Kaputt - cdn

Ostatnie lata euro

Kategorie: Recenzje   | Maj 6, 2013  SEE

W dobie płynących z mainstreamowych mediów socjalistycznych, lewackich bzdur, prorokujących świetlaną przyszłość ich zboczonych unioeuropejskich idei, warto sięgać, jak za komuny sowieckiej, po literaturę „drugiego obiegu”. Proponuję dzisiaj książkę niemieckiego publicysty ekonomicznego, doradcy finansowego i analityka międzynarodowych rynków walutowych oraz rynków metali szlachetnych dr. Bruno Banduleta, zatytułowaną przyjaźnie dla realistów ekonomicznych „Ostatnie lata euro” (z podtytułem: „Raport o walucie, której nie chcieli Niemcy”). Pozycja ta została wydana w 2011 roku przez Wydawnictwo „Wektory”.

Wbrew tytułowi książki, dr B. Bandulet oprócz opisu upadku waluty euro, szczególnie widocznemu w tych latach, opisuje sam proces utworzenia euro i oszukanie niemieckich obywateli przez polityków likwidujących tak dobrą walutę, jaką była niemiecka marka. O nieudacznictwie polityków świadczy najlepiej to, że pomiędzy 1 stycznia 2002 roku, a dniem obecnym euro unii monetarnej stało się poprzez kryzys w Grecji, Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Cyprze walutą prawie wirtualną, opartą na unii długów i transferów. Kwoty zadłużeń państw, o których obecnie mowa stają się dla zwykłych obywateli czymś tak niewyobrażalnym, że nie potrafią oni przeciwstawić się tej debilnej polityce pseudoekonomistów. My, po doświadczeniach z realnym socjalizmem w komunie sowieckiej wiemy, że musi się to skończyć krachem, takim czy innym, np. gospodarczym.

Zacytujmy dr. B. Banduleta:

„Obywatele, podatnicy i inwestorzy muszą we własnym interesie zrozumieć wreszcie, że wartość informacyjna oficjalnych wypowiedzi i oświadczeń oraz ilość zawartej w nich prawdy z reguły oscylują w okolicy zera. [...]„

W jaki sposób zakończy się konieczna, przy tak olbrzymich fikcyjnie (bez pokrycia), wydrukowanych pieniądzach, konwersja długów wspomnianych wyżej państw (a także pozostałych), trudno powiedzieć i przewidzieć, ale wg mnie jedno jest pewne, najwięcej stracą ludzie na dole drabinki socjalnospołecznej. Śmieszne, bo to oni utrzymują w tej parademokracji złodziei u władzy. Niestety, poprzez wspomnianą na początku lewacką propagandę nie zdają sobie z tego nawet sprawy.

Co w takim razie robić?

Dr B. Bandulet nieśmiało zaleca w praktyce:

„[...] nie ulegać iluzji pieniądza. To, co się liczy, to nie nominalny przyrost portfela, lecz realny, czyli po odliczeniu inflacji. [...]

[...] pamiętać, że bank nie jest naszym przyjacielem. Ale należy koniecznie dodać, że państwo również nim nie jest. Największe zagrożenie dla własności płynie w naszych czasach ze strony państwa. Politycy kłamią i oszukują. Są specjalistami w tej dziedzinie – zdobywania i utrzymania władzy. Wyjątki potwierdzają regułę. [...]

[...] unikać modnych trendów; zważać, by portfel był przejrzysty i złożony z prostych, zwyczajnych elementów, takich jak płynne środki, akcje, obligacje, złoto i nieruchomości. Omijać z daleka certyfikaty, derywaty i długi, bo na nich zarabia przede wszystkim bank.”

Lekturę tej książki nie dedykuję p. premierowi D. Tuskowi, zresztą nie dedykuję jej żadnemu z szefów partii „bandy czworga” (które to partie wspólnymi siłami wepchnęły nas do czerwonej dziury UE (ZSRE), a obecnie na siłę chcą jak najszybciej zlikwidować polską złotówkę!), ani także p. prezydentowi Zb. Podrazie z Dąbrowy Górniczej wraz z jego doradcami, bo i tak nic z tego nie chwycą.