – generał, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego
Tadeusz Buk (15.12.1960 – 10.04.2010) – generał dywizji, dowódca Wojsk Lądowych RP
Andrzej Błasik (11.10.1962 – 10.04.2010) – generał broni, dowódca Sił Powietrznych RP
Andrzej Karweta (11.06.1958 – 10.04.2010) – wiceadmirał, dowódca Marynarki Wojennej RP
Włodzimierz Potasiński (31.07.1956 – 10.04.2010) – generał, dowódca Wojsk Specjalnych RP
Bronisław Kwiatkowski (05.05.1950 – 10.04.2010) – generał broni, dowódca Operacyjnych Sił Zbrojnych RP
Kazimierz Gilarski (07.05.1955 – 10.04.2010) – generał brygady, dowódca Garnizonu Warszawa
Sławomir Skrzypek (10.05.1963 – 10.04.2010) – prezes Narodowego Banku Polskiego
Władysław Stasiak (15.031966 – 10.04.2010) – szef Kancelarii Prezydenta RP
Aleksander Szczygło (27.10.1963 – 10.04.2010) – szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego
Janusz  Kurtyka (13.08.1960 – 10.04.2010) – prezes Instytutu Pamięci Narodowej

Dariusz Ratajczak (28.11.1962 - przed 11.06.2010) – samobójstwo (?), historyk i publicysta
Eugeniusz Wróbel (1951 - 15.10.2010) - zamordowany, były wicewojewoda katowicki i były wiceminister transportu
Marek Rosiak (1948 - 19.10.2010) - zamordowany, pracownik biura poselskiego posła Janusza Wojciechowskiego
Wiesław Podgórski (? - przed 30.06.2011) - samobójstwo, były doradca Andrzeja Leppera ds. kultury i dziedzictwa narodowego
Andrzej Lepper (13.06.1954 - 05.08.2011) - samobójstwo, przewodniczący partii Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej oraz Związku Zawodowego Samoobrona
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

• • I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność”, 1981 r.
  • II Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność”, 1990
  • III Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność”, 1991
  • IV KZD NSZZ „Solidarność”, 1992
  • V KZD NSZZ „Solidarność”, Zielona Góra 1993
  • VI KZD NSZZ „Solidarność”, Mielec 1994
  • VII KZD NSZZ „Solidarność”, Gdańsk 1995
  • VIII KZD NSZZ „Solidarność”, Poznań 1996
  • IX KZD NSZZ „Solidarność”, Poznań 1997
  • X KZD NSZZ „Solidarność”, Jastrzębie Zdrój 1998
  • XI KZD NSZZ „Solidarność”, Władysławowo 1999
  • XII KZD NSZZ „Solidarność”, Gdańsk 2000
  • XIII KZD NSZZ „Solidarność”, Spała 2000
  • XIV KZD NSZZ „Solidarność”, Poznań 2001
  • XV KZD NSZZ „Solidarność”, Warszawa 2002
• Nagrania
• Czytelnia
• Galerie

I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność”, 1981 r.

I Zjazd Delegatów NSZZ "S", Hala Olivia 1981 r. Fot. © L. Biernacki

Zjazd odbył się w dwóch turach: od 5 do 10 września oraz od 26 września do 7 października 1981 r. Cztery godziny przed rozpoczęciem obrad pierwszej tury odbyła się w katedrze oliwskiej msza św. w intencji związku, koncelebrowana przez prymasa Józefa Glempa. Zjazd zainaugurowało wejście na salę obrad w hali „Olivia” pocztów sztandarowych. Odśpiewano hymn Polski oraz Boże coś Polskę. Otwierając obrady, Wałęsa powiedział, że powstanie „Solidarności” nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie jest „znakiem nadziei i świadectwem tego, że walka o godność ludzką nie jest bezowocna”. Przypomniał, że związek jest dziedzictwem „krwi robotników poznańskich 1956 roku, Grudnia 1970 na Wybrzeżu, dziedzictwem cierpień Radomia i Ursusa 1976 roku oraz wszystkich walk robotników w Polsce”[1].

Wybrane zostało prezydium I tury KZD: Zbigniew Bołz (Region Gorzów Wlkp.), Bolesława Borowska (Region Poznański), Lesław Buczkowski (Region Gdański), Jerzy Buzek (Region Śląsko-Dąbrowski), Antoni Fijałkowski (Region Mazowsze), Stanisław Kocjan (Region Pomorze Zachodnie), Jerzy Mielnik (Region Opolski), Krzysztof Mikołajczyk (Region Bydgoski), Benedykt Nowak (Region Elbląski), Lesław Paga (Region Lubelski), Antoni Pietkiewicz (Region Wielkopolska Południowa), Arkadiusz Paszek (Region Podbeskidzie), Jerzy Stępień (Region Świętokrzyski), Bronisław Śliwiński (Region Pobrzeże) i Stanisław Szymkowiak (Region Zielona Góra). Na przewodniczącego wybrano Tadeusza Syryjczyka, a na wiceprzewodniczącego – Stanisława Kocjana. Podczas drugiej tury dokonano zmian w składzie prezydium. Przewodniczącym został Buzek, a wiceprzewodniczącym Fijałkowski. W składzie prezydium znaleźli się: Bołz, Stanisław Fudakowski (Region Gdański), Michał Kurowski (Region Pomorze Zachodnie), Mikołajczyk, Jerzy Nowacki (Region Wielkopolska), Benedykt Nowak, Paga, Paszek i Krzysztof Turowski (Łódź)[2]. W zjeździe uczestniczyło 896 delegatów z 38 regionów (jeden delegat na 10 tys. członków). Najwięcej delegatów – 106 – pochodziło z Regionu Śląsko-Dąbrowskiego, a najmniej z Nysy i Federacji Tarnobrzeskiej – po dwóch. Wśród delegatów znalazło się ponad stu członków PZPR, a także kilkunastu SD oraz kilku ZSL. Biurem Obsługi Zjazdu (pracowało w nim ok. osiemdziesięciu osób) kierował Andrzej Jarmakowski. Harcerska Służba Zjazdowa utrzymywała porządek na sali obrad.

Plakat I KZD

Przed rozpoczęciem drugiego dnia obrad podczas mszy homilię wygłosił ks. prof. Józef Tischner. Delegaci postanowili przyjąć tekst kazania jako oficjalny dokument zjazdu, gdyż celnie oddawał etos polskiego pracownika i jego pracy[3]. Owacją na stojąco delegaci powitali Andrzeja Wajdę, który wspomniał, że po nakręceniu Człowieka z marmuru, musiał żebrać u władzy o dopuszczenie filmu na ekrany, natomiast cztery lata później o poparcie dla Człowieka z żelaza zwrócił się do „tych, dla których film ten został zrobiony”[4]. Podziękował za pomoc przy powstawaniu filmu.

Zjazd był festiwalem wolności i pokazem siły związku. Podczas obrad z dużą siłą ujawniły się procesy zauważalne już podczas kampanii wyborczej w regionach: konkurencja i rywalizacja między grupami i osobami o uzyskanie przewagi wewnątrz organizacji. Część działaczy używała coraz bardziej radykalnych haseł i frazeologii, wierząc, że w ten sposób zostaną uznani za „niezłomnych”. Takie postawy spychały „Solidarność” w kierunku twardej konfrontacji z władzą i były sprzeczne ze stanowiskiem hierarchów polskiego Kościoła. Jednak dla ukształtowania etosu „Solidarności” największe znaczenie miały nie wyborcza rywalizacja, ale uchwały i przemówienia programowe, film Wajdy, homilie ks. Tischnera i encyklika Jana Pawła II.

Czwartego dnia uchwalono jeden z najbardziej znanych dokumentów zjazdowych Posłanie do ludzi pracy Europy Wschodniej. Zapisano w nim m.in.: „Naszym celem jest walka o poprawę bytu wszystkich ludzi pracy. Popieramy tych z was, którzy zdecydowali się wejść na trudną drogę walki o wolny ruch związkowy. Wierzymy, że już niedługo Wasi i nasi przedstawiciele będą mogli się spotkać celem wymiany związkowych doświadczeń”[5]. Pomysłodawcą dokumentu był Henryk Siciński z Ostrowa Wielkopolskiego, a tekst zredagowali Bogusław Śliwa z Kalisza i Jan Lityński z KOR[6].
Na tekst Posłania szybko zareagowała Moskwa. 10 września 1981 r. agencja TASS nazwała zjazd „Solidarności” antysowiecką orgią. Leonid Breżniew na posiedzeniu Biura Politycznego KC PZPR stwierdził, że jest to niebezpieczny dokument, a dzień później podczas rozmowy z Kanią zażądał wprowadzenia stanu wojennego[7]. 16 września 1981 r. Biuro Polityczne PZPR opublikowało oświadczenie Przeciwko awanturnictwu politycznemu i próbom niszczenia socjalistycznego państwa, w którym Posłanie nazwano „obłędną prowokacją wobec sojuszników Polski”, a „Solidarność” wprost oskarżono o dążenie do przejęcia władzy i zmiany ustroju. Kończyło się ono znamiennym sformułowaniem: „Socjalizmu będziemy bronić tak, jak się broni niepodległości Polski. Państwo dla tej obrony użyje takich środków, jakich wymagać będzie sytuacja”[8]. Dwa dni później w polskiej prasie opublikowano list KC KPZR i rządu ZSRR do KC PZPR i rządu PRL. Zażądano w nim podjęcia przez polskie władze „zdecydowanych i radykalnych kroków w celu przecięcia złośliwej antysowieckiej propagandy i wrogich wobec ZSRR akcji”[9].

Plakat I KZD

Dyskusja nad programem „Solidarności” toczyła się od wielu miesięcy. Na samym zjeździe przez pierwsze dni blokowały ją niezliczone sprawy proceduralne. Zjazd odbywał się w kraju, gdzie od kilkudziesięciu lat nie funkcjonowały demokratyczne procedury. Jego uczestnicy z obawy przed oskarżeniem, że są przeciwnikami demokracji, godzili się na mnóstwo wniosków formalnych, pytań i polemik. Co chwilę do komisji uchwał i wniosków przekazywano kolejny projekt uchwały lub podsuwaną inną wersję czy uzupełnienie. W czasie całego zjazdu do komisji zgłoszono ponad sto projektów różnorodnych stanowisk.

Najważniejszym dokumentem uchwalonym podczas drugiej tury zjazdu była uchwała programowa Samorządna Rzeczypospolita. Zetknęły się w niej dwie tradycje: humanistyczna i proletariacka. Wymieniono obok siebie potrzebę szanowania praw obywatelskich oraz krytykowano wyzysk ekonomiczny. Dorobek obu nurtów został połączony w całość, gdyż: „Wszystkie wartości elementarne nazbyt były sponiewierane, by można było uwierzyć, że bez ich odrodzenia cokolwiek zmieni się na lepsze. Protest ekonomiczny musiał być zarazem protestem moralnym”[10]. W uchwale odwołano się do encykliki Jana Pawła II Laborem exercens[11] i nauczania społecznego Kościoła oraz do polskiej tradycji niepodległościowej: „»Solidarność«, określając swe dążenia, czerpie z wartości etyki chrześcijańskiej, z naszej tradycji narodowej oraz z robotniczej i demokratycznej tradycji świata pracy”[12]. Wcześniej żaden ruch robotniczy na świecie nie zdołał pogodzić ze sobą obu tych światopoglądów. Za podstawowe zadanie związku uznano „ochronę prawa pracownika do pracy, do godnego traktowania go przez pracodawcę, do bezpiecznych i nieszkodliwych dla zdrowia warunków pracy oraz sprawiedliwego wynagrodzenia”[13].

Deklaracja Programowa I KZD

Na zjeździe padło wiele słów o prawach pracowniczych, a także o prawie Polski do samostanowienia. Delegaci uczcili pamięć ofiar II wojny światowej, złożono wieńce przy pomnikach w Gdańsku, Gdyni i na Westerplatte. Oprócz rozpisania wolnych wyborów do sejmu postulowali także zagwarantowanie uczestnikom walk niepodległościowych godziwych rent i emerytur oraz rekompensat za komunistyczne represje. Wysunięto pomysł ustanowienia w dniu 31 sierpnia święta związkowego, przywrócenia w godle orła w koronie, wybicia monety z napisem „Solidarność” oraz medalu z wizerunkiem Matki Boskiej Częstochowskiej.

Ważnym wydarzeniem było wystąpienie prof. Edwarda Lipińskiego który 28 września 1981 r. wygłosił przemówienie, raz po raz przerywane hucznymi brawami, a na końcu ogłosił zakończenie działalności KSS KOR. Tego samego dnia delegat z Radomia, Andrzej Sobieraj, złożył wniosek o uchwalenie podziękowań dla KOR. Delegaci reprezentujący opcję narodową postanowili zgłosić kontrprojekt, który zredagował Paweł Niezgodzki. Nie było w nim mowy o KOR, „natomiast dużo o Polsce, która jest krajem katolickim, o chrześcijańskich tradycjach, i jedno zdanie pozytywne o opozycji demokratycznej”[14]. Ostatecznie przegłosowano projekt radomski. Spór o treść podziękowań dla KOR ujawnił podziały i nurty ideowe istniejące w związku.

W okresie poprzedzającym zjazd i przez cały czas jego trwania intensywnie pracowały wszystkie służby SB. W hotelach, akademikach studenckich i pomieszczeniach UG założono podsłuchy i zaktywizowano umiejscowionych tam informatorów. Penetrowano obsługę techniczną i organizacyjną zjazdu. Podjęto starania, aby jak najwięcej zwerbowanych współpracowników obsługiwało delegatów i kręciło się przy I KZD. Służba Bezpieczeństwa skonstruowała obszerną sieć inwigilacji, należeli do niej również delegaci będący TW. Jednak ich wpływ na przebieg zjazdu nie był znaczący, co uwidoczniło się m.in. przy zredagowaniu i przegłosowaniu Posłania do ludzi pracy Europy Wschodniej.
Gdańska SB zaplanowała też szczegółowe rozpoznanie delegatów z Regionu Gdańskiego w celu nawiązania „dialogów operacyjnych”, zwerbowania nowych współpracowników (zdobycie i wykorzystanie materiałów kompromitujących) i podjęcia prób neutralizacji delegatów znanych z radykalnych postaw. Specjalną rolę przypisano kontaktowi operacyjnemu „Delegat” – miał on zostać „użyty także do przekazywania prymasowi J. Glempowi odpowiednich opinii i sugestii na temat środowisk »Solidarności« i występujących tam tendencji politycznych”. Poza tym miał do spełnienia podobne zadania jak inni TW związani z Kościołem: „prowadzić działania inspirujące delegatów do zajmowania postaw politycznie korzystnych, neutralizacji i dezaprobaty w stosunku do elementów ekstremalnych”. M.in. SB uzyskała od KO „Delegat” informację o rozmowie ks. Jankowskiego z prymasem Glempem, który prosił o opinię w sprawie „Solidarności Wiejskiej”. Ksiądz Jankowski powiedział prymasowi, że Episkopat może poprzeć wiejski ruch związkowy, ale nie przy „istniejącym składzie personalnym […], [gdyż] działacze »Solidarności« Rolników Indywidualnych są koniunkturalistami reprezentującymi interes grupowy ludzi robiących majątki na produkcji rolnej (kurniki, plantacje, owce)”[15]. Prymas miał zgodzić się z tą opinią. Oprócz KO „Delegat” planowano wykorzystać TW „Jakub” (ChSS), TW „Renek” (gdański KIK) i TW „Klemens” (parafia NSPJ w Gdyni)[16].
Jeszcze przed zjazdem tajnych współpracowników przygotowano do „atakowania ekstremistycznych działaczy za nieprawidłowości formalne, organizacyjne i finansowe”, „inspirowanie osobowych źródeł informacji do wystąpień w kierunku zdominowania tematyki zjazdu przez nurt rozliczeniowy” (eksponowanie niedowładu organizacyjnego, przerost administracji, gospodarki finansowej sprzyjającej bogaceniu się działaczy, zastrzeżenia natury moralnej). Za pośrednictwem tajnych współpracowników i delegatów, z którymi prowadzono dialog operacyjny, zamierzano oddziaływać na pozostałych uczestników zjazdu w celu „przeciwstawienia się tendencjom do wykraczania poza statutowe zadania związku z jednoczesnym propagowaniem kampanii na rzecz czystego ruchu związkowego”[17]. Informatorzy mieli składać telefoniczne meldunki oficerom prowadzącym z zachowaniem wszystkich zasad konspiracji.
Przed rozpoczęciem zjazdu gdańscy funkcjonariusze informowali warszawską centralę, że dziewięć źródeł informacji ma dostęp lub pracuje w ZR: TW – „Cezary”, „Teofil”, „Mariacki”, „Zbyszek”, „Rejtan”, „Ronson”, „Konrad”, „Wit” oraz KO – „Paweł Kamiński”, a także KO „Longin” – członek sekcji branżowej budownictwa. Dziewiętnastu TW było ulokowanych w komisjach zakładowych, Najwyraźniej w odpowiedzi na pytanie Warszawy informowano, że nie można podać konkretnej liczby osób, które byłyby gotowe wystąpić przeciwko KOR i „innym grupom antypaństwowym”. Oceniano, że większość działaczy ZR popiera Wałęsę[18]. Jednocześnie dostarczano centrali szczegółowych informacji o gospodarce finansowej ZR[19].
Niektóre działania SB były szczególnie perfidne. 6 września 1981 r. informowano wiceministra MSW gen. Krzysztoporskiego oraz gen. Ciastonia o przeprowadzonej z powodzeniem prowokacji: „Wykorzystując stworzone w dniu wczorajszym operacyjne dotarcie do L. Wałęsy, w ramach działań dezintegrujących udostępniono mu zestaw informacji i danych obrazujących prowadzoną przeciwko niemu działalność przez niektórych działaczy związku w celu uniemożliwienia uargumentowanego przeciwstawienia się tej kampanii. W wyniku powyższego L. Wałęsa podjął decyzję o przygotowaniu przez Komisję Rewizyjną Regionu Gdańskiego materiałów dot. nadużyć finansowych A. i J. Gwiazdów[20] oraz wydał polecenie służbie porządkowej zjazdu, aby skonfiskować planowany do kolportażu w czasie zjazdu wywiad z A. Gwiazdą”[21].
W okresie zjazdu SB zastosowała „wzmożoną kontrolą operacyjną” wobec następujących członków Regionu Gdańskiego: Lecha Bądkowskiego, Bogdana Borusewicza, Grzegorza Grzelaka, Aleksandra Halla, Andrzeja Jarmakowskiego, Lecha Kaczyńskiego, Dariusza Kobzdeja, Bronisławy Milewskiej, Jerzego Milewskiego, Arkadiusza Rybickiego, Jana Samsonowicza, Jacka Taylora – na każdą osobę miało donosić kilku TW. Natomiast „aktywną kontrolę operacyjną” zastosowano wobec: Marka Balickiego, Bogdana Blindowa, Piotra Ejsmonda, Henryka Marka, Danuty Nowakowskiej, Szymona Pawlickiego, Krystyny Ruchniewicz, Jędrzeja Smulkowskiego i Danuty Żurkowskiej, a także działaczy gdańskiego NZS, o których informacje zbierało siedmiu TW[22]. Na każdego delegata zgromadzono obszerne dossier. W specjalny sposób SB przygotowywała się do „zabezpieczenia” Andrzeja Gwiazdy, Bogdana Lisa i Lecha Wałęsy – mieli oni zostać poddani nieustannej inwigilacji przez „maksymalne wykorzystanie posiadanych osobowych źródeł [...] tut. KW MO. Przewiduje się też kompleksowe wykorzystanie techniki operacyjnej oraz Wydziału »B«”. Wymieniono trzy źródła informacji: TW „Cezar”, TW „Konrad” i TW „Teofil”[23].

Jednym z najbardziej emocjonującym punktem zjazdu były wybory przewodniczącego „Solidarności”. Poprzedziła je otwarta kampania przedwyborcza prowadzona przez kandydatów oraz kuluarowe rozmowy i porozumienia różnych regionów. W szranki wyborcze stanęli Andrzej Gwiazda, Marian Jurczyk, Jan Rulewski i Lech Wałęsa. Gwiazda cieszył się poparciem głównie środowisk inteligenckich i związanych z KOR oraz WZZ. Przez cały czas zjazdu SB prowadziła liczne działania operacyjne. W czasie wyborów przewodniczącego nasilono „działania dezintegracyjne”. Informowano centralę, że „drogą operacyjną poinformowano L. Wałęsę o prowadzonej przeciwko niemu działalności wśród delegatów. Podjęte działania osiągnęły zamierzony skutek, co wyraziło się m.in. w objęciu »rozrabiających« delegatów niektórych regionów (m.in. Katowic, Lublina i Mazowsza) specjalną kuratelą służb porządkowych”[24].
Przed ostatecznymi wyborami przewodniczącego w zakładach pracy Wybrzeża panowała opinia, że równe szanse mają Wałęsa i Gwiazda, ale większą sympatią darzono Wałęsę, gdyż w przeciwieństwie do Gwiazdy miał zapewnić w kraju spokój[25]. Każdy z kandydatów miał 10 minut na przedstawienie swego programu, potem przez 30 minut odpowiadał na pytania złożone wcześniej do specjalnych urn, a na koniec przez kolejne 30 minut kandydaci pytali się nawzajem. Gwiazda przekonywał delegatów, że z władzą można zawrzeć kompromis, mówił, że jest autorem wszystkich kompromisów zawartych przez „Solidarność”. W przemówieniu Wałęsy przewijał się temat niebezpieczeństw płynących z niedoceniania siły władzy.
Wybory rozstrzygnęły się po pierwszej turze głosowania. Kandydaci otrzymali: Gwiazda – 74 głosy (8,84 proc.), Jurczyk – 201 (24,01 proc.), Rulewski – 52 (6,21 proc.), Wałęsa – 462 (55,2 proc). Po wyborze Wałęsa powiedział, że nie będzie tworzył „sekciarstwa”, ale będzie je „rozwalał”. Mówił: „Pamiętajmy, że pojedynczo znaczymy niewiele, a razem znaczymy bardzo wiele i wspólnie, proszę, idźmy drogą do zwycięstwa”[26].

- uchwały i stanowiska I tury zjazdu
Dokumenty I tury I KZD NSZZ „Solidarność” w Gdańsku, 1981 r.


- uchwały i stanowiska II tury zjazdu
Dokumenty II tury I KZD NSZZ „Solidarność” w Gdańsku, 1981 r.


Leszek Biernacki

---

[1] L. Wałęsa, Dźwigać naszą Polskę, „Głos Wolny”, 6 IX 1981, nr 3.
[2] AKKS, Zjazd, Protokoły 5–7 IX 1981, Protokół I Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność”, 6 IX 1981 r.
[3] J. Tischner, Bóg szczęścił polskiej pracy, „Głos Wolny”, 7 IX 1981, nr 4.
[4] Drugi dzień obrad, ibidem.
[5] AKKS, Posłanie Pierwszego Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność” do ludzi pracy Europy Wschodniej, 8 IX 1981 r.
[6] www.encyklopedia-solidarnosci.pl.
[7] A. Dudek, Dzieje dziesięciomilionowej „Solidarności” (1980–1981) [w:] Droga do niepodległości. Solidarność 1980–2005, Warszawa 2005, s. 45–46.
[8] J. Holzer, „Solidarność” 1980–1981…, s. 271.
[9] A. Dudek, Dzieje dziesięciomilionowej „Solidarności”…, s. 46.
[10] Statut. Uchwała programowa z aneksem. Dokumenty Zjazdu, BIPS 1981 r., s. 23.
[11] Encyklika Laborem exercens została włączona do dokumentów programowych I KZD.
[12] Statut…, s. 24.
[13] Ibidem, s. 33.
[14] J. Kuroń, Gwiezdny czas…, s. 227.
[15] AIPN Gd, 003/166, t. 20, Szyfrogram zastępcy naczelnika Wydziału IV KWMO w Gdańsku, mjr Ryszarda Berdysa do naczelnika Wydziału IV Departamentu IV MSW w Warszawie, 7 IX 1981 r., k. 101.
[16] AIPN Gd, 003/166, t. 19, Plan działań operacyjnych Wydziału IV SB KW MO w Gdańsku w odniesieniu do I KZD NSZZ „Solidarność”, 31 VIII 1981 r., k. 57.
[17] Ibidem, Plan operacyjno-fizycznego zabezpieczenia obrad I KZD NSZZ „Solidarność”, 31 VIII 1981 r., k. 49.
[18] AIPN Gd, 003/166, t. 26, Szyfrogram naczelnika Wydziału III „A” KW MO w Gdańsku, ppłk Jana Ciechanowicza, do naczelnika Wydziału I Departamentu IIIA MSW w Warszawie, 5 IX 1981 r., k. 23a–25.
[19] W archiwach IPN zachowało się wiele informacji o finansach ZR Gdańskiego, które SB otrzymywała m.in. za pośrednictwem KO „W” pracującego w NBP Oddział I Gdańsk.
[20] Nie wykryto żadnych nadużyć.
[21] AIPN Gd, 003/166, t. 20, Pismo zastępcy komendanta wojewódzkiego MO ds. SB w Gdańsku płk. Sylwestra Paszkiewicza do wiceministra spraw wewnętrznych gen. bryg. Adama Krzysztoporskiego i dyrektora Departamentu III „A” gen. bryg. Władysława Ciastonia, 6 IX 1981 r., k. 45–46.
[22] Ibidem, Plan działań operacyjno-zabezpieczających Wydziału III związanych z I KZD NSZZ „Solidarność”, 1 IX 1981 r., k. 61–67.
[23] Ibidem, Aneks do planu operacyjno-fizycznego zabezpieczenia obrad I KZD NSZZ „Solidarność”, 18 IX 1981 r., k. 76.
[24] AIPN Gd, 003/166, t. 20, Szyfrogram do dyrektora Departamentu III „A” gen. Władysława Ciastonia, 5 IX 1981 r., k. 55.
[25] AIPN Gd, 003/166, t. 19, Notatka służbowa o sytuacji w zakładach podległych operacyjnej ochronie przez Sekcję VI, 2 X 1981 r., k. 159.
[26] AKKS, Cyfrowy zapis dźwiękowy z obrad I KZD w dniu 2 X 1981 r.

    

I Zjazd Delegatów NSZZ "S", Hala Olivia 1981 r. Fot. © L. BiernackiImage 1 of 6

Ks. dr N a t a n e k "wybiera nieposłuszeństwo"

lk / ms, Warszawa, 2011-07-24

Ks. Piotr Natanek; Fot. Franiszek Janioł (www.piotrnatanek.pl)

Zawieszony w funkcjach kapłańskich ks. Piotr Natanek mimo zakazu kard. Stanisława Dziwisza odprawił w sobotę i w niedzielę Msze św., podczas których publicznie wypowiedział posłuszeństwo metropolicie krakowskiemu.

22 lipca kard. Stanisław Dziwisz wystosował do wiernych archidiecezji krakowskiej komunikat, w którym poinformował, że nakłada na ks. Natanka karę suspensy za ostentacyjnie okazywane nieposłuszeństwo „polegające na uporczywym głoszeniu przezeń niezgodnych z nauką Kościoła poglądów dotyczących królowania Jezusa Chrystusa, opartych na prywatnych objawieniach oraz inspirowanych obcymi nauce Kościoła doktrynami sekt eschatologicznych”.

Mimo zakazu, w sobotę i niedzielę ks. Natanek odprawił w pustelni „Grzechynia” Msze św. W sobotnim kazaniu stwierdził, że on i jego wspólnota zaczynają „nową rzeczywistość”.

„Praktycznie w Kościele mi zabrano wszystko. W tych dniach ksiądz kardynał wydał dokument suspendujący mnie, zabierający – mi wedle prawa ludzkiego – wszystką władzę w Kościele. Tego pisma nie przyjmuję i dalej idę swoją drogą” – powiedział.

Jak dodał, czuje się dalej kapłanem archidiecezji krakowskiej, ale będzie działał „na bocznych torach, tak jak abp Lefebvre czy jego biskupi, który w 2009 r. papież z powrotem do Kościoła przyjął i zdjął karę”.

„Od dzisiaj macie Msze św. prawnie ważne i niegodziwe” – poinformował wiernych zgromadzonych na Mszy.
Ks. Natanek wytłumaczył na przykładach na czym polega taka Msza św. Z punktu widzenia prawa ludzkiego jest ona niegodziwa. Ks. Natanek rozumie swoją sytuację, wiernych nie nakłania do przyjeżdżania do niego i przyjmowania komunii z  jego rąk. Kapłan w sobotę odprawia Mszę św. za kard. Stanisława Dziwisza, a teraz jeszcze będzie pościł tego dnia w jego intencji. Za metropolitę krakowskiego modli się codziennie. Uważa, że to kardynał jest w błędzie ze względu na kontakty z masonerią (co jest zakazane przez Kościół) i liczy, że ta – jego zdaniem – niesłuszna decyzja i kara zostaną odwołane, zwłaszcza, że wina nie została udowodniona. Ks. Natanek uważa, że nie zostały mu przedstawione dowody herezji. Kapłan bierze pod uwagę odwołanie się do Stolicy Apostolskiej, uważa, że kardynał nie ma mocy zmazać jego kapłaństwa. Przekonuje, że dopóki jest księdzem, odprawiana przez niego Msza św. jest prawna, ale niegodziwa – ze względu na nieposłuszeństwo.
Jak stwierdził, to „Bóg ocenia, jest podmiotem prawa i głównym moim odniesieniem, następnie papież, a dopiero później mój ukochany biskup, któremu publicznie wypowiadam posłuszeństwo ze względu na służenie wrogom Kościoła”.

Następnie zarzucił metropolicie krakowskiemu związki z lożą masońską – m.in. że przyjął „główną nagrodę masonów z najwyższej loży B'nai B'rith” [Żydowski Związek Stowarzyszeń Humanitarnych B’nei B’rith Polska – KAI], oraz że „przy budowie Centrum Jana Pawła II ustawił trójkąt masoński, następnie w grudniu przyjął nagrodę od Rycerzy Kolumba”.

„W starym systemie Kościoła było tak, że jak ktoś był związany z wrogami Kościoła, podwładni byli zwolnieni z posłuszeństwa wobec niego. Idę ze starym prawem Kościoła, nie będę współpracował z masonami i z ich zwolennikami” – uznał ks. Natanek.

Zachowanie zbuntowanego kapłana skomentował w rozmowie z KAI bp Tadeusz Pieronek, profesor prawa kanonicznego. Jak stwierdził, „nie ma pośrednich dróg czy opłotków, którymi można chodzić w Kościele”. Podkreślił, że suspensa to „kara bardzo poważna”, a kard. Dziwisz nie miał innego wyjścia niż ukaranie ks. Natanka zawieszeniem w pełnieniu czynności kapłańskich.

Zdaniem bp. Pieronka, ze strony ks. dr. hab. Piotra Natanka „żadne tłumaczenie tutaj nie pomoże”, gdyż jego sprawa została w kurii krakowskiej gruntownie zbadana pod kątem prawa kanonicznego. – Oceny są wyważone, poparte różnego rodzaju ekspertyzami. Trudno, tak się dzieje, że ludzie schodzą z prostych dróg i idą na opłotki – powiedział bp Pieronek.

Zdaniem bp. Pieronka, ks. Natanek zdaje sobie sprawę z konsekwencji, jakie go spotkały. – Widocznie, skoro utwierdza się na takiej pozycji, nie chce mieć nic wspólnego z Kościołem – dodał bp Pieronek.

APPENDIX.

Fot. Mieczysław Michalak / AG

Barbara Zdrojewska

Fot. Maciej Swierczynski / AG

Lidia Geringer de Oedenberg

Fot. Sławomir Kamiński / Agencja Gazeta

Beata Kempa

Fot. Krzysztof Gutkowski / AG

Aleksandra Natalli-Świat

ŹRZÓDŁO