-novaja- Polsza * loty przerywane

http://rotmistrz.salon24.pl/

Ducatus Pomeraniae

„Naród, który nie wierzy w wielkość i nie chce ludzi wielkich, kończy się. Trzeba wierzyć w swą wielkość i pragnąć jej” - ks. Stefan Wyszyński ------------
"Z inteligencją komunistyczną trudno mi znaleźć nić porozumienia. Posługują się intelektem, aby rzeczy fałszować" - Zbigniew Herbert --------------

 Gdzie nie ma mądrych starców, nie ma też dobrej młodzieży" - przysłowie kaukaskie

Zbigniew Herbert

*****

Smolensk 2010 - MOCKBA 1945

Zaopatrzyłem się wczoraj w książkę Piotra Kołakowskiego „Pretorianie Stalina. Sowieckie służby bezpieczeństwa i wywiadu na ziemiach polskich 1939 – 1945”. Przy wertowaniu w drodze do domu w oko wpadł mi jeden fragment. Mimo różnic, pewna analogia z katastrofą smoleńską nasuwa się sama. Choć niektórzy będą twierdzić, że to był „inne czasy”.

29 marca 1945 roku porwani przez NKWD przywódcy polskiego państwa podziemnego odlecieli do Moskwy. Na pokładzie samolotu znajdowali się: trzej ministrowie krajowi - Adam Bień, Antoni Pajdak, Stanisław Jasiakiewicz oraz Kazimierz Bagiński, Stanisław Mierzwa, Zbigniew Stypułkowski, Kazimierz Kobylański, Józef Chaciński, Franciszek Urbański, Eugeniusz Czarnowski, Stanisław Michałowski i Józef Stemler-Dąbski.

Podczas przelotu samolot musiał przymusowo lądować w okolicach Iwanowo-Wozniesieńska. Najprawdopodobniej Polacy mieli zginąć w katastrofie lotniczej i tylko sprawności pilota, niewtajemniczonego w zamiary NKGB, zawdzięczali życie. „Po kilku godzinach lotu – mgła, śnieg. Jeszcze po pewnym czasie z kabiny pilota wyszedł jeden z majorów i podszedł do stojącego nad leżącym Dąbskim kapitana: „Znajetie – Moskwa nas nie prynimajet”, po czym pilot machnął ręką i wrócił. Po pewnym czasie przyszedł znowu, wziął mapę lotnisk, patrzył na nią przez chwilę, potem zmiął i z wściekłością rzucił na ziemię. Wyszedł. Po pewnym czasie znów przyszedł zdenerwowany i powiedział stłumionym głosem do kapitana „Benzyny nie ma, lotniska nas nie przyjmują, koniec”. Wtedy kapitan odsunąwszy ze słowami „Adajti” majora który z nim rozmawiał – wszedł do kabiny, pilota odsunął energicznie, złapał za kierownicę i zaczął walić ku ziemi. I … bez kapotażu równo wylądował na polu w śniegach. Było to tak wspaniałe, że Polacy, którzy zrozumieli, że poświęcono także dla „politycznej” katastrofy również i 4 bolszewików, naprawdę szczerze bili lotnikowi brawo”*.

*Piotr Kołakowski, Pretorianie Stalina. Sowieckie służby bezpieczeństwa i wywiadu na ziemiach polskich 1939 – 1945. Warszawa 2010, str. 365

Adam Bień tak to wspominał:

Odlot z Okęcia nastąpił 29 marca 1945 r. O godzinie 10-tej przy pogodzie słonecznej i ciepłej. W miarę upływu czasu i lotu na wschód świat szarzeje, znikają zarysy ziemia o godzinie 14-tej mamy już pod sobą tylko biały całun chmur. Odległość Warszawa - Moskwa wynosi około 2 tysiące kilometrów, więc spodziewaliśmy się lądować o godzinie 14-tej. Kiedy minęła ta godzina, pytam majora, dlaczego nie lądujemy. Major odpowiada, że z powodu mgły Moskwa nie przyjmuje samolotów, a nasz skierowano na inne lotnisko. Na niskim już pułapie lecimy dalej na wschód, widzimy pod sobą nieznany kraj rosyjski, rozległe lasy, liczne rzeki, rzadkie osiedla. Płyną godziny 15-ta, 16-ta, 17-ta. O pełnym już zmroku samolot nasz gwałtownie obniża lot i jak wielki pocisk z łoskotem wbija się w głęboki śnieg jakiegoś nieprzejrzanego pustkowia, pozbawionego jakiejkolwiek sygnalizacji. Gwałtowny wstrząs, cisza. Drzwi kabiny załogi otwierają się z trzaskiem. Staje przed nami pilot - szczupły młodzian, ciemny kombinezon, chuda, ciemna twarz, ręce dygocą. Pilot krzyczy prawie, że paliwa miał już tylko na dwadzieścia minut lotu. W tej chwili olśniewa mnie myśl: - a może lądowanie samolotu w ogóle nie było zaplanowane, a pilot teraz dopiero zrozumiał ów fakt i wszystkie jego konsekwencje. Dlatego zareagował tak żywo i tak niezwykle w tutejszym stylu życia. Pilot wyskakuje z samolotu i znika. Za pilotem milczkiem wychodzą obaj oficerowie i znikają. Znikają już na zawsze. Wśród gęstniejącej ciemności i ciszy kilka godzin siedzimy w samolocie utopionym w śniegu. Nic się nie dzieje, nic nie rozumiemy. Przychodzi wreszcie oddział wojska. Zwykli żołnierze rosyjscy, w szarych szynelach, z karabinami, rozkazują opuścić samolot. Po kolei wyskakujemy w głęboki śnieg, jeden za drugim w ciasnym otoczeniu zbrojnych żołnierzy brniemy powoli do odległego, słabo oświetlonego budynku. Stajemy tu w mrocznym korytarzu i bacznie strzeżeni długo stoimy. Prócz żołnierzy nie widzimy nikogo. Na ich sygnał wychodzimy na jakiś plac, gdzie znowu czekają na nas czarne limuzyny. Wsiadamy. Drogą wyboistą, krętą i ciemną jedziemy wolno przez nędzne miasteczko tonące w mroku nocy, pełne topniejącego śniegu i wody. Wjeżdżamy wreszcie w rozległą bramę i stajemy na rozległym, bezludnym podwórzu ze wszech stron ogrodzonym. Wśród ciemności i ciszy siedzimy tu ponad godzinę. Ruszamy wreszcie znowu i po dłuższej jeździe dobijamy do jakiegoś jasno oświetlonego budynku. Anonimowe, milczące osobistości raczą nas tu chlebem, kiełbasą, cienkim czajem, papierosami, raczą nawet wódką, choć wódki nie pijemy. Jesteśmy głodni, jemy chleb z kiełbasą, pijemy czaj, pieniędzy nikt od nas nie żąda i my pieniędzy rosyjskich nie mamy. Opuszczamy stołówkę i tymiż samochodami przyjeżdżamy na dworzec kolejowy. W ciasnej asyście żołnierzy wychodzimy na peron. Na budynku stacyjnym czytam napis: Iwanowo-Wozniesieńsk. Nie dotarliśmy do gen. Iwanowa w polskim Radomiu. Dotarliśmy do miasta Iwanowo, 300 kilometrów od Moskwy. Czy ów zbieg imion własnych był przypadkowy, czy może był potrzebny jako argument w jakiejś zawiłej dialektyce przewidywanej w przyszłości? Nie wiem i nigdy zapewne nie będę tego wiedział. Tak samo jak nie wiem, czy lądowanie w Iwanowie było zaplanowane. Pewne jest, że nie było uzgodnione z pilotem, bo inaczej zbyt skąpy zapas paliwa i dramatyczna jego reakcja po lądowaniu byłyby niezrozumiałe. Jest raczej prawdopodobne, że pilotowi po minięciu Moskwy nie podano lotniska docelowego, a wskazano jedynie kierunek lotu. Dlatego od Moskwy leciał już na niskim pułapie, oczekując lada chwila rozkazu lądowania. Kiedy jednak znalazł się w zasięgu Iwanowa, a dalsze lotniska były już, być może, poza zasięgiem jego możliwości technicznych - brak paliwa i noc - wtedy dla ratowania ludzi, siebie i maszyny sam zdecydował i zaryzykował lądowanie w Iwanowie, na pustkowiu pokrytym głębokim śniegiem i do przyjęcia samolotu nie przygotowanym. Lądowanie w Iwanowie było zatem przypadkowe i wbrew woli nieznanych dysponentów lotu, których przerażający zamiar pilot teraz przejrzał. Dlatego po wylądowaniu trzęsły mu się ręce. Rozumiał, jakiego niebezpieczeństwa uniknął, ale rozumiał również, na jakie nowe niebezpieczeństwo się naraził przez to, że nie wykonał rozkazu.

http://jozwa22.republika.pl/14/okulicki.htm

ANEKS.

Rozmieszczenie szczątków Tu-154 - jednak była eksplozja?

Rozmieszczenie szczątków Tu-154

Poniżej znajduje się uzupełniona, w stosunku do mojej poprzedniej notki, mapa rozmieszczenia szczątków Tu-154.

Link do rysunku w dużej rozdzielczości

Lista zaznaczonych elementów (czerwone cyfry)

(1) prawy poziomy statecznik, (2) statecznik pionowy wraz z lewym poziomym, (3) prawy silnik, (4) poszycie tylnej części kadłuba, (5) tył kadłuba, (6) prawe skrzydło, (7) prawe podwozie, (8) lewe podwozie, (9) centralny silnik, (10) lewy silnik, (11) element kadłuba z oknami, wymiar 2x2 m

Elementy, których nie widać na zdjęciu satelitarnym

(12) element kadłuba, wymiar 7x2 m (zdjęcie)

(13) element kadłuba, wymiar podłużny ca 6 m, wymiar poprzeczny szacowany 2 m, (widoczny na filmie S.Wiśniewskiego - kadr z zaznaczonym obszarem)

(14) element kadłuba, wymiar podłużny ca 7 m, wymiar poprzeczny szacowany 3 m, (widoczny na jednym ze zdjęć ofiar, fragment z zaznaczonym obszarem)

(15) przednie podwozie (zdjęcie)

Charakterystyczne punkty orientacyjne (purpurowe cyfry)

(1) czarna skrzynka, (2) dwupienna brzoza, (3) pierwsze zachowane na terenie katastrofy drzewo, wisi na nim element kadłuba oznaczony numerem 12.

Dodatkowo :

• żółtymi liniami oznaczono obszar, gdzie nie zachowały się żadne zarośla ani drzewa,
• niebieskimi okręgami zaznaczono miejsca, gdzie występowały płomienie.

Jednak była eksplozja?

Rozmieszczenie elementów wraku, a zwłaszcza oznaczonych numerami 12,13,14 wskazuje na wystąpienie eksplozji. Spójrzmy najpierw na element 12. Jest on zawieszony na drzewie, pionowo, w kierunku przeciwnym do ruchu samolotu. Jego brzegi są wygięte w kierunku drzewa, jakby działała na nie siła od strony przeciwnej. Elementy 13 i 14 są przykryte częściami samolotu, leżą na nich ciała. Wyglądają jak wyprostowane, ich krzywizna nie jest zgodna z promieniem kadłuba.

Dodatkowe przesłanki:

1. W obszarze zaznaczony żółtymi liniami nie zachowały się żadne zarośla ani drzewa, wszystkie są połamane i przygięte do ziemi, co wskazuje na ruch kompletnego, lub zachowanego w dużej części, kadłuba po tym tym obszarze.
2. Na brzegach zaznaczonego obszaru znajdują się ścięte drzewa, z czego wynika oddziaływanie na nie skrzydeł samolotu, poziomo w stosunku podłoża (wskazał na to bloger h-Trzaska, kadr z filmu Wiśniewskiego)
3. Ciała ofiar zgrupowane są na stosunkowo małym obszarze.
4. Płomienie występują punktowo w dwóch miejscach, położonych niedaleko od siebie. Przyjmując, że eksplozja nastąpiła jakiś czas po upadku samolotu, można założyć, że w te miejsca wyciekło paliwo ze zbiorników umieszczonych w obu skrzydłach.
5. Elementy związane z tylną częścią kadłuba mają duże wymiary, podczas gdy część samolotu od skrzydeł do dziobu rozbita jest na dużo mniejsze części.

Prawdopodobny przebieg katastrofy

Pokuszę się teraz o zrekonstruowanie przebiegu katastrofy, od pierwszego kontaktu Tu-154 z ziemią do chwili eksplozji, w oparciu o przedstawione wyżej przesłanki oraz rozkład elementów wraku.

Etapy dekompozycji samolotu.

Ruch po obszarze katastrofy.

Link do rysunku w dużej rozdzielczości

http://tommy.lee.salon24.pl/188225,rozmieszczenie-szczatkow-tu-154-jednak-byla-eksplozja