WPŁATY POLSKI do EU 2014 :
17 mld 700 mln 683 tys. zł.
1 mld 492 mln / mies
niedziela, 1 stycznia 2012
T D jak d
T przyłapany na mówieniu "prawdy"
Z całego serca pragnę podziękować Tusiowi za cudownie wykorzystywane 4 lata rządzenia. Za bałagan, kompleks niewolnika i nieskrępowane zadowolenie z siebie samego. Za 400 niespełnionych obietnic, za ustawy pisane na cmentarzu, za wyższe podatki i wyższy wiek emerytalny. Za równouprawnienie kobiet w ZUS. Za przejęcie składek z OFE, za walkę z walczącymi z korupcją, za najdroższe na świecie stadiony i autostrady, za co raz wolniejszą kolei. Za wyższy VAT, akcyzę, benzynę i 2% składkę rentową dla przedsiębiorców. Za wyższe bezrobocie, brak perspektyw i 100 000 nowych urzędników. Za spadające „ratingi”, za inflację, za droższy prąd i gaz.
Za to, że w Polsce TAK znaczy NIE, a NIE znaczy TAK. Za to, że niemieccy faszyści w kominiarkach razem z polską policją pałują polskich patriotów niosących nasze flagi narodowe. Za to, że zamiast agresywnego policjanta bijącego spokojnego manifestanta na oczach kamer aresztowana zostaje ofiara pobicia Za roztrwoniony kapitał społecznego zaufania, za zbudowanie podziałów między Polską A, B w D, za ciągłe opluwanie słabszych i najbardziej skrzywdzonych na transformacji ustrojowej Ludowej Polski w Polskę Kolesi. Za układy panujące na każdym szczeblu administracji, za prawników i lekarzy z rodzinnego interesu, za kasty i monopole. Za wolność słowa, której nie ma, za koncesję i stadion dla TVN w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego.
Za to, że do więzienia trafiają administratorzy antyrządowych stron internetowych i ludzie piszący na murach o rządzie niecenzuralne hasła. Za to, że Kiszczak chodzi na wolności a nad ciałem Jaruzelskiego wisi Matka Boska. Za to, że śmierć ks. Popiełuszko nie poszła na marne a w sejmie zasiada jego zabójca.
Za mowę nienawiści, wykluczanie i korupcję polityczną. Za wykupywanie posłów i przepychanie niekorzystnych umów na dostawy gazu z Rosji do 2039 roku. Za gaz łupkowy, który nigdy nie popłynie z korzyścią dla Polski. Za inwestora z Kataru dla stoczni. Za ministra Grada i sprzedaż Rosjanom grupy Lotos.
Za rzetelne śledztwo ws. pancernej brzozy i uprowadzenia Krzysztofa Olewnika. Za ściemę i za to, że Tusk został przyłapany na mówieniu prawdy. Za Prezydenta Komorowskiego i jego rosyjskich ministrów. Za ordery uśmiechu dla aktorskiej hordy bufonów i karierowiczów. Za Marylę Rodowicz i Kubę Wojewódzkiego. Za funkcjonariusza Żakowskiego, Lisa, Kolędę, Miecugoła i Olejnik. Za Radio Wolna Europa i Radio Erewań. Za Radio Zet i RMF. Za Eska Rock i przejęcie Rzeczpospolitej. Za zwolnienia grupowe, za wywalenie Krzysztofa Feusette.
Za Taniec z Gwiazdami i Kasię Tusk. Za Michała Wiśniewskiego i jego tvnowskie „jestem jaki jestem”. Za motocyklistę Jarosława Wałęsę i politycznie wykorzystywaną Matkę Boską na klapie. Za Kardynała Dziwisza i agenta w Watykanie z wyjściem na Papieża. Za jego „Dziedzictwo” i dziedzictwo księdza Bonieckiego. Za satanistę Nergala i wirus HIV. Za Wiadomości, Dziennik Telewizji i Fakty po Faktach.
Za zgwałcenie symboli i Polski. Za zdradę o świcie i krótkowzroczność. Za Zieloną Kartę i córkę Rostowskiego „fuck me like the whore I'm”. Za jej pracę w MSZ i brak znajomości. Za przykładną karierę w postępowej Polsce. Za brak skrupułów i okradanie Polski. Za dotacje państwowe. Za spadające z kosmosu pieniądze publiczne. Za to, że ich się nie kradnie. Za moralność Kalego i Kalisza. Za postawę Machiavellego i syndrom psa Pawłowa.
APPENDIX.
Krasnodębski dla Rebelya.pl: Polska 2012 - jeszcze więcej podziałów
31.12.2011Polska scena polityczna
Po wyborach parlamentarnych możemy obserwować, w jaki sposób radykalne tendencje kulturowe, w tym permisywizm obyczajowy i antyklerykalizm plebejski, które pojawiły się, powodują reakcję tej części polityków, którzy chcą bronić, nazwijmy to, tradycyjnych wartości. Ale nie tylko polityków.
Weźmy Bożonarodzeniowe homilie, nie tylko abp. Józefa Michalika mówiącego, że to "naród musi się podnieść", ale i kard. Stanisława Dziwisza apelującego, "aby partyjny przymus nie niszczył ludzkich sumień". W tej wypowiedzi nie pobrzmiewa "łagiewnicki ton". Portal Rebelya.pl pyta, czy zjawisko społeczno-politycznego sprzeciwu będzie się rozwijać w nowym roku i czy spowoduje ono jakieś zmiany na naszej scenie politycznej?
Nie ulega wątpliwości, że rośnie sprzeciw wobec światopoglądowej lewicy, szeroko rozumianej. Obóz rządzący przesuwa się na lewo, pokazuje to chociażby przejmowanie takich ludzi, jak Arłukowicz czy Rosati. Ten sprzeciw łączy kilka środowisk. Niektórzy komentatorzy mówią o "ponadpartyjnym porozumieniu konserwatystów". Nie wiem, czy nazwałbym ich konserwatystami. Raczej, tak jak wspomniałem nazywam ich obrońcami tradycyjnych wartości, co wymaga aktywnej, a nie tylko zachowawczej postawy. Chcą oni, aby religia miała istotne miejsce w życiu publicznym, są przywiązani do polskiej tradycji.
Ale w jest też druga oś podziałów w Polsce. Po jednej strony tej osi są ludzie uważający, że polska suwerenność jest zagrożona i oczekują w związku z tym czynnego wystąpienia w jej obronie i afirmacji, także przeciw obozowi obecnie rządzącego. Można nazwać tę grupę Polską narodową. Pod tym względem ma ona cechy powstańcze czy wręcz buntownicze. Po drugie zaś sa nie tylko wyznawcy "europeizmu" i wielbiciele PO, ale także opozycyjni "konserwatyści", którzy twierdzą, że należy teraz znaleźć modus vivendi, np. z Bronisławem Komorowskim, którego przedstawiają jako patrona konserwatywnej części Platformy. Ten konserwatyzm nazwałbym stańczykowskim, mającym silne znamiona lojalizmu i - niestety - oportunizmu.
Z kolei do Polski narodowej przyłączają się ludzie, którzy nie muszą być bardzo tradycyjni w sposobie życia, ale których wolność Polski jest jedną z naczelnych wartości. Są oni przekonani o tym, że sytuacja w kraju jest nie do zaakceptowania. I wskazują na chociażby tragedię smoleńską, śledztwo w tej sprawie oraz postawę polskich władz.
Co dalej z tragedią smoleńską
Dla wielu Polaków ta tragedia jest cierniem wbitym w serce. Oczywiście można ją negować, spychać na bok i próbować uprawiać tzw. Realpolitik, mówiąc, że mamy jedno, realnie istniejące państwo, że prezydent został wybrany legalnie. I jest to oczywiście prawda. Tak, wszystko odbyło się zgodnie z procedurami. Ale coraz więcej rezultatów przynosi praca grupy ekspertów działających wokół zespołu parlamentarnego Antoniego Macierewicza. Są coraz bardziej ugruntowane i coraz mocniej podważają wersję wydarzeń przedstawianą przez obóz rządzący i Rosjan. Znamienną rzeczą jest brak poważnej polemiki z ekspertami pracującymi dla zespołu. Jedyną reakcją są próby dezawuowania Antoniego Macierewicza.
Konserwatyści lojaliści nie będą bardzo zabiegali o wyjaśnienie sprawy smoleńskiej. Tym bardziej dotyczy to Polski okołoplatformerskiej. Z drugiej natomiast strony - jak już wspomniałem - mamy Polskę narodową, dla której tragedia smoleńska jest koronnym dowodem na to, że może i mamy państwo, ale niestety jest w bardzo złym stanie i bezsilne.
Moim zdaniem w najbliższym czasie ten podział będzie się pogłębiał i stanie się jeszcze wyraźniejszy. Tym bardziej, że powodów do pogłębiania podziału, takich jak np. wystąpienie Radosława Sikorskiego w Berlinie będzie przybywać. Takie zdarzenia będą aktywizować, ludzi, dla których sytuacja w Polsce staje się sytuacją graniczną.
Weźmy "taśmy Klicha", które wskazują, że od początku usiłowano ukryć fakty obciążające stronę rosyjską. Niedawno oglądałem "Pogardę" Marii Dłużewskiej i Joanny Lichockiej. To, co rodziny ofiar mówią o zachowaniu się polskich władz pokazuje fałszywość przekonania, że rządzący mogą uchronić jakieś zasadnicze wartości. W jaki sposób mieliby to uczynić, skoro nie mogą i nie chcą dokonać podstawowej rzeczy, jaką jest wyjaśnienie narodowej tragedii i doprowadzenie do sytuacji, w której moglibyśmy w tak zasadniczej sprawie zaufać swojemu państwu? Trudno na zdradzie podstawowych interesów i wartości budować kompromis. Lojalnościowy konserwatyzm w tej sytuacji to tylko droga, aby budować współczesny PAX, jak to określił Tomasz Żukowski na niedawnej konferencji w Krakowie, zorganizowanej przez Ośrodek Myśli Politycznej.
Media utwierdzą podział
Istotną rolę w tym, o czy mówię, odgrywają media. W polskim systemie medialnym możemy obserwować realizację wypróbowanej taktyki, którą komuniści określali techniką salami. Nie chodzi o przeprowadzanie rewolucyjnych zmian, ale kontrolowanie sytuacji przez powolne pojedyncze ruchy, odsuwanie poszczególnych dziennikarzy czy programów. To zresztą ogólna taktyka - nie otwarte ograniczenie wolności i zniesienie demokracji, lecz jej powolne, stopnie unieważnianie. Dobrze obrazuje to sposób, w jaki Kancelaria Prezydenta postępowała z krzyżem przed Pałacem Prezydenckim. Jeśli był silny opór, to ze strony urzędników następowało wycofanie się, obserwowanie sytuacji, po to, aby wykonać potrzebny ruch, gdy nadarzy się sposobność, a siła oporu osłabnie.
Dla tych, którzy pamiętają okres gierkowski albo późniejszy podobieństwa w działaniach mediów są oczywiste. Sposób konstruowania przekazu, rozbrajanie informacji negatywnych służy temu, aby władzę wesprzeć, a nie kontrolować, czy rozliczać ze złożonych obietnic. Pod tym względem możemy powiedzieć, że ten system medialny domyka się na naszych oczach. Obóz władzy jest mocno skonsolidowany, swoich ludzi nagradza stanowiskami i orderami, z drugiej strony jest bezwzględny dla swoich przeciwników politycznych. Wydaje mi się jednak, że dojdzie do zmiany koalicjanta na SLD, może SLD w połączeniu z Ruchem Palikota.
To wszystko jednak musi budzić i budzi sprzeciw. Trudno, jak sądzę, znaleźć rozgarniętego zorientowanego w sytuacji w kraju człowieka, który dziś powie, że telewizja publiczna jest obiektywna i różnorodna, albo, że w sprawie śledztwa smoleńskiego, rząd zachował się tak jak powinien. Być może nawet ten sprzeciw będzie się tak radykalizował, że w sferze politycznej powstanie jakiś ruch narodowy, bardziej na prawo od Prawa i Sprawiedliwości.
sobota, 31 grudnia 2011
d i a g n o s i s * happy new year
ZAMIAST WSTĘPU.
( )Wiele nadziei niestety nie ma. Wygląda na to że ogłupione socjalizmem narody Europy same położą głowę pod topór, zwłaszcza gdy imperium obieca im że jest jedynym gwarantem astronomicznych przywilejów które na przestrzeni dekad obiecały im na kredyt państwa narodowe i których w żadnym wypadku nie wypełnią.
Kiedy ostatni apologeci euro socjalizmu się o tym przekonają będzie za późno.
Usunąć zaawansowaną IV Rzeszę będzie równie trudno jak zaawansowaną III Rzeszę.
IV Rzesza nie będzie w niczym mniej zaborcza, mniej agresywna, mniej zakłamana.
W niczym mniej socjalistyczna i nie mająca mniej skrupułów aby siłą ujarzmić dysydentów. Obawiać się należy że podobnie jak III Rzesza popchnie w końcu bezwolne masy do wojny, czym się socjalistyczne szaleństwa zwykle kończą.
Argumenty wytoczone ostatnio przeciwko propozycji demokracji najprawdziwszej z prawdziwych – greckiemu referendum – nie zostawiają tutaj cienia wątpliwości.
Niestety, historia uczy, że niczego nie uczy…TU
*******************************************************************
Pozory są zawsze dla ludzi ważniejsze od rzeczywistości.
A matrix będą tworzyć reżymowe media. Porównanie z Węgrami jest nietrafne, gdyż tam AGENTURZE nie udało się stworzyć skutecznej alternatywy wobec Orbana.
21.10.2011
http://autorzygazetypolskiej.salon24.pl/356545,budapesztu-nie-bedzie
B u d a p e s z t u nie b ę d z i e
Analizę wyborów i strategii partyjnej należy zacząć od opisu stanu społeczeństwa i dążeń większości głosujących, a nie od tego, kto ma rację, chyba że chce się żyć w rzeczywistości wirtualnej. Prawda nie ma żadnego znaczenia na wyborach, ale to, co większość za prawdę uważa. Jeśli wyborcy prawdę odrzucają, gdyż się jej boją, tym gorzej dla jej głosicieli.Trzeba przestać się oszukiwać. Żyjemy nie tylko w innym społeczeństwie niż w 1980 r. czy 1989 r., ale nawet w roku 2005.
Oprócz ludzi całkowicie ignorujących politykę w skład tej grupy wchodzą przekonani, że i tak wybory zostaną sfałszowane, że nic w tym zdegenerowanym systemie nie da się zmienić, a między głównymi antagonistami – PO i PiS nie ma żadnej różnicy – to ci z Warszawy.Reakcje tej większości na kryzys będą rozstrzygające, a nie musi ona buntować się, może emigrować. To bezpieczne i skuteczne rozwiązanie z punktu widzenia indywidualnego. Ewentualne protesty uliczne sfrustrowanej grupy bojkotującej fasadową demokrację są łatwe do skanalizowania w tym systemie, dzięki monopolowi medialnemu.Dlatego naszym głównym zadaniem powinno być uderzenie w reżymowe media, ich całkowity bojkot i zwalczanie na każdym kroku.
Niezależność RPrl niepotrzebna
Polska stała się członkiem Unii Europejskiej w połowie 2004 r. Poważne zmiany nie były jeszcze widoczne w czasie kampanii wyborczej jesienią 2005 r., ale od tego czasu dwa mln Polaków wyjechało do pracy, a wkrótce wyjadą kolejne miliony. „Dziadek z Wehrmachtu”, który był zagrywką nieuczciwą i niesprawiedliwą, okazał się wtedy skuteczny, ale dziś wszelki brak posłuszeństwa wobec Niemiec, które rządzą Unią, jest przez większość odrzucany i potępiany. Nie chodzi w tym wypadku o niedostrzeganie zagrożeń dla interesów Polski (likwidacja stoczni na korzyść niemieckich, zablokowanie Świnoujścia i Szczecina itp.), te bowiem wszyscy widzą, ale dla większości są one obojętne, w jej odczuciu bezpośrednio nie uderzają bowiem w dobro indywidualne. Jeśli będziemy bronić jako państwo naszych interesów, Niemcy (Unia) będą niezadowolone z Polaków, nie poklepią po plecach i nie dostaniemy roboty, jak wyjedziemy. Dlatego trzeba się łasić i co najwyżej wyżebrywać kasę. Pełzanie jest bezpieczniejsze i skuteczniejsze. Nieprzypadkowo w miastach portowych wygrała PO, a obietnice fikcyjnych miliardów z Unii bardziej przekonują niż ostrzeżenia przed skutkami zadłużenia.
W wypadku Rosji sytuacja jest inna. Tu nikt nie spodziewa się korzyści, ale widzi i boi się zagrożenia. I znów, ten kto będzie troszczyć się o zadowolenie Putina z Polaków – wygra. Przecież jeśli będziemy bronili naszych interesów, to strącą kolejny samolot albo jeszcze gorzej. Unia i USA popierają Rosję, więc ta jest bezkarna i może wszystko, a zatem siedźmy cicho, poświęćmy kogo trzeba, lokajstwo zapewni nam spokój i bezpieczeństwo – uważa większość głosujących.
Kto chce wygrać wybory w obecnym społeczeństwie, nie może podkreślać dążenia do godności, wolności, niezależności, obrony interesów państwa, ale powinien chwalić się spolegliwością wobec możnych. Ewentualnie może sobie poszczekać na Amerykę, Kreml będzie jeszcze bardziej zadowolony. Mówienie o samodzielnej polityce zagranicznej to samobójstwo. Kto chce wygrać, musi obiecać, że będzie robił dobrze możnym Eurazji.
Polska niepotrzebna
Większość wyborców nie chce mieć żadnych problemów wynikających z polskości. Zapomnieć, nie wracać do przeszłości i mieć spokój. Kto zatem mówi o jakiejś Polsce, jej tradycji, zwłaszcza o walkach o niepodległość – przegra, gdyż większość nie zaryzykuje nawet kiwnięcia palcem w obronie kraju. Historia może być co najwyżej folklorem.
Takie są dalekosiężne skutki okrągłego stołu, czyli zanegowania wszelkich zasad moralnych, sensu walki o dobro wspólne i późniejszego lansowania przez 20 lat różnego typu kanalii na bohaterów. Mówienie dziś o przynależności do wspólnoty narodowej czy obywatelskiej i wynikających stąd obowiązkach, a zwłaszcza idei obrony interesów państwa na forum międzynarodowym, może tylko pogrążyć w oczach większości głosujących. Polska powinna być terytorium administracyjnym bez żadnych wymagań wobec Rosji i Niemiec. Można się nawet spodziewać, żew miarę rozkładu spowodowanego systemem państwa mafijnego większość oczywiście nie zbuntuje się przeciwko korupcji i gangsterce, ale zapragnie przybycia Niemiec i wprowadzenia wreszcie porządku, gdyż nie będzie to wymagało od niej żadnego ryzyka i wysiłku.
Laicyzacja postępuje
Wśród wyborców Ruchu Palikota dominują ludzie młodzi (ok. 63 proc.), wychowankowie Polski Michnika i Kiszczaka, gdyż są to osoby do 39. roku życia; najstarsi z nich w 1989 r. mieli 17 lat. Taki sam procent wyborców RP pochodzi ze wsi i małych miasteczek, czyli regionów, gdzie najsilniejsze są wpływy Kościoła i PiS. Hasła antyreligijne, antykościelne spotkały się tam z dużym i rosnącym poparciem. Grupa ta, pozbawiona perspektyw, chce awansować, a dzięki reżymowym mediom już wie, co jest lansowane.
Proces laicyzacji będzie postępował w przyspieszonym tempie, a walka z nim z pozycji Radia Maryja spowoduje tylko wzrost popularności Palikota - utożsamienie wszystkich przeciwników nowego wspaniałego świata postępu z katolickimi fundamentalistami. Hierarchia Kościoła katolickiego, popierając PO i tolerując barbarzyństwo na Krakowskim Przedmieściu, jest już duchowo przygotowana nawet do rozmów z Palikotem. Przyjęcie obyczajowej płaszczyzny konfrontacji wyznaczonej przez przeciwnika przesłoni istotę konfliktu i zakończy się dla Polski klęską.
Kanalizacja buntu
Nasi przeciwnicy lepiej od nas wiedzą, jaki rozmiar może przybrać kryzysi dlatego z pewnością służby przygotowały się na jego nadejście i skanalizowanie buntu, by system bezprawia pozostał niezagrożony. Jednym z elementów strategii było wylansowanie Palikota i jego partii. Stoją przed nią dwa zadania: zastąpić zużyty i niepotrzebny już SLD oraz skanalizować ewentualny bunt, by nie wzmocnił on PiS.
SLD stało się dla oligarchii niepotrzebne, gdyż służby powołały, a reżymowe media wylansowały skuteczniejszego obrońcę interesów ekonomicznych – PO. Ponadto postkomuniści utracili zdolność przyciągania młodych. Palikot jest idealnym rozwiązaniem dla pokolenia dzieci Kiszczaka i Michnika, które wybrało przyszłość. Poza tym nie kojarzy się ze starym komunizmem, a już za tydzień nikt nie będzie pamiętał o jego związkach z PO.
Zasady kanalizowania niezadowolenia są znane.Trzeba przejąć k i e r o w n i c t w o w fazie wstępnej, by vacuum było zapełnione. Jesteśmy dokładnie w tym momencie. Trzeba być znanym i wylansowanym do takiej roli przez media. Te już pracują.
Palikot będzie przedstawiany jako główny opozycjonista wobec PO. To on, w świadomości większości, stanie sią realną opozycją, dążącą do reform, a jednocześnie spolegliwą wobec Niemiec i Rosji (to akurat prawda). PiS, zepchnięty do roli obrońcy przed dechrystianizacją, będzie raczej postrzegany jako niezdolny do prawdziwej opozycji.Pozory są zawsze dla ludzi ważniejsze od rzeczywistości. A matrix będą tworzyć reżymowe media.
Porównanie z Węgrami jest nietrafne, gdyż tam AGENTURZE nie udało się stworzyć skutecznej alternatywy wobec Orbana, a katastrofa postkomunistów była całkowita. Leżące na uboczu i małe Węgry nie są tak ważne dla Rosji jak Polska, przez którą prowadzi droga do Niemiec, i bez złamania ducha której realizacja Putinowskich planów zjednoczenia Eurazji jest niemożliwa.
Racjonalne jądro
Jedną z przyczyn całkowitego désintéressement ze strony większości dla obrony niezależności Polski jest widoczny dla wszystkich brak sojusznika Państwa polskiego. W sytuacji popierania przez Unię i USA podporządkowania naszego kraju Rosji, wszelki sprzeciw uznawany jest za bezcelowy i bezsensowny. W takiej sytuacji prawdziwe patriotyczne kierownictwo polityczne nie sprzedawałoby kraju, lecz starało się przeczekać trudny okres do choćby czasowej zmiany koniunktury (a są znaki, że ta właśnie nadchodzi), koncentrując się na budowie siły wewnętrznej kraju, w tym ekonomicznej, by przejść w korzystnych warunkach do działania. Lokaje natomiast rozkradają państwo, niszcząc je, gdyż też chcą zdążyć i starają się wyprzedzać życzenia możnych, by zasłużyć na apanaże poza granicami, jednak w Unii, a nie na Kremlu.
Józef Darski
APPENDIX.
Izabela Brodacka Falzmann
Iza
Żyjemy jak filmowy Truman w świecie kreowanym przez media i nie zaszkodziłoby zastanowić się, czy nasz horyzont nie jest aby z papier- mache?
Rok temu byłam na Białorusi w rodzinnych sprawach i przyznam, że to co widziałam na własne oczy diametralnie różni się od tego co przekazują nam solidarnie wszystkie media. Pozwolę sobie przemówić własnym głosem w okresie kiedy nawet zwierzęta robią to bezkarnie.
Pierwszy raz w życiu byłam na Białorusi 16 lat temu. Pojechałam ze znajomą jej samochodem terenowym Muscel, z dwoma obronnymi psami, wprost do Pińska. Nasz zamysł, żeby samochód nie różnił od spotykanych w terenie powiódł się w 100%. Na szosach spotykałyśmy oprócz różnych wersji prymitywnych samochodów terenowych jeszcze tylko słynnego Ziła 105 ( ził sto piać- trochę ciągnąć, trochę pchać).
Odwiedziłyśmy w Pińsku biskupa Świątka, który znał mego dziadka Włodzimierza Bocheńskiego właściciela majątku Widybór ( można go znaleźć na każdej mapie) i zamieszkałyśmy na wskazanej przez niego kwaterze u Polki, córki przedwojennego oficera, której nie udało się uciec z sowieckiego raju. Niezwykle serdeczna i gościnna osoba nie chciała korzystać z przywiezionych przez nas zapasów. Chciała żebyśmy przeżyły choćby kilka dni tak jak żyło wówczas większość ludzi na Białorusi. Zapamiętałam, że jej emerytura ( jeżeli dobrze pamiętam 240 zajczykow, jak nazywali swoją walutę) wystarczała na 4 kilogramy żółtego sera. Dlatego ser i wędlinę jadła dwa razy w roku – na Boże Narodzenie i na Wielkanoc i to w śladowych ilościach. Połowę emerytury pochłaniał czynsz reszta musiała starczyć na utrzymanie. Jadła prawie wyłącznie kartofle.
Zapamiętałam menu dnia, który poświęciłyśmy na zwiedzanie Pińska: na śniadanie wspaniała kartoflanka, na obiad ołatki, na kolację sałatka kartoflana z 1 ( słownie jednym) śledziem na trzy osoby, którego kupiła na rynku na naszą cześć i dumnie przyniosła za ogon.
Następnego dnia pojechałyśmy do Widybora. Przed wyjazdem znajomi straszyli nas wizją brudnej poleskiej wsi pełnej rezunow z nożami w zębach mordujących znienawidzonych pamieszczikow. Było zupełnie inaczej. Trafiłyśmy do czyściutkiej wsi z drewnianymi schludnymi domkami i maleńkimi ogródkami. Zapamiętałam ścieżki wysypane świeżym, żółtym piaseczkiem. Ludzie witali nas bardzo serdecznie i pytali, kiedy wracamy. Odpowiadałam ze ściśniętym sercem, że nigdy. Nawet gdyby jakimś cudem zmieniły się stosunki własnościowe w Europie i zechciano nam oddać naszą ziemię, nie byłoby sensu jej brać. Po przeprowadzonych przez sowietów melioracjach Widybór zamienił się w step porośnięty karłowatymi brzózkami.
W pobliskim Osowie odwiedziłyśmy syna łowczego dziadka. Byli szczęśliwi, że mogą nas godnie przyjąć- tego dnia mieli odrobinę masła do chleba. Mężczyzna powiedział nam, że ostatnio ( 16 lat temu) władze przydzielały każdemu po 10 hektarów z naszego majątku, ale nikt nie chciał tego brać. Po co ziemia, która nie będzie rodzić.
Wracałam do Warszawy zupełnie załamana. Tu ważne zastrzeżenie. Nie wypowiadam się w imieniu ziemiaństwa, ani w imieniu ziemiaństwa kresowego, ani nawet rodziny- wyłącznie w swoim własnym.
Gdybym spotkała zamożnych ludzi żyjących spokojnie na naszej rozparcelowanej ziemi, byłabym naprawdę szczęśliwa i zapomniałabym o wszelkich roszczeniach. Napotkałam jednak bezbrzeżną nędzę i – jak mi się wtedy wydawało- całkowity brak perspektyw. Walec historii zgniótł tych ludzi bardziej niż nas. Byli bez żadnych przyczyn wywożeni na Syberię ( jak mówili całymi ulicami) tylko dlatego, że gdy sowieci zamknęli mojego dziadka w więzieniu w Pińsku udali się do władz z delegacją prosząc o jego uwolnienie. Wykazali niską świadomość klasową, więc dziadek został natychmiast zamordowany a oni ukarani wywózkami.
Świadomość zbiorowa obija się od brzegu do brzegu jak kiepski żeglarz w wąskim kanale.
Po stereotypie, jakim był pan krwiopijca grzejący sobie nogi w rozpłatanym brzuchu parobka, przyszedł czas na stereotyp dobrego ojca, dzięki któremu jego ciemni i niezdolni do samodzielnego życia poddani żyli w harmonii i w dobrobycie i przy każdym powrocie pana z zagranicznych wojaży witali go jak rodzina, z błogosławieństwem na ustach ( ale z czapką w ręku, albo podejmując pod nogi). Prawda nie jest bynajmniej pośrodku. Jest gdzie między tymi skrajnymi stereotypami, komplementarna. Wydaje mi się, że obowiązuje tu humanistyczny odpowiednik zasady Heisenberga.
Jeżeli opiszemy dokładnie życie ziemiaństwa, skupimy się na balach, polowaniach, kuligach, obrazach i posągach w parku, a nawet na pracy u podstaw, jaką było uczenie wiejskich dzieci i leczenie chorych- poddani (czy najemni chłopi) stają się florą i fauną tamtych okolic. Od czasu do czasu jakiś Gryciuk zabłyśnie w tej narracji tak, jak opowiada się o koniu wyróżniającym się ze stada maścią, zachowaniem albo tragicznym losem.
Jeżeli skupimy się na autentycznych losach ludzi ze wsi – trudno uwierzyć, że w cieniu dworu toczyło się tak ciekawe, prawdziwe, pełne dramatów życie, tak bardzo różne od tego wzorcowego, ziemiańskiego.
Siedząc na ganeczku z ludźmi, którzy pomimo naszych protestów zabili na naszą cześć ostatniego królika i otworzyli butelkę porzeczkowego wina ( przyznam, że wypicie tego wymagało sporego samozaparcia) przeżyłam coś bardzo dziwnego. Pełną identyfikację z tymi ludźmi bez odrzucenia dziedzictwa rodzinnych opowiadań, czyli rzeczywistości widzianej z punktu widzenia górującego kiedyś ( nawet topograficznie) nad wsią dworu. Oni powiedzieli, że czują coś podobnego. Nasze wspomnienia w przedziwny sposób się spotkały, bez poczucia obcości, wyższości czy niższości, bez resentymentów. Dobrze wspominali dziadka, który pomagał im na przednówku ( było to kolejne, nawet nie następne pokolenie, ale pamięć przetrwała) i moją matkę, która pisała w Warszawie prace dyplomową na SGH na temat rolnictwa poleskiego. Miała zamiar zająć się intensyfikacją gospodarki i parcelacją tego ogromnego i prowadzonego ekstensywnie majątku. Powiedziała kiedyś, że psy w Widyborze jadły lepiej niż ludzie na wsi i było to jej zdaniem niedopuszczalne. Była osobą niezwykłej uczciwości, więc wierzę jej a nie różnym „ziemianom”, którzy niedawno odkryli swe wątpliwe pochodzenie i zajmują się hagiografią stosunków na kresach Rzeczpospolitej w stylu Chaty wuja Toma.
Rok temu, przed samymi wyborami na Białorusi, wybrałam się z córką do Brześcia w poszukiwaniu dokumentów.
Doznałam szoku- szoku pozytywnego. Z poprzedniej podróży zapamiętałam Brześć jako jedną wielką ruinę. Rozpadające się kamienice, nieliczne bloki z wielkiej płyty, puste sklepy i szarzy ludzie patrzący w ziemię i nie odpowiadający na najprostsze pytania.
Obecnie Brześć jest przepięknie odnowiony. Z ogromnym pietyzmem odrestaurowano przedwojenne domki i kamieniczki. Gdyby mnie ktoś wypuścił z samochodu na jednym z bulwarów i zapytał gdzie jestem, odpowiedziałabym, że w południowej Francji.
Sklepy były zaopatrzone lepiej niż w Warszawie, produkty o wiele tańsze ( dla nas), ludzie dobrze ubrani, dzieci z kolorowymi plecakami. Rozmawiali swobodnie, podejmowali rozmowę z Polakami. ( akcent zdradzał nas natychmiast). Żadnych milicjantów na rogach ulic, którymi nas straszono w Polsce. Przez cały tydzień widziałyśmy tylko jeden radiowóz i to z daleka. Nikt nas nie legitymował, nikt nie sprawdzał naszych bagaży. W archiwach przyjmowano nas bardzo życzliwie ( 16 lat temu nikt nie chciał nawet podnieść głowy znad biurka).
Wieczorami w hotelu słuchałam przedwyborczych wystąpień Łukaszenki z prawdziwym zainteresowaniem, wręcz fascynacją. Powiem więcej – całkowicie zgadzałam się z jego diagnozą. Mówił jak wielkim problemem jest unowocześnienie Białorusi bez pozbycia się ( kak w Polsze) własności ziemi, banków i kluczowych przedsiębiorstw. W jaki sposób prowadzić prywatyzację i reprywatyzację, żeby nie oznaczało to zniszczenia do gruntu tego wszystkiego, co z takim trudem zbudowano ( kak w Polsze) i wyrzucania ludzi na bruk. Ironicznie podśmiewał się z pomarańczowej rewolucji na Ukrainie gdzie „ rewolucjonistom” dostarczano cateringowe posiłki i pozwalano tańczyć na placach. Przypomniał, że to oni Białorusini wsadzili Rosjan na „czemodany”.
Jestem dość podejrzliwa, szczególnie wobec reżimu, który od lat przedstawia się nam jak imperium diabła wcielonego. Wchodziłam na podwórka, żeby sprawdzić czy czasem Brześć nie jest „patiomkinowską wsią”. Rozmawiałam z ludźmi przy każdej okazji. Wszyscy mówili żeby nie ulegać stereotypom. Wielu z nich widzi w Łukaszence jedynego obrońcę przed zamachem obcego kapitału na ich narodową własność.
Nie wiem jak wyglądały wybory w Mińsku, bo Brześć to jednak prowincja, nie wiem jak liczono głosy i kogo bito. Nie wiem również, kto manifestował na ulicach i za jakie pieniądze organizowano protesty.
Wiem jednak dobrze, jaka była atmosfera w Brześciu w przeddzień samych wyborów bo tam byłam. Nikt mi nie wmówi, że ludzie się bali. Ulotki innych kandydatów rozdawano bez przeszkód na ulicach i w kawiarniach, dyskutowano z cudzoziemcami.
Jeszcze kilka informacji o Białorusi. Zastanawiający jest brak żebraków i pijaków na ulicach. (Oczywiście można twierdzić, że Łukaszenko każe ich wyłapywać i mordować.) Wyjaśnienie uzyskałyśmy od wysokiego rangą polskiego dyplomaty. Każdy, kto zgłasza się po zasiłek, wraz z zasiłkiem otrzymuje łopatę do odgarniania śniegu albo miotłę. Ulice są posprzątane, a większość bezrobotnych woli w tej sytuacji iść do pracy, której nie brakuje. Zarobki bywają niskie, ale czynsze też są niewysokie, więc nie ma bezdomnych, których potem trzeba jak w Polsce obejmować specjalnym programem wychodzenia z bezdomności.( Kosztującym podatnika około 4000 od bezdomnego, czyli 10 razy tyle ile wynosił jego czynsz)
W czasie naszego pobytu Łukaszenko zarządził, że dzieci i młodzież szkolna jeżdżą bezpłatnie. Nie jest to zgodne z gospodarką rynkową, ale rozsądne, gdyż dzieci kilometrami chodziły na piechotę oszczędzając na biletach. Gospodarkę rynkową trzeba wprowadzać ewolucyjnie, a nie ( kak w Polsze) rewolucyjnie- twierdzi Łukaszenko.
Kawiarnie i restauracje są eleganckie, łazienki czyste, potrawy wręcz wykwintne i tanie. Obsługa bardzo grzeczna- łączy profesjonalizm z kresowa życzliwością i dobrodusznością. Kelnerka dzwoniła dla nas ze swego telefonu do konsulatu, udzielano nam chętnie wszelkich informacji. Najbardziej mnie jednak ujmuje, że w przeciwieństwie do naszych barbarzyńców, Białorusini w Brześciu nie niszczą swego i cudzego dziedzictwa kulturowego, dbają o każdą kamieniczkę, remontują kościoły i cerkwie.
Nie twierdzę, że na Białorusi jest raj i powszechny dobrobyt. Twierdzę, że 16 lat temu była tam nędza tak bezbrzeżna, że trudno sobie wyobrazić, że ludzie mogą tak żyć nie buntując się. Ludzie w Widyborze pytani o rządy Łukaszenki mówili: „ nie jest źle, zawsze może być gorzej”. Dobrze wiedzieli co mówią, bo przeżyli wywózki, tortury i śmierć głodową dzieci.
Czujemy się bogaci wobec Białorusinów i patrzymy na nich z mieszaniną politowania i wyższości. Uważmy, że jesteśmy uprawnieni do wtrącania się w sprawy niezawisłego państwa, do wpuszczania, albo nie do Polski jego przedstawicieli. Zamiast zajmować się trudnymi polskimi sprawami nasi przedstawiciele, za pieniądze podatnika zabawiają się sianiem fermentu w obcym kraju.
Czy życzylibyśmy sobie, aby po pokazaniu w mediach policjantów szarpiących przed pałacem prezydenckim człowieka z krzyżem ( choć wielu osobom, w tym mnie, bardzo się to nie podobało) odebrano nam prawo do swobodnego poruszania się po Europie i nawoływano do zamachu stanu w Polsce.
Żyjemy, jak filmowy Truman, w świecie kreowanym przez media i nie zaszkodziłoby zastanowić się, czy nasz horyzont nie jest aby z papier - mache?
( )Wiele nadziei niestety nie ma. Wygląda na to że ogłupione socjalizmem narody Europy same położą głowę pod topór, zwłaszcza gdy imperium obieca im że jest jedynym gwarantem astronomicznych przywilejów które na przestrzeni dekad obiecały im na kredyt państwa narodowe i których w żadnym wypadku nie wypełnią.
Kiedy ostatni apologeci euro socjalizmu się o tym przekonają będzie za późno.
Usunąć zaawansowaną IV Rzeszę będzie równie trudno jak zaawansowaną III Rzeszę.
IV Rzesza nie będzie w niczym mniej zaborcza, mniej agresywna, mniej zakłamana.
W niczym mniej socjalistyczna i nie mająca mniej skrupułów aby siłą ujarzmić dysydentów. Obawiać się należy że podobnie jak III Rzesza popchnie w końcu bezwolne masy do wojny, czym się socjalistyczne szaleństwa zwykle kończą.
Argumenty wytoczone ostatnio przeciwko propozycji demokracji najprawdziwszej z prawdziwych – greckiemu referendum – nie zostawiają tutaj cienia wątpliwości.
Niestety, historia uczy, że niczego nie uczy…
*******************************************************************
Pozory są zawsze dla ludzi ważniejsze od rzeczywistości.
A matrix będą tworzyć reżymowe media. Porównanie z Węgrami jest nietrafne, gdyż tam AGENTURZE nie udało się stworzyć skutecznej alternatywy wobec Orbana.
21.10.2011
http://autorzygazetypolskiej.salon24.pl/356545,budapesztu-nie-bedzie
B u d a p e s z t u nie b ę d z i e
Analizę wyborów i strategii partyjnej należy zacząć od opisu stanu społeczeństwa i dążeń większości głosujących, a nie od tego, kto ma rację, chyba że chce się żyć w rzeczywistości wirtualnej. Prawda nie ma żadnego znaczenia na wyborach, ale to, co większość za prawdę uważa. Jeśli wyborcy prawdę odrzucają, gdyż się jej boją, tym gorzej dla jej głosicieli.Trzeba przestać się oszukiwać. Żyjemy nie tylko w innym społeczeństwie niż w 1980 r. czy 1989 r., ale nawet w roku 2005.
Polska Kiszczaka i Michnika wyhodowała już od kołyski pięć roczników ludzi dorosłych, +18.Możliwości manipulacji i pokojowego sterowania społecznego są obecnie o wiele większe niż w komunizmie, a potrzeba wolności i niezależności zanika w miarę, jak niszczona jest tożsamość i poczucie przynależności do wspólnoty narodowej i obywatelskiej jako wartości, której warto bronić.
Na powszechność przeświadczenia o bezsensie i nieskuteczność tej obrony wskazuje 51-proc. bojkot.
Oprócz ludzi całkowicie ignorujących politykę w skład tej grupy wchodzą przekonani, że i tak wybory zostaną sfałszowane, że nic w tym zdegenerowanym systemie nie da się zmienić, a między głównymi antagonistami – PO i PiS nie ma żadnej różnicy – to ci z Warszawy.Reakcje tej większości na kryzys będą rozstrzygające, a nie musi ona buntować się, może emigrować. To bezpieczne i skuteczne rozwiązanie z punktu widzenia indywidualnego. Ewentualne protesty uliczne sfrustrowanej grupy bojkotującej fasadową demokrację są łatwe do skanalizowania w tym systemie, dzięki monopolowi medialnemu.Dlatego naszym głównym zadaniem powinno być uderzenie w reżymowe media, ich całkowity bojkot i zwalczanie na każdym kroku.
Niezależność RPrl niepotrzebna
Polska stała się członkiem Unii Europejskiej w połowie 2004 r. Poważne zmiany nie były jeszcze widoczne w czasie kampanii wyborczej jesienią 2005 r., ale od tego czasu dwa mln Polaków wyjechało do pracy, a wkrótce wyjadą kolejne miliony. „Dziadek z Wehrmachtu”, który był zagrywką nieuczciwą i niesprawiedliwą, okazał się wtedy skuteczny, ale dziś wszelki brak posłuszeństwa wobec Niemiec, które rządzą Unią, jest przez większość odrzucany i potępiany. Nie chodzi w tym wypadku o niedostrzeganie zagrożeń dla interesów Polski (likwidacja stoczni na korzyść niemieckich, zablokowanie Świnoujścia i Szczecina itp.), te bowiem wszyscy widzą, ale dla większości są one obojętne, w jej odczuciu bezpośrednio nie uderzają bowiem w dobro indywidualne. Jeśli będziemy bronić jako państwo naszych interesów, Niemcy (Unia) będą niezadowolone z Polaków, nie poklepią po plecach i nie dostaniemy roboty, jak wyjedziemy. Dlatego trzeba się łasić i co najwyżej wyżebrywać kasę. Pełzanie jest bezpieczniejsze i skuteczniejsze. Nieprzypadkowo w miastach portowych wygrała PO, a obietnice fikcyjnych miliardów z Unii bardziej przekonują niż ostrzeżenia przed skutkami zadłużenia.
W wypadku Rosji sytuacja jest inna. Tu nikt nie spodziewa się korzyści, ale widzi i boi się zagrożenia. I znów, ten kto będzie troszczyć się o zadowolenie Putina z Polaków – wygra. Przecież jeśli będziemy bronili naszych interesów, to strącą kolejny samolot albo jeszcze gorzej. Unia i USA popierają Rosję, więc ta jest bezkarna i może wszystko, a zatem siedźmy cicho, poświęćmy kogo trzeba, lokajstwo zapewni nam spokój i bezpieczeństwo – uważa większość głosujących.
Kto chce wygrać wybory w obecnym społeczeństwie, nie może podkreślać dążenia do godności, wolności, niezależności, obrony interesów państwa, ale powinien chwalić się spolegliwością wobec możnych. Ewentualnie może sobie poszczekać na Amerykę, Kreml będzie jeszcze bardziej zadowolony. Mówienie o samodzielnej polityce zagranicznej to samobójstwo. Kto chce wygrać, musi obiecać, że będzie robił dobrze możnym Eurazji.
Polska niepotrzebna
Większość wyborców nie chce mieć żadnych problemów wynikających z polskości. Zapomnieć, nie wracać do przeszłości i mieć spokój. Kto zatem mówi o jakiejś Polsce, jej tradycji, zwłaszcza o walkach o niepodległość – przegra, gdyż większość nie zaryzykuje nawet kiwnięcia palcem w obronie kraju. Historia może być co najwyżej folklorem.
Takie są dalekosiężne skutki okrągłego stołu, czyli zanegowania wszelkich zasad moralnych, sensu walki o dobro wspólne i późniejszego lansowania przez 20 lat różnego typu kanalii na bohaterów. Mówienie dziś o przynależności do wspólnoty narodowej czy obywatelskiej i wynikających stąd obowiązkach, a zwłaszcza idei obrony interesów państwa na forum międzynarodowym, może tylko pogrążyć w oczach większości głosujących. Polska powinna być terytorium administracyjnym bez żadnych wymagań wobec Rosji i Niemiec. Można się nawet spodziewać, żew miarę rozkładu spowodowanego systemem państwa mafijnego większość oczywiście nie zbuntuje się przeciwko korupcji i gangsterce, ale zapragnie przybycia Niemiec i wprowadzenia wreszcie porządku, gdyż nie będzie to wymagało od niej żadnego ryzyka i wysiłku.
Laicyzacja postępuje
Wśród wyborców Ruchu Palikota dominują ludzie młodzi (ok. 63 proc.), wychowankowie Polski Michnika i Kiszczaka, gdyż są to osoby do 39. roku życia; najstarsi z nich w 1989 r. mieli 17 lat. Taki sam procent wyborców RP pochodzi ze wsi i małych miasteczek, czyli regionów, gdzie najsilniejsze są wpływy Kościoła i PiS. Hasła antyreligijne, antykościelne spotkały się tam z dużym i rosnącym poparciem. Grupa ta, pozbawiona perspektyw, chce awansować, a dzięki reżymowym mediom już wie, co jest lansowane.
Proces laicyzacji będzie postępował w przyspieszonym tempie, a walka z nim z pozycji Radia Maryja spowoduje tylko wzrost popularności Palikota - utożsamienie wszystkich przeciwników nowego wspaniałego świata postępu z katolickimi fundamentalistami. Hierarchia Kościoła katolickiego, popierając PO i tolerując barbarzyństwo na Krakowskim Przedmieściu, jest już duchowo przygotowana nawet do rozmów z Palikotem. Przyjęcie obyczajowej płaszczyzny konfrontacji wyznaczonej przez przeciwnika przesłoni istotę konfliktu i zakończy się dla Polski klęską.
Kanalizacja buntu
Nasi przeciwnicy lepiej od nas wiedzą, jaki rozmiar może przybrać kryzysi dlatego z pewnością służby przygotowały się na jego nadejście i skanalizowanie buntu, by system bezprawia pozostał niezagrożony. Jednym z elementów strategii było wylansowanie Palikota i jego partii. Stoją przed nią dwa zadania: zastąpić zużyty i niepotrzebny już SLD oraz skanalizować ewentualny bunt, by nie wzmocnił on PiS.
SLD stało się dla oligarchii niepotrzebne, gdyż służby powołały, a reżymowe media wylansowały skuteczniejszego obrońcę interesów ekonomicznych – PO. Ponadto postkomuniści utracili zdolność przyciągania młodych. Palikot jest idealnym rozwiązaniem dla pokolenia dzieci Kiszczaka i Michnika, które wybrało przyszłość. Poza tym nie kojarzy się ze starym komunizmem, a już za tydzień nikt nie będzie pamiętał o jego związkach z PO.
Zasady kanalizowania niezadowolenia są znane.Trzeba przejąć k i e r o w n i c t w o w fazie wstępnej, by vacuum było zapełnione. Jesteśmy dokładnie w tym momencie. Trzeba być znanym i wylansowanym do takiej roli przez media. Te już pracują.
Palikot będzie przedstawiany jako główny opozycjonista wobec PO. To on, w świadomości większości, stanie sią realną opozycją, dążącą do reform, a jednocześnie spolegliwą wobec Niemiec i Rosji (to akurat prawda). PiS, zepchnięty do roli obrońcy przed dechrystianizacją, będzie raczej postrzegany jako niezdolny do prawdziwej opozycji.Pozory są zawsze dla ludzi ważniejsze od rzeczywistości. A matrix będą tworzyć reżymowe media.
Porównanie z Węgrami jest nietrafne, gdyż tam AGENTURZE nie udało się stworzyć skutecznej alternatywy wobec Orbana, a katastrofa postkomunistów była całkowita. Leżące na uboczu i małe Węgry nie są tak ważne dla Rosji jak Polska, przez którą prowadzi droga do Niemiec, i bez złamania ducha której realizacja Putinowskich planów zjednoczenia Eurazji jest niemożliwa.
Racjonalne jądro
Jedną z przyczyn całkowitego désintéressement ze strony większości dla obrony niezależności Polski jest widoczny dla wszystkich brak sojusznika Państwa polskiego. W sytuacji popierania przez Unię i USA podporządkowania naszego kraju Rosji, wszelki sprzeciw uznawany jest za bezcelowy i bezsensowny. W takiej sytuacji prawdziwe patriotyczne kierownictwo polityczne nie sprzedawałoby kraju, lecz starało się przeczekać trudny okres do choćby czasowej zmiany koniunktury (a są znaki, że ta właśnie nadchodzi), koncentrując się na budowie siły wewnętrznej kraju, w tym ekonomicznej, by przejść w korzystnych warunkach do działania. Lokaje natomiast rozkradają państwo, niszcząc je, gdyż też chcą zdążyć i starają się wyprzedzać życzenia możnych, by zasłużyć na apanaże poza granicami, jednak w Unii, a nie na Kremlu.
Józef Darski
APPENDIX.
Izabela Brodacka Falzmann
Iza
Żyjemy jak filmowy Truman w świecie kreowanym przez media i nie zaszkodziłoby zastanowić się, czy nasz horyzont nie jest aby z papier- mache?
Rok temu byłam na Białorusi w rodzinnych sprawach i przyznam, że to co widziałam na własne oczy diametralnie różni się od tego co przekazują nam solidarnie wszystkie media. Pozwolę sobie przemówić własnym głosem w okresie kiedy nawet zwierzęta robią to bezkarnie.
Pierwszy raz w życiu byłam na Białorusi 16 lat temu. Pojechałam ze znajomą jej samochodem terenowym Muscel, z dwoma obronnymi psami, wprost do Pińska. Nasz zamysł, żeby samochód nie różnił od spotykanych w terenie powiódł się w 100%. Na szosach spotykałyśmy oprócz różnych wersji prymitywnych samochodów terenowych jeszcze tylko słynnego Ziła 105 ( ził sto piać- trochę ciągnąć, trochę pchać).
Odwiedziłyśmy w Pińsku biskupa Świątka, który znał mego dziadka Włodzimierza Bocheńskiego właściciela majątku Widybór ( można go znaleźć na każdej mapie) i zamieszkałyśmy na wskazanej przez niego kwaterze u Polki, córki przedwojennego oficera, której nie udało się uciec z sowieckiego raju. Niezwykle serdeczna i gościnna osoba nie chciała korzystać z przywiezionych przez nas zapasów. Chciała żebyśmy przeżyły choćby kilka dni tak jak żyło wówczas większość ludzi na Białorusi. Zapamiętałam, że jej emerytura ( jeżeli dobrze pamiętam 240 zajczykow, jak nazywali swoją walutę) wystarczała na 4 kilogramy żółtego sera. Dlatego ser i wędlinę jadła dwa razy w roku – na Boże Narodzenie i na Wielkanoc i to w śladowych ilościach. Połowę emerytury pochłaniał czynsz reszta musiała starczyć na utrzymanie. Jadła prawie wyłącznie kartofle.
Zapamiętałam menu dnia, który poświęciłyśmy na zwiedzanie Pińska: na śniadanie wspaniała kartoflanka, na obiad ołatki, na kolację sałatka kartoflana z 1 ( słownie jednym) śledziem na trzy osoby, którego kupiła na rynku na naszą cześć i dumnie przyniosła za ogon.
Następnego dnia pojechałyśmy do Widybora. Przed wyjazdem znajomi straszyli nas wizją brudnej poleskiej wsi pełnej rezunow z nożami w zębach mordujących znienawidzonych pamieszczikow. Było zupełnie inaczej. Trafiłyśmy do czyściutkiej wsi z drewnianymi schludnymi domkami i maleńkimi ogródkami. Zapamiętałam ścieżki wysypane świeżym, żółtym piaseczkiem. Ludzie witali nas bardzo serdecznie i pytali, kiedy wracamy. Odpowiadałam ze ściśniętym sercem, że nigdy. Nawet gdyby jakimś cudem zmieniły się stosunki własnościowe w Europie i zechciano nam oddać naszą ziemię, nie byłoby sensu jej brać. Po przeprowadzonych przez sowietów melioracjach Widybór zamienił się w step porośnięty karłowatymi brzózkami.
W pobliskim Osowie odwiedziłyśmy syna łowczego dziadka. Byli szczęśliwi, że mogą nas godnie przyjąć- tego dnia mieli odrobinę masła do chleba. Mężczyzna powiedział nam, że ostatnio ( 16 lat temu) władze przydzielały każdemu po 10 hektarów z naszego majątku, ale nikt nie chciał tego brać. Po co ziemia, która nie będzie rodzić.
Wracałam do Warszawy zupełnie załamana. Tu ważne zastrzeżenie. Nie wypowiadam się w imieniu ziemiaństwa, ani w imieniu ziemiaństwa kresowego, ani nawet rodziny- wyłącznie w swoim własnym.
Gdybym spotkała zamożnych ludzi żyjących spokojnie na naszej rozparcelowanej ziemi, byłabym naprawdę szczęśliwa i zapomniałabym o wszelkich roszczeniach. Napotkałam jednak bezbrzeżną nędzę i – jak mi się wtedy wydawało- całkowity brak perspektyw. Walec historii zgniótł tych ludzi bardziej niż nas. Byli bez żadnych przyczyn wywożeni na Syberię ( jak mówili całymi ulicami) tylko dlatego, że gdy sowieci zamknęli mojego dziadka w więzieniu w Pińsku udali się do władz z delegacją prosząc o jego uwolnienie. Wykazali niską świadomość klasową, więc dziadek został natychmiast zamordowany a oni ukarani wywózkami.
Świadomość zbiorowa obija się od brzegu do brzegu jak kiepski żeglarz w wąskim kanale.
Po stereotypie, jakim był pan krwiopijca grzejący sobie nogi w rozpłatanym brzuchu parobka, przyszedł czas na stereotyp dobrego ojca, dzięki któremu jego ciemni i niezdolni do samodzielnego życia poddani żyli w harmonii i w dobrobycie i przy każdym powrocie pana z zagranicznych wojaży witali go jak rodzina, z błogosławieństwem na ustach ( ale z czapką w ręku, albo podejmując pod nogi). Prawda nie jest bynajmniej pośrodku. Jest gdzie między tymi skrajnymi stereotypami, komplementarna. Wydaje mi się, że obowiązuje tu humanistyczny odpowiednik zasady Heisenberga.
Jeżeli opiszemy dokładnie życie ziemiaństwa, skupimy się na balach, polowaniach, kuligach, obrazach i posągach w parku, a nawet na pracy u podstaw, jaką było uczenie wiejskich dzieci i leczenie chorych- poddani (czy najemni chłopi) stają się florą i fauną tamtych okolic. Od czasu do czasu jakiś Gryciuk zabłyśnie w tej narracji tak, jak opowiada się o koniu wyróżniającym się ze stada maścią, zachowaniem albo tragicznym losem.
Jeżeli skupimy się na autentycznych losach ludzi ze wsi – trudno uwierzyć, że w cieniu dworu toczyło się tak ciekawe, prawdziwe, pełne dramatów życie, tak bardzo różne od tego wzorcowego, ziemiańskiego.
Siedząc na ganeczku z ludźmi, którzy pomimo naszych protestów zabili na naszą cześć ostatniego królika i otworzyli butelkę porzeczkowego wina ( przyznam, że wypicie tego wymagało sporego samozaparcia) przeżyłam coś bardzo dziwnego. Pełną identyfikację z tymi ludźmi bez odrzucenia dziedzictwa rodzinnych opowiadań, czyli rzeczywistości widzianej z punktu widzenia górującego kiedyś ( nawet topograficznie) nad wsią dworu. Oni powiedzieli, że czują coś podobnego. Nasze wspomnienia w przedziwny sposób się spotkały, bez poczucia obcości, wyższości czy niższości, bez resentymentów. Dobrze wspominali dziadka, który pomagał im na przednówku ( było to kolejne, nawet nie następne pokolenie, ale pamięć przetrwała) i moją matkę, która pisała w Warszawie prace dyplomową na SGH na temat rolnictwa poleskiego. Miała zamiar zająć się intensyfikacją gospodarki i parcelacją tego ogromnego i prowadzonego ekstensywnie majątku. Powiedziała kiedyś, że psy w Widyborze jadły lepiej niż ludzie na wsi i było to jej zdaniem niedopuszczalne. Była osobą niezwykłej uczciwości, więc wierzę jej a nie różnym „ziemianom”, którzy niedawno odkryli swe wątpliwe pochodzenie i zajmują się hagiografią stosunków na kresach Rzeczpospolitej w stylu Chaty wuja Toma.
Rok temu, przed samymi wyborami na Białorusi, wybrałam się z córką do Brześcia w poszukiwaniu dokumentów.
Doznałam szoku- szoku pozytywnego. Z poprzedniej podróży zapamiętałam Brześć jako jedną wielką ruinę. Rozpadające się kamienice, nieliczne bloki z wielkiej płyty, puste sklepy i szarzy ludzie patrzący w ziemię i nie odpowiadający na najprostsze pytania.
Obecnie Brześć jest przepięknie odnowiony. Z ogromnym pietyzmem odrestaurowano przedwojenne domki i kamieniczki. Gdyby mnie ktoś wypuścił z samochodu na jednym z bulwarów i zapytał gdzie jestem, odpowiedziałabym, że w południowej Francji.
Sklepy były zaopatrzone lepiej niż w Warszawie, produkty o wiele tańsze ( dla nas), ludzie dobrze ubrani, dzieci z kolorowymi plecakami. Rozmawiali swobodnie, podejmowali rozmowę z Polakami. ( akcent zdradzał nas natychmiast). Żadnych milicjantów na rogach ulic, którymi nas straszono w Polsce. Przez cały tydzień widziałyśmy tylko jeden radiowóz i to z daleka. Nikt nas nie legitymował, nikt nie sprawdzał naszych bagaży. W archiwach przyjmowano nas bardzo życzliwie ( 16 lat temu nikt nie chciał nawet podnieść głowy znad biurka).
Wieczorami w hotelu słuchałam przedwyborczych wystąpień Łukaszenki z prawdziwym zainteresowaniem, wręcz fascynacją. Powiem więcej – całkowicie zgadzałam się z jego diagnozą. Mówił jak wielkim problemem jest unowocześnienie Białorusi bez pozbycia się ( kak w Polsze) własności ziemi, banków i kluczowych przedsiębiorstw. W jaki sposób prowadzić prywatyzację i reprywatyzację, żeby nie oznaczało to zniszczenia do gruntu tego wszystkiego, co z takim trudem zbudowano ( kak w Polsze) i wyrzucania ludzi na bruk. Ironicznie podśmiewał się z pomarańczowej rewolucji na Ukrainie gdzie „ rewolucjonistom” dostarczano cateringowe posiłki i pozwalano tańczyć na placach. Przypomniał, że to oni Białorusini wsadzili Rosjan na „czemodany”.
Jestem dość podejrzliwa, szczególnie wobec reżimu, który od lat przedstawia się nam jak imperium diabła wcielonego. Wchodziłam na podwórka, żeby sprawdzić czy czasem Brześć nie jest „patiomkinowską wsią”. Rozmawiałam z ludźmi przy każdej okazji. Wszyscy mówili żeby nie ulegać stereotypom. Wielu z nich widzi w Łukaszence jedynego obrońcę przed zamachem obcego kapitału na ich narodową własność.
Nie wiem jak wyglądały wybory w Mińsku, bo Brześć to jednak prowincja, nie wiem jak liczono głosy i kogo bito. Nie wiem również, kto manifestował na ulicach i za jakie pieniądze organizowano protesty.
Wiem jednak dobrze, jaka była atmosfera w Brześciu w przeddzień samych wyborów bo tam byłam. Nikt mi nie wmówi, że ludzie się bali. Ulotki innych kandydatów rozdawano bez przeszkód na ulicach i w kawiarniach, dyskutowano z cudzoziemcami.
Jeszcze kilka informacji o Białorusi. Zastanawiający jest brak żebraków i pijaków na ulicach. (Oczywiście można twierdzić, że Łukaszenko każe ich wyłapywać i mordować.) Wyjaśnienie uzyskałyśmy od wysokiego rangą polskiego dyplomaty. Każdy, kto zgłasza się po zasiłek, wraz z zasiłkiem otrzymuje łopatę do odgarniania śniegu albo miotłę. Ulice są posprzątane, a większość bezrobotnych woli w tej sytuacji iść do pracy, której nie brakuje. Zarobki bywają niskie, ale czynsze też są niewysokie, więc nie ma bezdomnych, których potem trzeba jak w Polsce obejmować specjalnym programem wychodzenia z bezdomności.( Kosztującym podatnika około 4000 od bezdomnego, czyli 10 razy tyle ile wynosił jego czynsz)
W czasie naszego pobytu Łukaszenko zarządził, że dzieci i młodzież szkolna jeżdżą bezpłatnie. Nie jest to zgodne z gospodarką rynkową, ale rozsądne, gdyż dzieci kilometrami chodziły na piechotę oszczędzając na biletach. Gospodarkę rynkową trzeba wprowadzać ewolucyjnie, a nie ( kak w Polsze) rewolucyjnie- twierdzi Łukaszenko.
Kawiarnie i restauracje są eleganckie, łazienki czyste, potrawy wręcz wykwintne i tanie. Obsługa bardzo grzeczna- łączy profesjonalizm z kresowa życzliwością i dobrodusznością. Kelnerka dzwoniła dla nas ze swego telefonu do konsulatu, udzielano nam chętnie wszelkich informacji. Najbardziej mnie jednak ujmuje, że w przeciwieństwie do naszych barbarzyńców, Białorusini w Brześciu nie niszczą swego i cudzego dziedzictwa kulturowego, dbają o każdą kamieniczkę, remontują kościoły i cerkwie.
Nie twierdzę, że na Białorusi jest raj i powszechny dobrobyt. Twierdzę, że 16 lat temu była tam nędza tak bezbrzeżna, że trudno sobie wyobrazić, że ludzie mogą tak żyć nie buntując się. Ludzie w Widyborze pytani o rządy Łukaszenki mówili: „ nie jest źle, zawsze może być gorzej”. Dobrze wiedzieli co mówią, bo przeżyli wywózki, tortury i śmierć głodową dzieci.
Czujemy się bogaci wobec Białorusinów i patrzymy na nich z mieszaniną politowania i wyższości. Uważmy, że jesteśmy uprawnieni do wtrącania się w sprawy niezawisłego państwa, do wpuszczania, albo nie do Polski jego przedstawicieli. Zamiast zajmować się trudnymi polskimi sprawami nasi przedstawiciele, za pieniądze podatnika zabawiają się sianiem fermentu w obcym kraju.
Czy życzylibyśmy sobie, aby po pokazaniu w mediach policjantów szarpiących przed pałacem prezydenckim człowieka z krzyżem ( choć wielu osobom, w tym mnie, bardzo się to nie podobało) odebrano nam prawo do swobodnego poruszania się po Europie i nawoływano do zamachu stanu w Polsce.
Żyjemy, jak filmowy Truman, w świecie kreowanym przez media i nie zaszkodziłoby zastanowić się, czy nasz horyzont nie jest aby z papier - mache?
Subskrybuj:
Posty (Atom)
