Lemingoza uleczalna * viilo

.

Wielki Fetor

Drążąc sztolnie w złogach mentalnego gówna pogrobowców komuny

..

Leming polski

Leming nie jest zjawiskiem typowo polskim, wystepuje on rowniez w cywilizowanym swiecie, gdzie na szczescie nie jest tak powszechny jak w 3rp, ani tak skazony sowieckim awansem spolecznym. Ale zostawmy te sprawy na boku i zastanowmy sie nad mozliwoscią dotarcia do pojedynczych lemingow i takiego ich politycznego uswiadomienia by w nastepnych wyborach glosowali na oboz narodowy.
Leming to zwierzatko stadne az do bolu i trudno wyobrazic sobie pojedynczego leminga poruszajacego sie w przeciwnym kierunku niz reszta stada. Dlatego panie Glinski i panie Kaczynski trzeba mierzyc znacznie wyzej niz wam ostatnio do glowy przyszlo. Trzeba cale polskie stado lemingow zmusic do wykonania ostrego zwrotu. Nie trzeba do tego wcale jakiejs gigantycznej, stalinowskiej inzynierii spolecznej. Przyklad dala Norwegia po drugiej wojnie swiatowej. Opisal to dwa lata temu Stary Wiarus i tam odsylam po detale.

W tym 3 milionowym kraju wystarczylo 25 szubienic dla najgorszych zdrajcow Norwegii kolaborujacych w czasie okupacji z Niemcami. Wystarczylo to, by wiadomosc "nie idźcie wiecej tą drogą" dotarla i skutecznie wryla sie w pamiec tamtejszych lemingow.
We wspolczesnych polskich warunkach 300 szubienic dokona podobnej transformacji lemingozy. Powiedzmy jeszcze dodatkowe 50 w zapasie, aby nie dopuscic do sytuacji w ktorej wysuszona na wior Monisia musialaby sama sobie te patyczki strugac.
Tylko tyle i rownoczesnie az tyle trzeba by stado lemingow nigdy wiecej nie poparlo zasranych peowskich i WSIowych zaprzancow, skurwionych sedziow i prokuratorow, oraz zarzyganych meneli z mainstreamu, by nigdy wiecej nie wybieralo latwych karier rodem z PO, PSL, PZPR, WSI, GW i okraglego stolu.

Melodia odleglej przyszlosci? Niestety.
Na razie zdarzenia toczą sie w odwrotnym kierunku. 96 smolenskich trupow stalo sie sakramentem bierzmowania dla polskich lemingow, aktem umocnienia ich wiary w pomune i kolejnym seansem nienawisci wobec polskich patriotow.

Jeg ønsker å være en borger av Andre Norge!

http://wtemaciemaci.salon24.pl/192468,jeg-nsker-v-re-en-borger-av-andre-norge#

Vidkun Abraham Lauritz Jonssøn Quisling (1887-1945)

Rozejrzawszy się nieco w historii Norwegii, niniejszym udzielam bezwarunkowego poparcia wizjonerskiemu pomysłowi pana ministra Sikorskiego, by Polskę uczynić Drugą Norwegią.

Jestem za tym, by Polska stała się jak najszybciej Drugą Norwegią. Nie tylko z powodu gazu.

Doświadczenia Pierwszej Norwegii są wprost bezcenne dla Polski i wiele możemy się od tego kraju nauczyć. Na przykład, konsekwentnego postępowania z kolaborantami działającymi na rzecz wrogiego mocarstwa:

1. Olav Aspheim, stracony 19 marca 1948, Oslo

2. Per Fredrik Bergeen, stracony 12 lipca 1947, Trondheim

3. Hermann Eduard Franz Dragass, stracony 10 lipca 1948, Kristiansten

4. Einar Olav Christianen Dønnum, stracony 22 kwietnia 1947, Akershus

5. Hans Birger Egeberg, stracony 4 pa_dziernika 1945, Kristiansten

6. Harald Grøtte, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten

7. Alfred Josef Gärtner, stracony 8 sierpnia 1946, Bergen

8. Albert Viljam Hagelin, stracony 25 maja 1946, Akershus

9. Olaus Salberg Peter Hamrun, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten

10. Harry Arnfinn Hofstad, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten

11. Reidar Haaland, stracony 17 sierpnia, 1945 , Akershus

12. Bjarne Konrad Jenshus, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten

13. Johny Alf Larsen, stracony 29 maja 1947, Bodø

14. Aksel Julius Mære, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten

15. Hans Jakob Skaar Pedersen, stracony 30 marca 1946, Sverresborg

16. Eilif Rye Pisani, stracony 2 kwietnia 1947, Bergen

17. Vidkun Quisling, stracony 2 października 1945, Akershus

18. Kristian Johan Randal, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten

19. Henry Rinnan, stracony 1 lutego 1947, Kristiansten

20. Max Emil Gustav Rook, stracony 5 czerwca 1947, Sverresborg

21. Harry Aleksander Rønning, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten

22. Arne Braa Saatvedt, stracony 20 października 1945, Akershus

23. Ragnar Skancke, stracony 28 sierpnia 1948, Akershus

24. Holger Tou, stracony 30 stycznia 1947, Sverresborg

25. Ole Wehus, stracony 20października 1945, Akershus

Objaśnienie:

Po zakończeniu II wojny światowej, norwescy poputczycy nazizmu straszyli, w sposób całkowicie identyczny jak polscy poputczycy komunizmu po 1989 roku, że powojenny rząd norweski zmierza do wymordowania wszystkich członków kolaborującej z Niemcami norweskiej partii faszystowskiej, Nasjonal Samling, czyli około 50 000 osób, ca. 2% ludności kraju.

W publicznych debatach, zwolennicy karania norweskich kolaborantów nazywani byli wtedy “frakcją lodową”, że niby serca mieli jak z lodu. Norweskie autorytety moralne, całkiem jak w III RP, załamywały ręce nad ohydnym polowaniem na czarownice uprawianym przez norweską prasę. Zwolenników gorących serc, przytulenia, odpuszczenia, zapomnienia i grubej kreski nazywano “frakcją jedwabną”.

W wyniku szerokiej debaty publicznej, wyłonił się w końcu consensus Norwegów, że dla narodu wyzwolonego z niewoli jedwab jest luksusem, natomiast sprawiedliwość jest dobrem podstawowym. W niespełna trzymilionowym wówczas kraju, aresztowano 28 750 członków Nasjonal Samling. Znakomita większość została zwolniona bez procesu lub uniewinniona przez sądy. Kilkanaście procent ukarano krótkotrwałym więzieniem lub grzywną. 200 osobom postawiono zarzut zdrady, karanej w Norwegii śmiercią. 170 uniewinniono, 30 skazano na śmierć, 25 stracono. Następnie zaprzestano w Norwegii wykonywania kary śmierci, którą potem ostatecznie zniesiono w latach 70-tych XX wieku. kiedy kwestia kolaboracji z wrogim mocarstwem zupełnie nikogo już w Norwegii nie interesowała, jako dawno rozwiązana.

remanent z 2011

Wyborów nie dało się wygrać

KANAP | 11.10.2011

Z perspektywy czasu można przyznać, iż od roku 2005, kiedy rozpoczęła się medialna nagonka na partię Kaczyńskiego największe szanse PiS miał po wejściu w przymierze medialne z SLD i uzyskaniu dostępu do programu pierwszego. W swojej naiwności mając namiastkę władzy w latach 2005-2007- będąc w koślawej koalicji z Samoobroną i LPR - w niezrozumiały dla mnie sposób zabiegano o różnorodność w TV publicznej, czego szczytem było zatrudnienie T. Lisa. Pełnia szaleństwa i polityczna próba samobójcza w jednym. Wracając do roku 2010 i wyborów prezydenckich po odzyskaniu programu pierwszego TP ograniczono się do już istniejących audycji, a wtedy należało utworzyć nowe programy polityczne z prawicowymi prowadzącymi. Jednak obawiano się oskarżeń mainstreamu - tylko temu środowisko zależy na utrzymaniu statusu quo i nie ma, co zwracać na nich uwagi, chyba tylko po to, żeby działać na przekór ich jękom. Kaczyński przegrał starcie w 2010 sześcioma punktami procentowymi.

Niewykorzystane szanse bardzo mocno się mszczą, co ciekawe podobnie jak w futbolu - tam niestrzelone bramki z stu procentowych sytuacji błyskawicznie przekształcają się w gole dla rywala. Dlatego tak ważne jest wykorzystanie swoich przysłowiowych pięciu minut. Platforma tego nie zmarnowała, wchodząc do państwowej TV wymiotła niewłaściwych pracowników, powołała zarząd w odpowiednim dla siebie składzie nie zważając na protesty Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, którzy alarmowali: „Ich wybór do władz TVP traktujemy, jako zastosowanie parytetu politycznego i podważanie idei nowej ustawy medialnej o odpolitycznieniu mediów publicznych”. A salon chwalił partię władzy za perfekcyjne posunięcie utrwalające demokrację, bo w narracji salonu zawłaszczanie władzy jest dobre, jeżeli dokonują tego nasi, przez ośrodek wpływu namaszczeni - podobne czyny onych już nie są dobre, ale stanowią namacalny przykład totalitarnych zapędów. Wkrótce wyciszyły się głosy anonimowych pracowników TV cytowanych przez „Rzeczpospolitą”: „Tyle Platforma mówiła o odpartyjnieniu mediów publicznych, a właśnie za jej przyzwoleniem wybrano najbardziej dotąd upartyjniony zarząd telewizji”. Dokonało się, a jak wiadomo „Audaces fortuna iuvat timidosque repellit” („Śmiałym los sprzyja i bojaźliwych odtrąca”).

Sytuacja przed parlamentarną konfrontacją nie malowała się w jaskrawych kolorach. Do przyjaciół z komercyjnych telewizji (słowa A. Wajdy) dołączyli oswojeni towarzysze z publicznej. Odpowiednikiem takiej dysproporcji na polu walki byłaby pewnie baśniowa i nieprawdziwa opowiastka (która chyba krążyła w PRL, jako fakt historyczny, ale to już niech wypowiedzą się starsi) o kawalerzystach z szablami szarżujących na niemieckie czołgi. To nie mogło skończyć się dobrze. Nierówność potencjałów generowała katastrofalne reperkusje, z błahych błędów opozycji - pretendującej po laur zwycięstwa - tkano szatę Dejaniry (frazeologizm mitologiczny), którą w ostatnich dniach ubrano Kaczyńskiemu i tak umarła cała nadzieja na triumf. Mimo dobrej kampanii, wysiłku setek ludzi rezultat był identyczny PO 39%, PiS 29%. Monitoring fundacji Batorego (nie obejmuje ostatnich dni, biorąc poprawkę, iż prowadzony był pod przewodnictwem sympatyka PO) z okresu 19 września- 2 października dokumentuje stosunek telewizji do liderów poszczególnych partii. I tak w „Faktach” TVN Donald Tusk pokazywany był w 47,6% czasu antenowego pozytywnie a w 51,6% neutralnie. W tym samym ośrodku medialnym Kaczyński pozytywnie nie zaprezentował się ani razu za to 40,6% czasu spędził, jako bohater negatywny. Prezes Rady Ministrów w „Wydarzeniach” Polsat korzystnie wystawiany był 8,7%, a resztę neutralnie. Szef opozycyjnej partii negatywnie 5,7%, pozytywnie 1,8%, a neutralnie 92,5%.Kaczyński w „Teleexpresie” 11,7% negatywnie i 4,6% pozytywnie, Tusk 10,8% pozytywnie i 89,2% neutralnie. Na koniec uwaga rewelacja „Wiadomości” TVP1 Kaczyński tylko neutralnie, obecny premier 2,9% pozytywnie, 4,5% czasu negatywnie.

Niedowiarkom podam przykład lidera SLD, obecnie obwinianego przez kompanów za porażkę lewicy. Z tego samego źródła Fundacji Batorego, jak telewizje pokazywały Napieralskiego: „Wydarzenia” Polsat 29,3% negatywnie, „Fakty” TVN 69,7% negatywnie, „Panorama” TVP2 33,2% negatywnie. Gigantyczny przeskok z pozytywnej kampanii prezydenckiej, w której nikomu nie zagrażał i nie miał szans na wejście do finału, więc nawet jak prowadził kampanię polegająca na rozdawaniu jabłek i śpiewaniu, na szklanym ekranie był uroczą, nowoczesną lewicą. W boju parlamentarnym szef SLD już jawił się, jako niedojrzały goguś oderwany od problemów ludzi pokrzywdzonych i potrzebujących. Mainstream miał w tym momencie swojego lewicowego kandydata – Janusza Palikota.

Współcześnie nie ma, co debatować nad usunięciem Kaczyńskiego (jak proponuje Warzecha, ten sam, który na początku PJN-u wspierał rozłamowców). Przyczyny porażki to nie lider PiS, tylko telewizje, obecnie można z całą pewnością stwierdzić, kto ma telewizję ten wygrywa. Konstatacja jest tym bardziej przykra, że sympatie telewizyjne się nie zmienią. I za 4 lata zobaczymy ten sam scenariusz. A rozwiązania pozostają dwa, oba z rodzaju mission impossible. Pierwsze stworzyć własną telewizję o szerokim zasięgu - nie realne, bo na to potrzeba setek milionów złotych. Wariant drugi, zniszczyć wizerunek bezstronnych mediów, który teraz jest dominujący w społeczeństwie. Tendencyjnym ośrodkom się nie ufa, przestaje się je oglądać, a w wypadkach najbardziej pozytywnych głosuje się na przekór prezentowanym w mediach opiniom. Z ostatniego sondażu TNS OBOP, w którym pytano ludzi o stronniczość telewizji, procent respondentów dostrzegający ten problem niemal pokrywa się z wynikiem parlamentarnym PiS, 31% osób ankietowanych stwierdziło, iż TVN sprzyja koalicji PO-PSL.
Czyżby prawdziwym rywalem Prawa i Sprawiedliwości były telewizornie?

APPENDIX   2012.

Anihilacja społeczeństwa

08.11.2012  Apap  Oczami chłopa

Patrzę i oczom nie wierzę, w to co wyłania się z zamętu współczesnej rzeczywistości nie napawa bynajmniej optymizmem i nadzieją na zmianę, dla szeroko pojętego społeczeństwa. Wszystkie elementy społecznych zależności, politycznych posunięć, ekonomicznych prawideł i gospodarczych priorytetów wskazują jednoznacznie na celowe i konsekwentne eliminowanie pewnych grup społecznych. Widać gołym okiem nie od dziś, jak bardzo rządzących uwiera istnienie milionów ludzi bedących kulą u nogi obecnego systemu. Robotników, szwaczek, chłopów i pozostałych - nisko ocenianych przez rząd zawodów jest zbyt wiele i tylko kłopot z nimi. Rozpoczęto proces eliminacji sporej części tej warstwy społecznej - jak? Oto kilka przykładów:

1 - Ograniczony dostęp do służby zdrowia, pozbawienie możliwości leczenia w przypadku ciężkich chorób z powodu wysokich kosztów leczenia, a w ogólnie dostepnych opcjach - biurokracja lub problemy samych placówek leczniczych uniemożliwiają podejmowanie leczenia (z powodu braku selekcji naturalnej stworzono system eliminujący słabe ogniwa na różnych etapach ich rozwoju)
2 - Wspomniane grupy społeczne skazane są na pracę za głodowe wynagrodzenia, które nie tylko nie dają możliwości zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych ale pogłębiają degradację społeczną co w konsekwencji prowadzi do psychicznego i fizycznego załamania zdrowia. Dzięki utrzumywaniu takich tendencji stopniowo ulega zmniejszeniu liczebność populacji tych zepchniętych na margines życia społeczności.
3 - Duża liczba osób bezrobotnych - ta grupa ludzi pozbawiona jest jakiejkolwiek przyszłości, wielu z nich popada w róznorakie uzależnienia, konflikty z prawem, bezdomność i charakteryzuje się znikomym przyrostem naturalnym a co za tym idzie zmniejsza się w szybkim tempie.