z Blogów * Balsam Łomżyński: Wiele hałasu onuc

331: Trzeba zabić tę miłość

Ojciec córki Sobiesiaka nade wszystko pragnął dobra swojej córki, Magdaleny, pięknej i zdolnej dziewczyny o wielu przymiotach duszy i ciała. Wychwalać jej powaby byłoby zajęciem tyleż próżnym, co niebezpiecznym. Dał jej bowiem Sobiesiak wszystko: lekcje baletu dla większej gracji, tenisa dla tężyzny fizycznej, dał jej płynność w posługiwaniu się językiem angielskim, co oczywiste, francuskim, co zabawne i niemieckim, co dalej się wyjaśni. Lato przepędzała w Londynie, ponieważ tamtejsza mgła dobra była dla jej jędrnej, ale łatwo popadającej w suchość cery, a Sobiesiak i tak potrzebował kogoś do obserwacji trendów w światowym przemyśle rozrywkowym. Zimy przepędzała na greckich wyspach, pływając dość wytworną, ale pojemną jednostką żeglugi, z której pokładu wieczorami osobiście odławiała mięsiste dorady; spożywała je później lekko przysmażone z odrobiną śródziemnomorskich ziół, patrząc w światło księżyca rozświetlającego wąską przestrzeń między Samos a tureckim wybrzeżem.
Sobiesiak widział, że jego piękna córka trawi lata w samotności; udawał obojętność, ale po nocach zamartwiał się i klął na pamięć własnej babki, która nauczyła go grać w nogę, że uczyni Magdalenę szczęśliwą.
Przybyła do domu wiosną, na krótko, jak wędrowny ptak, z jeszcze większymi kwalifikacjami, pogłębionymi umiejętnościami językowymi i ładunkiem czterdziestu pięciu używanych maszyn o niskich wygranych typu Vegas Multigame, Black Horse, Hot Slot, Hot Spot i Silver Shark, z dziesięciocalowym ekranem dotykowym. Nie zdjęto ich jeszcze z lawety, choć już je policzono, kiedy na tle zalesionych wzgórz sudeckich, których wówczas tak wiele było w Zieleńcu, pojawił się niemłody już i pożółkły od domowych kosmetyków mężczyzna o wyglądzie geodety. Córka Sobiesiaka nie miała czasu na błahostki, ale spojrzenie Zbigniewa C. przeniknęło już grube szkła okularów, podwójne kraty, pancerną szybę, niewidzialne promienie systemu alarmowego, musnęło czoło dziewczyny, zagubiło się w jej oczach, zsunęło ku ustom i zawisło w miejscu gdzie górna warga tworzy dla dolnej łagodną przystań.
Magdalena upuściła kieliszek z ciętego kryształu i ten rozprysł się na tysiące kawałków o płytki piertra di matera, ciemnoniebieskiego gresu sprowadzonego z Włoch, który w zamyśle miał wyściełać całą posesję Sobiesiaka, ale okazało się, że stopnice są doklejane i na zewnątrz się nie nadadzą:
-- Te kieliszki miały być trwalsze niż diamenty.
-- To na szczęście, Magduś, to na szczęście.
-- Nie będę szczęśliwa, tato, jeśli ten mężczyzna nie będzie mój. Chcę dzielić z nim moje aktywa w Golden Play, chcę dzielić z nim życie. Każ mu przyjść do mojego pokoju.
-- Tego zrobić nie mogę.
-- Dlaczego?
-- To Zbigniew C. On przychodzi tu wyłącznie w trybie artykułu dwudziestego ustawy o wykonywaniu obowiązków posła. Widzi we mnie wyłącznie wyborcę.
-- Już nienawidzę artykułu dwudziestego. Zmień to okrutne prawo.
Dla Zbigniewa C. nic już potem nie było takie same. Ani dla Magdaleny. Ponieważ kochankowie oficjalnie nie mogli się spotykać, Sobiesiak zaplanował wielkie przyjęcie w Zieleńcu. Magdalena była smutna i myślami nieobecna; by ten smutek jakos uśmierzyć, pozwolił więc jej wyrąbać las na znacznej części powierzchni byłego województwa wałbrzyskiego. Zbigniew C., działając nieomal anonimowo, zza zasłony swoich licznych funkcji społecznych, przyznał jej zresztą za to wicemuflona bizensu, nagrodę przyznawaną tyleż dorocznie, co bóg wie za co. Magdalena cięła bowiem, zapewne z miłości, jak szalona. Poszła, na szczęście, czeską stroną granicy, ale wyrąbała bogate w buk i wiąz lasy dolnych partii Karkonoszy i zatrzymała się dopiero w leśnych ostępach Speerwaldu, gdzie stanęła oko w oko z zagubionym patrolem niemieckiej, a może austriackiej, ksenofobicznej policji granicznej, której nigdy nie powiedziano o wejściu Polski do strefy Schengen:
-- Warum diese Bäume, Sobiesiak’s tochter?
-- Warum nicht?

Przyjęcie udało się nadzwyczajnie, ale elegancki tej nocy Zbigniew C. zachował wielką wstrzemięźliwość, nie był bowiem pewien czy Magdalenę podnieca on sam czy jego funkcja w urzędach centralnych. Córka Sobiesiaka wirowała więc z trzydziestoletnim ledwie Rosołem, kierownikiem gabinetu politycznego ministra Drzewieckiego, który był tylko człowiekiem i coś z kimś na tarasie uzgadniał, choć ten ktoś wcale nie mieszkał na terenie okręgu wyborczego ministra. Drzewiecki nic zresztą nie musiał, bo Rosół wszystko załatwił: pozwolenie, post hoc, na wyrąb lasów, uciszył śledztwo Europolu w sprawie zaginionego patrolu granicznego i tańczył teraz z córka Sobiesiaka w imieniu Zbigniewa C., na sali balowej większej niż niejedno jezioro mazurskie. Tańczyli odważnie, choć najwyższe standardy etyczne obowiązujące w rządzie krępowały ich co śmielsze manewry taneczne i inne. Zbigniew C. patrzał tylko i szastał pieniędzmi na lewo i na prawo, ażeby w trybie obowiazujących przepisów za wszystko płacić samemu.
Córka Sobiesiaka, gdy z Rosołem, jako wirujący krąg, się o Zbigniewa C. ocierała, samymi tylko oczami błagała:
-- Przyjmij od nas chociaż szampana.
-- Jesteś dla mnie, pani, wyłącznie osobą fizyczną.

Śniegu tego roku było niewiele, ale w Zieleńcu, największym już wówczas ośrodku wypoczynku zimowego w tej części Europy, nie zabrakło go dla nikogo. Długi na dziesiątki kilometrów wyciąg dowoził ośmielonych szampanem wyborców i ich przedstawicieli aż pod Liberec. Jeżdżono śmiało i nie dbano o nic, nawet o biżuterię i futra, których wiele później znaleziono porzuconych w lesie, co było powodem wielu nieporozumień w szeregach służb leśnych z trudem odróżniających zwierzęta futerkowe od efektów powszechnego w tym kraju braku szacunku dla praw zwierząt.

Nic już potem nie było takie same. Zaczęły się plotki. Zbigniew C. nie tracił jednak pewności siebie:
-- Są takie dziedziny, na przykład jak sport, kultura, które często powodują, że mamy znajomych, którzy są w tej czy innej partii politycznej.*

Zaczęto mówić o rozwodzie Zbigniewa C., choć rozwody na najwyższym szczeblu wciąż były rzadkością. Sytuacja nie była łatwa. Sobiesiak martwił się o przyszłość córki. Cierpiący kochanek uspokajał:
-- Z tobą na... dziewiećdziesiąt procent, Rysiu, że załatwimy. Tam walczę, nie jest łatwo, tyle ci powiem.
-- To są, kurwa, tak, ja wiem, Albo byś wykorzystał do tego, kurwa, Mirka, i... i... tego drugiego.
-- Z nim nie gadam, to powiem ci szczerze, Rysiu, że tak, bo wiesz....*

Córka Sobiesiaka posyłała list za listem, tłumaczyła kim jest i kim dla Zbigniewa C. być może, dołączała list motywacyjny i zdjęcie za zdjęciem, ale reagował wyłącznie Rosół.
Za dużo było tych listów, za dużo tych nieostrożnych telefonów, za dużo łez, niemych wyznań i gorących westchnień. Żaden dysk nie pomieściłby takiej ilości danych. Rodził się pierwszy po osiemdziesiątym dziewiątym roku skandal polityczny z szaleństwem ludzkich serc w tle. Albowiem do tej pory, panował osobliwy strach przed miłością. Mordowano już skrycie i fachowo, zwłok pozbywano się nie gorzej niż na Sycylii; ludziom kleiły się do rąk pieniądze, i inne korzyści, ale uczuć bali się wszyscy. Na najwyższych szczeblach władzy, miłości innej niż małżeńska nikt nawet specjalnie nie rozważał.
Gdy się więc skazany na samotność Prezes o uczuciu córki Sobiesiaka do Zbigniewa C. wreszcie dowiedział, jego szpetną twarz ścisnął bolesny skurcz. Patrzał w ciemne przestrzenie cichych żoliborskich ulic i łkał jak dziecko za korzyściami, których sam nie przyjął, i za tymi, których sam nigdy nie ofiarował. Wstrzemięźliwość Prezesa w braniu mogła od biedy uchodzić za poświęcenie, choć w rzeczywistości nie potrzebował niczego; to jednak, że nie kochał, nigdy nie było jego wyborem. Przesłuchawszy ostatnią z taśm, poruszony do żywego, wracał myślami do własnego dzieciństwa, które spędził na obrzucaniu kamieniami tych, których skrycie kochał. Wzruszony zdjął z uszu słuchawki i wyłączył urządzenie rejestrujące obraz i dźwięk, które Mario Kamiński przyniósł mu ubiegłej nocy. Przeraził się dokonującego się postępu i zamartwił nad spustoszeniem jakie romans córki Sobiesiaka może wywołać w polityce historycznej, wobec której miał jeszcze pewne nadzieje:
-- Trzeba zabić tę miłość.

Dla Magdaleny nadeszły miesiące niepewności, potem tygodnie najczarniejszych przeczuć, i wreszcie dni, które wypełniała wyłącznie gorycz. Znów widziano ją w lasach pozbawionej granic Europy. Rosół wyznaczył spotkanie. Sierpniowego popołudnia przybyła do Warszawy, skromna jak nigdy, w ciasnych czółenkach kroczyła ku swemu przeznaczeniu. Odnowiony niedawno Nowy Świat jaśniał od popołudniowego słońca; wielojęzyczny tłum turystów przepływał w poszukiwaniu kawiarni o sensownych cenach i niekłócącej się ze zdrowym rozsądkiem ofercie; setki nie zważających na nic par kochanków dawało światu znać o łączących ich uczuciach; z mokrymi od łez i ostrego słońca oczami mijała wielu zwykłych ludzi, którym ani w głowie nie było, że Prezes i jego Ochroniarz zabijają właśnie pierwszą, kiełkującą na szczerej pustyni, miłość o politycznych konsekwencjach.

Przed szóstą po południu łykała już w Pędządzym Króliku łzy zmieszane z kwaśnawą, czarną kawą. Rosół, teraz po prostu zwykły urzędnik średniego szczebla wszedł i nie mówiąc nic, patrząc nie na nią, lecz na gmach przybranego we flagi teatru, oddał jej wszystkie listy, zdjęcia i nie dał żadnej nadziei.

Wiele tygodni później, w drodze na obrady Komisji, Zbigniew C. wspominał ów zapowiadający koniec lata dzień, kiedy w rozpaczy i niepewności zmierzał na Dolny Śląsk, do swoich politycznych korzeni. Wiedział już wtedy, że prawdziwych motywów swoich działań nigdy nie będzie mógł wyjaśnić, jeśli córka Sobiesiaka miała być czymś więcej niż zwykłą korzyścią.

Jechał więc wtedy krętymi drogami na Dolny Śląsk, a Sobiesiak wydzwaniał na wszystkie trzy komórki; Zbigniew C. analizował niejasne prośby, pogróżki i obietnice biznesmena w świetle ich zgodności z konstytucją, z założeniami budżetu, w kontekście wpływu na rynek pracy i wreszcie, ale przecież nie na szarym końcu, zgodności z prawem Unii Europejskiej. Nie mógł w swoim sercu znaleźć żadnej winy i żadnego istotnego uchybienia. Bo przecież dla miłości można i powinno się uczynić wszystko. Zostawił samochód na stacji paliw i ruszył przez świeżo zaorane pole, ku cmentarzowi na wzgórzu:
-- Czym się to spotkanie różni od spotkania, nie wiem, na ulicy, w rynku, na spacerze, czym?*

* Wypowiedzi prawdziwe..
Zabrania się czytania bez muzyki; odbyte już czytania bez podkładu muzycznego unieważnia się i traktuje jako niebyłe.
http://balsamlomzynski.blox.pl/html/1310721,262146,14,15.html?0,2010 

 sobota, 31 grudnia 2011

Rok kopniętego śledzia (熏鲱鱼年)




Władza przynudza, a władza pozbawiona konkurencji, przynudza bezkonkurencyjnie. Po okresie czarnej sotni, smoleńskiego wyziewu, owrzodzonych mózgów maciarewiczowskich, nadszedł czas facecików i facetek. Facecik od transportu przypiął do nocnego pociągu 63200 z Wrocławia do Przemyśla krytyczny, ósmy wagon, co stwarzało nadzieję na bezkolizyjny noworoczny szczyt komunikacyjny i upragnione Arnage Convertible dla ministra.  Facecik od tabletek wydał bezkompromisową wojnę własnemu zarządzeniu, które wyszło wskutek niezażycia w porę proszków na chorobę deregulacyjną, która jest schorzeniem zawodowym pośród ministrów zdrowia, a pośród pediatrów, chorobą dziecięcą.  Facecik od spraw zagranicznych odczytał przemówienie napisane przez pewnego Anglika, które wprawdzie spodobało się w świecie, ale do dziś nie wiadomo dlaczego. Facetka od sportu przygarnęła gościa, który piłkę kopał.  

Duchowy ojciec real-showbusinessu, minister cyfryzacji, błąkał się jeszcze po mieście w poszukiwaniu lokalu pod nową biurokrację, cyfryzując okazjonalnie niewygodnych urzędników i instytucje, kiedy ogłoszono, że prezydencja facecików w Radzie Unii Europejskiej zakończyła się spektakularnym sukcesem. Gołym okiem było jednak widać, że dzieło nie zostało dokończone, Europa żyła i oleje mieli jej podać nieporadni w tym zakresie i sceptyczni w innych, Duńczycy. Urocza premier Helle Thorning-Schmidt, nowe obowiązki powitała słowami Kierkegaarda:

Posłuchaj krzyku brzemiennej kobiety w porze rozwiązania, przyjrzyj się rozpaczy człowieka w jego ostatniej godzinie i sam powiedz, czy coś co zaczyna się w ten sposób i w ten sposób kończy, mogło być w ogóle pomyślane jako przyjemność?

Prezydenturę Duńczykom naturalnie odebrano, nie patyczkując się specjalnie, i przekazano ochotniczemu przedstawicielowi Chin w Europie, wielebnemu Jahr Kha Czyn. Wielebny zaczął urzędowanie od rzucenia uroku na wszystko co piękne i młode, stracenia delegacji duńskiej i zaskakującego hasła: „Więcej Chin w Europie, więcej Chin w Polsce, natomiast Chin w Chinach -- tyle co zawsze”.

Z nadejściem nocy sylwestrowej, w podziemiach opuszczonej w rozpaczy ambasady północnokoreańskiej, odbyła się sesja plenarna pierwszej chińskiej prezydencji w Europie. Zamiast określić priorytety, niezbędne każdemu ciału kolegialnemu zarządzanemu jednoosobowo, Jahr Kha Czyn opowiedział typową dla Państwa Środka przypowieść:
-- Przychodzi frutti di mare do dwutlenku węgla i mówi: „Odławia się mnie w sposób szalbierczy, zginęła moja żona, wszystkie moje dzieci, a także kuzyni i sąsiedzi, których żal mi może najbardziej, bo stanowili dla mnie nie tylko oprawę, ale i treść mych dennych biesiad. Ja żyję wprawdzie, ale błąkam się bezradnie po głębinach morskich w poszukiwaniu powietrza, którego już tam nie ma”. „A co mi do tego, rybko?”, zapytał uboczny produkt spalania. Frutti żałośnie uwypuklił, a potem śpiesznie cofnął pokrytą gęstym śluzem wypustkę, która była dlań nerką, okiem i płucem i rzekł: „Czyż nie jest dziwne, że tego czego nam potrzeba, jest coraz mniej, a tego czego nie potrzebujemy, jest coraz więcej”?

Była powiernica zmarłego brata Jahr Kha Czyna, Fo Thy Ga, kobieta piękna na sposób maoistyczny, czyli tak, jak niekiedy piękne wydają się być karpie kłębiące się w mętnych akwariach sieci sklepów Mài dé long, grała na erhu, dwustrunowym instrumencie, który wymagał nieustannej szarpaniny.  W reakcji na opowieść Jahr Kha, Fo Thy dołożyła brykiet do pieca kachlannego i zakwitła ni to śmiechem, ni płaczem, ni wołaniem samicy samotnej strukturalnie, typowym dla salonów dworskich ostatniej dynastii, a w Europie charakterystycznym dla omamu Cotarda.  Poruszyła wargą, najruchliwszym elementem twarzy wielu kobiet wybrzeża, a także położonym nieopodal okiem i zapytała:
-- Jak to się ma do 歐元區...czyli la zone euro?
-- Ma to się nijak, ale czy w środku naszego państwa kiedykolwiek coś się w ogóle do czegoś miało, piękna na swój sposób Fo Thy?
-- To prawda, nigdy i nic. A zatem pozwól wielebny na swój sposób Jahr Khanie, że i ja roztoczę przypowieść, która zasłyszałam od pewnego wędrowca z zachodu.
-- Rozważ ponownie swoje zamiary, Fo Thy, od wędrowców z zachodu gorsi są tylko wędrowcy ze wschodu, a twoja poprzednia opowieść sprawiła, że gotowany na parze korzeń lotosu zasmakował mi jak tutejszy śledź po grecku, z cebulą i śliwką. Jak sądzisz, dlaczego święty ptak Fenghuang popadł w łapownictwo i po dziś dzień upija się tanim winem ryżowym? Gdyby nie pamięć brata, dawno bym cię stracił.
-- Wielebny Jahr Khanie, twoje opowieści bardziej są niebezpieczne. Na wieść o twojej wizycie w prefekturze Heng, nieśmiertelny pustelnik Zhang Guo porzucił samotność, przeniósł się do Łomży i zginął podczas nieudanej adoracji pewnego wyższego urzędnika kuriozalnego, którego wziął nie tylko za kobietę ale i za swą rodaczkę z Shitangcun.
-- O niebiosa! Jeden z Ośmiu Nieśmiertelnych tak niewiele wiedział o kobietach z Shitangcun? Można je przecież poznać po wielkich stopach i rękach sięgających kostek.
-- Mylisz się wielebny, po tym można poznać urzędników prefektury.
-- Nie zamierzam się z tobą spierać o to, dokąd powinny sięgać dłonie kobiet. Jeśli musisz, snuj swoją opowieść Fo Thy, ale nie oczekuj, że sprawi mi to przyjemność.
-- Drwisz z moich opowieści, a mówi się o tobie, Kha Czynie, że pochodzisz z rodziny, w której przy preparacji śledzia kroi się cebulę w piórka bądź półtalarki, cebulę podsmaża, dodaje majeranek i rodzynki. Podobno dodaje się też smażone na patelni kiszone ogórki.

-- Milcz, jeśli smażono kiedyś u mnie kiszone ogórki, to jedynie po to by skłócić Trzecią Rzeszę z Sowietami. Zacznij lepiej swoją opowieść.

-- Był w okresie dynastii Pra Wo Is, cesarz Ha Khu, który miał dwa problemy: ilekroć w przemówieniach do ludu powoływał się na któreś z ościennych królestw jako wzór do naśladowania, królestwo to stawało w płomieniach.
-- Obawiam się, że twoja opowieść źle się kończy.
-- Kończy się dobrze, choć nie dla cesarza. Cesarz Ha Khu, za namową spin doktorów Ka Min i Lan Bie, kazał się zdradzić umiłowanemu następcy, Zi Zou, i osadzić w wieży.  Już przykuty żeliwem do zimnych i wilgotnych ścian niedostępnej twierdzy w Górach Południowych, pod wpływem tych samych przewrotnych doradców, napisał odezwę do ludu, w której wskazał na własny kraj jako na przykład do naśladowania dla całego świata.
-- Czy kraj stanął w płomieniach?
-- Zakwitł i zaświecił przykładem na wschód i na zachód.
-- A więc klątwa została z cesarza Ha Khu zdjęta?
-- Wręcz przeciwnie, ponieważ cesarz Ha Khu uroił sobie, że jego kraj jest okupowany przez mocarstwa wschodu i zachodu, to one stanęły w płomieniach, a państwo w środku zdominowało całą półkulę.
-- Czy Ha Khu został uwolniony?
-- Targnął się na swoje życie, a przewrotni doradcy nie tylko mu nie przeszkodzili, ale podobno nawet pomogli.
-- A jaki był drugi problem Ha Khu?
-- Okazało się, że był poważnie kopnięty.

Zdjęcie: http://www.lookforart.nl/wp-content/uploads/2011/03/zhang-xiaogang1.jpg

www.hragvartanian.com